.jpg) Giovanni Battista Angioletti | |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |||
| Narodowość | |||
| Język | włoski | ||
| Dziedzina sztuki | prasa | ||
| |||
Giovanni Battista Angioletti (ur.27 listopada1896 wMediolanie, zm.3 sierpnia1961 wSanta Maria la Bruna) – włoski dziennikarz i pisarz[1].
Giovanni Battista Angioletti urodził się wMediolanie[2]. Obdarzony inteligencją i zmysłem analitycznym, początkowo zamierzał studiować inżynierię[2]. Na przeszkodzie ambitnym planom stanęła jednakI wojna światowa. Został powołany do służby wartylerii[2]. W końcu zdecydował się na zawód dziennikarza i twórczość literacką[1]. Działał jako wydawca pismaL'Italia Letteraria(inne języki). Pisał również dlaCorriere della Sera. Założył swoje własne pismoTrifalco. W latach 30. XX w. był wykładowcą na uniwersytetach wDijon iBesançon weFrancji. Był dyrektorem włoskich instytutów kulturalnych wPradze iParyżu. Przez wiele lat sprawował funkcję sekretarza Sindacato Nazionale Scrittori Italiani. Zmarł wSanta Maria la Bruna w 1961[1].
Twórczość Giovanniego Battisty Angiolettiego obejmowała teksty dziennikarskie i fikcję literacką. Był laureatem nagród literackich, między innymiPremio Bagutta(inne języki) (1928)[3], nagródStregi (1949)[4] iViareggio(inne języki) (1960)[2]. Wydał utwory fikcjonalneIl giorno del giudizio (1928),Il buon veliero (1930),Il generale in esilio (1938),Donata (1941),Eclisse di luna (1943),La memoria(inne języki) (1949),Narciso (1949) iGiobbe uomo solo (1955). Publikował też eseistykę:Scrittori d’Europa (1928),Servizio di guardia (1932),L’Europa d’oggi (1934),Le carte parlanti (1941),Vecchio continente (1942),L’Italia felice (1947),Inchiesta segreta (1953),L’anatra alla normanna (1957),L’uso della parola (1958),I grandi ospiti (1960),Tutta l’Europa (1961) iGli italiani sono onesti (1968).
