| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 17 września 1774 | ||
| Data i miejsce śmierci | 15 marca 1849 | ||
| Miejsce pochówku | |||
| Wyznanie | katolickie | ||
| Kościół | rzymskokatolicki | ||
| Prezbiterat | 23 września 1797 | ||
| Kreacja kardynalska | 12 lutego 1838 | ||
| Kościół tytularny | |||
| |||
Giuseppe Gasparo Mezzofanti (ur.17 września1774 wBolonii, zm.15 marca1849 wRzymie) –włoski duchownykatolicki,kardynał,językoznawca ipoliglota.
Urodził się wBolonii w rodzinie biednegocieśli. Studiował na WydzialeTeologicznym Uniwersytetu w Bolonii, który ze względu na wybitne zdolności ukończył wcześniej niż przeciętnie, tak że nie mógł, czego pragnął, wstąpić do stanu duchownego ze względu na zbyt młody wiek. Oczekując na osiągnięcie stosownego wieku, zajął się nauką języków orientalnych.Święcenia kapłańskie przyjął w 1797 roku. W tym też roku został profesoremjęzyków semickich (arabskiego,hebrajskiego) na swoim macierzystymUniwersytecie w Bolonii. Stanowisko to stracił następnie na skutek odmowy złożenia przysięgi wierności, wymaganej przez rządRepubliki Cisalpińskiej, która w owym czasie sprawowała władzę w Bolonii. Został wówczaskapelanem szpitali w Bolonii, co umożliwiło mu kontakt z ludźmi różnych narodowości i praktyczną naukę języków obcych, jakimi posługiwali się ranni i chorzy żołnierze tam przebywający.
W 1803 został asystentem bibliotekarza, a wkrótce potem wrócił na uniwersytet na stanowisko profesora, tym razem języków klasycznych i orientalnych. W 1806 roku odrzucił osobiste zaproszenieNapoleona do przyjazdu doParyża, a w 1814 odmówił wyjazdu do Rzymu, co proponował mupapież Pius VII. Pozostał w Bolonii i opiekował się przyjezdnymi iimigrantami, którzy nie posługiwali sięjęzykiem włoskim, gdyż w 1808 stracił ponownie stanowisko profesora, które odzyskał dopiero w 1814 roku. W Bolonii pracował do 1831 roku. Jego uczniem był m.in. późniejszyarcheolog,egiptolog iorientalistaIppolito Rosellini.
Na prośbępapieża Grzegorza XVI wyjechał w roku 1831 doRzymu. Został wtedy członkiemKongregacji Rozkrzewiania Wiary. W 1833 roku został mianowany kierownikiemBiblioteki Watykańskiej, a w 1838 – kardynałem i przewodniczącym Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Na tych stanowiskach, mając kontakty z ludźmi różnych narodowości, pogłębiał praktyczną znajomość różnych języków.
Znał 58 języków[1], w tymhebrajski (rabiniczny i biblijny),arabski,chaldejski,koptyjski,aramejski,ormiański,perski,turecki,albański,maltański,starogrecki inowożytny grecki,łaciński,hiszpański,portugalski,francuski,niemiecki,angielski,czeski,iliryjski,polski,rosyjski,fiński,litewski,łotewski,węgierski,chiński,syryjski,amharski,hinduski,gudźarati,baskijski,rumuński,duński,holenderski.
Według C.W. Russela, biografa Mezzofantiego, kardynał wykorzystywał każdą okazję do nauki i podtrzymywania znajomości języków. Spotykał się z obcokrajowcami (również jako spowiednik) i często nawet sam aranżował spotkania z cudzoziemcami, którzy posługiwali się rzadko używanymi językami; gromadził słowniki, lektury, katechizmy i zbiory słownictwa. W rozmowach z przyjaciółmi Mezzofanti twierdził, że przy nauce języków jest ograniczona liczba punktów, na którą należy zwrócić uwagę i jeśli opanujemy te elementy, dalsza nauka przyjdzie z łatwością; gdy człowiek nauczy się pewnej liczby różniących się od siebie języków nie ma żadnych ograniczeń w poznawaniu następnych[2].
Został pochowany wkościele św. Onufrego w Rzymie[3].
|
