Rząd francuski jest reprezentowany przez mianowanegoprefekta. Mieszkańcy wybierają na 6-letnią kadencję członkówZgromadzenia Gujany, które z początkiem 2016 roku zastąpiło Radę Generalną i Radę Regionalną[2]. Terytorium deleguje dwóch przedstawicieli do francuskiegoZgromadzenia Narodowego i jednego doSenatu.
Gujana jest największym departamentem zamorskim Francji. Sprawa niepodległości departamentu jest znacznie utrudniona od czasu wybudowania na jej terytoriumkosmodromu Kourou, z którego wystrzeliwane są rakietyAriane. Kosmodrom został zlokalizowany w Gujanie z powodu małego zaludnienia i bliskościrównika, a w związku z faktem, że Francja nie ma alternatywnej lokalizacji dla kosmodromu, terytorium to posiada dla niej strategiczną wartość.
Od XVII wiekukolonizowana przezFrancuzów. Między drugą połową XVII wieku a początkiem XIX wieku parę razy zmieniała przynależność. W 1848 roku stała siękolonią karną Francji. W latach 1886–1891 na południu i południowym wschodzie kolonii istniało nieuznane na arenie międzynarodowej państwoRepublika Niepodległej Gujany. W 1946 roku Gujana Francuska została przekształcona wdepartament zamorski.
Od 2. połowy lat 60. XX wieku uaktywniły się na terytorium Gujany Francuskiej ugrupowania o orientacji lewicowej, których celem była szeroka autonomia lub niepodległość. Pod ich naciskiem, w roku 1982 władze francuskie zdecydowały się na ograniczone reformy decentralizacyjne i samorządowe. W ich wyniku Gujana Francuska, będąc departamentem zamorskim Francji, uzyskała również statusregionu. W ślad za tym z budżetu centralnego Francji wydzielono znaczne środki na rozwój tego terytorium.
W 1998 roku uzyskało ono dodatkowe, ograniczone uprawnienia autonomiczne, m.in. powołano do życia Radę Regionalną. Z inicjatywy części przedstawicieli Rady Departamentu i Rady Regionalnej zwołano w roku 2001 Gujański Kongres, którego efektem był projekt nowego statusu Gujany Francuskiej jako tzw. wspólnoty terytorialnej (collectivité territoriale) o znacznej autonomii. W odróżnieniu od Gwadelupy i Martyniki, na terytorium Gujany Francuskiej nie przeprowadzono jednak 7 grudnia 2003 roku referendum dot. zmiany jej statusu. Znaczne dotacje rządu francuskiego oraz długofalowy program rozwoju tej posiadłości, a także złoto w rzekach gujańskiej dżungli, były jednymi z powodów masowego napływu brazylijskich imigrantów (w większości nielegalnych). Od 1982 roku ludność Gujany Francuskiej zwiększyła się ponad trzykrotnie (z 70 do 230 tys.). Gujana Francuska, jako integralna część Republiki Francuskiej, należy doUnii Europejskiej (jest jejregionem peryferyjnym).
Ważnym źródłem dochodów jest także turystyka (164 tys. osób z zagranicy – 1990).
Waluta obowiązująca to euro (€).
Na terenie Gujany Francuskiej w drugiej dekadzie XXI znajdowało się 12kąpielisk wyznaczonych zgodnie z przepisamidyrektywy kąpieliskowej. Jedno na jeziorzeLac du Bois Diable, dwa na rzekach, a pozostałe na wybrzeżu oceanu. Warunki klimatyczne pozwalają na ich funkcjonowanie przez cały rok. W 2008 jakość wód w prawie wszystkich z nich była oceniona jako doskonała, podczas gdy w 2018 w większości była słaba. Pogorszenie stanu wiązane jest z masowym pojawieniem sięgronorostów[3][4].
Sieć komunikacyjna jest słabo rozwinięta. Transport głównie samochodowy i rzeczny. Głównym portem lotniczym jestPort lotniczy Kajenna-Rochambeu, obsługujący połączenia krajowe i zagraniczne, głównie zFrancją (Paris-Orly) iBrazylią.
Gujana Francuska to kraj o małym zaludnieniu. Większość ludności koncentruje się na wybrzeżu morskim. Największą grupę ludności stanowiączarnoskórzy iMulaci (66%). Ponadto biali (12%),Indianie,Chińczycy 12% i inni 10%. Handel zdominowany przez społeczność chińską. Większość ludności wyznajekatolicyzm. Mówi się po francusku ikreolsku. Jest to społeczeństwo stosunkowo młode (31% populacji stanowią dzieci do 14 lat, a 5% ludzie powyżej 65 lat). Wysoki jestprzyrost naturalny, osiągający w2003 roku 2,9%. Średnia długość życia wynosi 72,8 dla mężczyzn i 79,6 dla kobiet.
.jpg)
