.jpg) Gustav Leonhardt (2008) | |||
| Data i miejsce urodzenia | 30 maja 1928 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 16 stycznia 2012 | ||
| Instrumenty | |||
| Gatunki | |||
| Aktywność | 1950–2012 | ||
| Powiązania | Frans Brüggen;Anner Bylsma;Nikolaus Harnoncourt;Barthold Kuijken;Sigiswald Kuijken;Wieland Kuijken | ||
| Współpracownicy | |||
| Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis;Universal Edition | |||
| Zespoły | |||
| Leonhardt Consord | |||
| Odznaczenia | |||
  | |||
| |||
Gustav Maria Leonhardt (ur.30 maja1928 w's-Graveland[1][2], zm.16 stycznia2012 wAmsterdamie[2][3]) –holenderski klawesynista,organista,dyrygent,muzykolog iwykładowca akademicki; jeden z pionierówwykonawstwa historycznego koncertujący w Europie i Ameryce Północnej[1][2]. Uznawany jest za autorytet w zakresie wykonawstwamuzyki dawnej, a jego repertuar obejmował większość literatury klawesynowej epok renesansu i baroku[4]. Dokonał nagrania ponad 150 albumów, w tym 70 z muzyką solową[5] zawierającą m.in. kompozycjeJohanna Sebastiana Bacha takie jakSuity angielskie i partity (dwukrotnie) czyWariacje Goldbergowskie (trzykrotnie)[6].
Pochodził z muzycznej rodziny; jego ojciec był członkiem lokalnego Towarzystwa Bachowskiego. W wielu 6 lat rozpoczął naukę gry nafortepianie iwiolonczeli, a cztery lata później na klawesynie[7]. W latach 1947–1950 studiował grę naorganach iklawesynie uEduarda Müllera wSchola Cantorum Basiliensis wBazylei[1][2], gdzie utrzymywał kontakt z zespołemAugusta Wenzingera[2], a od 1950 do 1951 kształcił się w zakresie dyrygentury uHansa Swarowsky’ego naUniwersytecie Wiedeńskim[1][2]. Debiutował wWiedniu, gdzie w 1950 wykonałSztukę fugi J.S. Bacha.
W latach 1952–1955 prowadził klasę klawesynu w wiedeńskiejMusikaakademie, od 1954 zaś także wkonserwatorium w Amsterdamie. W tym samym mieście piastował stanowisko organisty wKościele Walońskim[2]. W 1962 i 1969 wykładał naUniwersytecie Harvarda[1][2] jakoprofesor wizytujący[2].
W 1980 został, razem zNikolausem Harnoncourtem, laureatemNagrody Erazma[8] za nagranie kantat J.S. Bacha, za które uhonorowani zostali również nagrodąGramophone Special Achievement. Odznaczony komandorią francuskiegoOrderu Sztuki i Literatury (2007) oraz komandorią belgijskiegoOrderu Korony (2008)[9]. 12 grudnia 2011 po koncercie w paryskimThéâtre des Bouffes du Nord ogłosił wycofanie się z życia koncertowego[5].
Był żonaty ze skrzypaczkąMarie Leonhardt (1928-2022[10])[2].
W 1955 założył Leonhardt Consord – zespół grający muzykę XVII i XVIII wieku nainstrumentach dawnych[1][2]. W latach 1972–1990[2] dokonał, wspólnie z Harnoncourtem, nagrań wszystkich Bachowskich kantat[1][11], które zostały wydane przezTeldec (wśród wykonawców-solistów w nagraniach wziął udział m.in.René Jacobs)[11]. Leonhardt był również kolekcjonerem klawesynów[1] i samodzielnie dobierał instrument do nagrań[1][2]. Jako solista wykonywał przeważnie utwory J.S. Bacha,Louisa Couperina,Johanna Jakoba FrobergeraGirolama Frescobaldiego. W nagraniachmuzyki kameralnej współpracował m.in. zFransem Brüggenem,Annerem Bylsmą,Nikolausem Harnoncourtem oraz braćmiSigiswaldem,Bartholdem iWielandem Kuijken[1][2]. Był także redaktorem m.in. wydania dziełJana Pieterszoona Sweelincka[1][2] oraz dokonywał nagrań na historycznych organach w Holandii i Niemczech. Jako dyrygent prowadził wykonaniami m.in.L'Europe galanteAndré Campry,Mieszczanina szlachcicemJeana-Baptiste’a Lully’ego orazPigmalionaJeana-Philippe’a Rameau. Wykonywał również partię klawesynu w dużych kompozycjach J.S. Bacha takich jakMsza h-moll,Oratorium na Wielkanoc czyPasja według św. Mateusza[2].
W 1968 zagrał rolę Bacha w filmieJeana-Marie Strauba pt.Chronik der Anna Magdalena Bach[2][3][6].
Wśród uczniów Leonhardta znaleźli się m.in.:
