 | Zobacz multimedia związane z tematem:Gisant |
Gisant – termin pochodzenia francuskiego, używany od XV w. i oznaczającyrzeźbiarskie przedstawienie zmarłych leżących nanagrobku. Typowy gisant przedstawia zmarłego leżącego na plecach z rękoma złożonymi na piersiach, w stanie wiecznego spoczynku, w oczekiwaniu nazmartwychwstanie.
Pierwsze przedstawienia tego typu pojawiły się wśredniowieczu na przełomie XI i XII w., np. nagrobekWilhelma VIII Akwitańskiego zmarłego w 1086 r. Zmarli byli przedstawiani naturalistycznie, często z widocznymi znamionami śmierci (tzw.transi). W okresierenesansu zaczęto ukazywać zmarłych wspartych na łokciu, jakby czuwających i pogrążonych w zadumie lubmodlitwie. Wbarokowych przedstawieniach pojawiła się dramaturgia. Twórca nagrobkakardynała RichelieuFrançois Girardon uwiecznił go umierającego w otoczeniu dwóch kobiet symbolizujących Pobożność i Żałobę[1]. W XX w. także wznoszono nagrobki zwieńczone gisantem, np. papieżaPiusa XI.
Przeciwieństwem gisantu jestpoza oranta, w której postać przedstawiano żywą, w pozie modlitewnej z uniesionymi rękoma.
