 HMS „Bounty” na obrazie Roberta Dodda | |||
| Historia | |||
| Stocznia | Blaydes Shipyard | ||
|---|---|---|---|
| Wodowanie | 1784 | ||
 Royal Navy | |||
| Wejście do służby | 1787 | ||
| Wycofanie ze służby | spalony w 1790 roku | ||
| Dane taktyczno-techniczne | |||
| Wyporność | 215 t | ||
| Długość | 27,69 m | ||
| Szerokość | 7,42 m | ||
| Zanurzenie | 3,2 m | ||
| Napęd | |||
| żagle | |||
| Uzbrojenie | |||
| 4 armaty czterofuntowe, 10 działek obrotowych (folgierze) | |||
| Załoga | 44 | ||
| |||
HMS Bounty – niewielkiokręt (pełnorejowiec)admiralicji brytyjskiej z XVIII wieku (bounty ['baʋntı] ang. – hojność, szczodrość, obfitość).
Żaglowiec o pierwotnej nazwie „Bethia”, został zbudowany z przeznaczeniem do transportu węgla i z tego powodu charakteryzował się wyjątkowo mocną konstrukcją oraz stosunkowo niedużym zanurzeniem. Właśnie te cechy zadecydowały, że akurat ten niezbyt atrakcyjny statek został wybrany do oceanicznej wyprawy[1], której celem było przewiezieniesadzonekdrzewa chlebowego zTahiti naJamajkę dla niewolników angielskich kolonii. Nową nazwę nadano jednostce po dokonaniu remontu i przebudowy[2], a w jedynym rejsie tego żaglowca pod banderą brytyjską, dowodził nimWilliam Bligh.
Osobny artykuł:Bunt na HMS Bounty.Okręt zawdzięcza sławę buntowi części załogi, jaki miał miejsce 28 kwietnia 1789 w pobliżu archipelaguTonga. Kapitan Bligh, wraz z kilkunastoma lojalnymi marynarzami, został zmuszony do opuszczenia statku na siedmiometrowejszalupie. Buntownicy, dowodzeni przez oficeraFletchera Christiana, płynęli dalej na „Bounty” w poszukiwaniu bezpiecznej kryjówki przed ewentualnymi represjami ze strony Brytyjczyków. Próbowali osiedlić się nawyspach Tubuai, jednak ataki tubylców (znanych zkanibalizmu) zmusiły ich do ewakuacji. We wrześniu 1789 dopłynęli do wybrzeżyTahiti. Szesnastu buntowników pozostało na wyspie, pomimo możliwości odnalezienia ich tam przez flotę brytyjską[3].
Fletcher z ósemką pozostałych marynarzy odpłynął w dalszy rejs, zabierając przy tym na pokładzie „Bounty” sześciu tahitańskich mężczyzn i 11 kobiet. Było to de facto porwanie, gdyż Tahitańczycy, choć weszli na pokład z własnej woli, nie zostali uprzedzeni o planach opuszczenia wyspy (celem takiego zabiegu było zdobycie kobiet). Ostatecznie „Bounty” dopłynął do bezludnej wówczaswyspy Pitcairn, gdzie buntownicy założyli osadę. Wysp Pitcairn nie było jeszcze wówczas na brytyjskich mapach, jednak aby zmniejszyć szanse odnalezienia przez Brytyjczyków, marynarze spalili okręt na wodach zatoki, noszącej obecnie nazwęZatoka Bounty[4].
W wyniku konfliktów, które wybuchły później pomiędzy marynarzami a mężczyznami z Tahiti, zginęli wszyscy mężczyźni poza jednym z buntowników,Johnem Adamsem (używającym też nazwiska Alexander Smith). Gdy w 1808 wyspa została ponownie odkryta przez załogę amerykańskiego statku „Topaz”, oprócz Adamsa żyło tam jeszcze dziewięć tahitańskich kobiet i dzieci narodzonych ze związków z buntownikami (ich potomkami jest znaczna część dzisiejszych mieszkańców Pitcairn)[5].
W styczniu 1957 szczątki okrętu „Bounty” zostały odnalezione u wybrzeży Pitcairn przez pracującego dlaNational Geographic pisarza, fotografa i płetwonurkaLuisa Mardena[6].
O buncie pisało wielu autorów, spośród polskich:
Nawiązanie do losówmarynarzy z „Bounty” znajduje się też w twórczościJacka Londona.
Na podstawie oryginalnych planów okrętu zbudowano w 1960 rokupowiększoną replikę na potrzeby filmuBunt na Bounty. Statek grał później także w innych filmach oraz służył jako jednostka pokazowa (zatonął 29 października 2012 roku na skutekHuraganu Sandy)[7].
Wizerunek HMS Bounty znajduje się na bitej od 2009 r. zesrebra izłota (a w pierwszym roku emisji takżeplatyny ipalladu)monecie bulionowej, której formalnym emitentem sąWyspy Cooka[8].
Nakręcono przynajmniej 4 filmy fabularne:
