Gesalek[1], Gesalik[2], Gezalek[3] (ur. w końcuV wieku, zm. w512 lub514 r. nad rzekąDurance) –władca Wizygotów wHiszpanii w latach507 lub508−511, syn królaWizygotówAlaryka II, brat przyrodniAmalaryka, z roduBaltów,arianin.
Gesalek pochodził ze związkukróla WizygotówAlaryka II z konkubiną, był więc dzieckiem nieślubnym[4]. W chwili śmierci ojca wbitwie pod Vouillé w 507 r. był już osobą dorosłą[5]. Jego pochodzenie z konkubiny nie było zasadniczo przeszkodą w odziedziczeniu władzy po ojcu[6]. Królem został obrany (po raz pierwszy od ponad półwiecza w wynikuelekcji, a nieaklamacji) wNarbonne[7] przez część możnowładztwawizygockiego[8] po śmierci ojca, a zarazem poprzednika, w 507[9] lub 508 r.[5] Za stolicę Gesalek obrał sobie (wobec zajęcia przezFrankówTuluzy) położone blisko wybrzeżaMorza Śródziemnego Narbonne[10]. W następstwie przegranej w walce z najazdemBurgundów oraz złupienia stolicy konieczne stało się wycofanie Gesaleka naPółwysep Iberyjski[11]. Najpewniej zdecydował się on również zaniechać obronyCarcassonne, w którym znajdowała się wówczas większość tolozańskiego skarbu królewskiego oraz, prawdopodobnie, takżeAmalaryk[12]. Zapewne Gesalek liczył na zawarcie pokoju z Frankami i Burgundami, czym tłumaczy się jego brak działania[5]. Owa bezczynność spowodowała interwencjęostrogocką w roku 508[13], dzięki której królestwo Wizygotów zachowało swój byt[14], jednak ostatecznie straciło tereny na północ doPirenejów[15]. Sam władcaostrogockiTeodoryk Wielki początkowo popierał obiór Gesaleka[5], jednak zrażenie przez tego ostatniego części możnowładztwagockiego z powodu skazania na śmierć redaktoraBreviarium Alaricianum, możnegoGoiaryka[16], śmierć innego możnegoWeili, prawdopodobnie należącego do stronnictwa królewskiego[17], oraz uspokojenie w stosunkach ostrogocko-frankijskich i ostrogocko-burgundzkich spowodowały, że w 510 r. Ostrogoci rozpoczęli działania przeciwko Gesalekowi[15], przebywającemu wówczas wBarcelonie[18]. W 511 walczył on bez powodzenia z wodzem ostrogockimIbbą, wysłanym do państwa Wizygotów przez Teodoryka Wielkiego, który wspierał brata przyrodniego Gesaleka (a zarazem swojego wnuka) – Amalaryka[19]. Działania wojenne zakończyły się jeszcze w tymże roku obwołaniem Teodoryka Wielkiego władcą wizygockim i opuszczeniem kraju przez Gesaleka[20].
Teodoryk Wielki przejął wówczas władzę nadWizygotami, raczej jako niezależny władca, a nieregent[21], choć w ramach opieki nad młodymAmalarykiem[22]. Gesalek zaś udał się dowandalskiejAfryki, gdzie przebywał niecały rok[15] albo do roku 513[23], starając się uzyskać od władcy wandalskiego wspomożenie w dalszych swoich działaniach i wywołując wzrost napięcia w stosunkachostrogocko-wandalskich[24]. Być może spustoszenieSycylii przez Teodoryka Wielkiego było następstwem pobytu Gesaleka wKartaginie[15]. Życzliwy temu ostatniemuwładca WandalówTrasamund nie zdecydował się co prawda na otwarte wsparcie wojskowe pretendenta, ale Gesalek otrzymał fundusze niezbędne do dalszego działania[25]. Postępowanie władcy wandalskiego można rozpatrywać w kontekście działań mających osłabić Teodoryka Wielkiego z jednej strony, z drugiej zaś przyszłe zwycięstwo gorliwegoarianina, jakim był Gesalek, mogłoby wzmocnić (tak wewnętrznie, jak i zewnętrznie) siłę państwa Wandalów[26]. Gesalek przybył doAkwitanii, gdzie, będąc przez rok tolerowany przezFranków, dzięki funduszom uzyskanym od króla Wandalów (ludzi nie otrzymał), stworzył armię złożoną zGotów, na której czele zamierzał najechaćPółwysep Iberyjski[27]. Wojsko Gesaleka poniosło jednak klęskę podBarceloną w 511/512 r.[15] lub w 513 r.[10], przegrywając z wojskami Ibby[19]. Gesalekowi udało się ujść doGalii, ale, straciwszy frankijskie wsparcie, został, zapewne będąc w związku z powyższym w drodze do władcyBurgundówGundobada[28], pojmany nadrzeką Durance[29] przez Ostrogotów[30] albo prawdopodobnie przez Franków[10], albo też, być może, Burgundów[31] i w 512 r.[15] lub w 514[23] przez nich zgładzony[32].
- ↑Kasperski 2009 ↓, s. 13;Strzelczyk 1992 ↓,passim.
- ↑Collins 2007 ↓,passim.
- ↑Strzelczyk 1984 ↓,passim;Wolfram 2003 ↓,passim.
- ↑Isidori ↓, col. 1057, 37;Kasperski 2009 ↓, s. 13;The Prosopography ↓, t. 2, s. 509;Strzelczyk 1984 ↓, s. 143;Strzelczyk 1992 ↓, s. 161;Wolfram 2003 ↓, s. 281.
- ↑abcdWolfram 2003 ↓, s. 281.
- ↑Wolfram 2003 ↓, s. 514, przyp. 11.
- ↑Wolfram 2003 ↓, s. 237, 281.
- ↑Strzelczyk 1984 ↓, s. 204.
- ↑Collins 2007 ↓, s. 36;The Prosopography ↓, t. 2, s. 509.
- ↑abcCollins 2007 ↓, s. 36.
- ↑Isidori ↓, col. 1057, 37;Collins 2007 ↓, s. 36;The Prosopography ↓, t. 2, s. 509;Wolfram 2003 ↓, s. 281.
- ↑Procopii ↓, I (V), 12;Wolfram 2003 ↓, s. 281.
- ↑Collins 2007 ↓, s. 39;Strzelczyk 1984 ↓, s. 143;Wolfram 2003 ↓, s. 281.
- ↑Carpanetto i in. 2007 ↓, s. 256;Collins 2007 ↓, s. 39.
- ↑abcdefWolfram 2003 ↓, s. 282.
- ↑Chronica ↓, a. 510;Wolfram 2003 ↓, s. 281-282.
- ↑Chronica ↓, a. 511;Wolfram 2003 ↓, s. 515, przyp. 19.
- ↑Strzelczyk 1984 ↓, s. 143.
- ↑abCollins 2007 ↓, s. 36, 39;Kasperski 2009 ↓, s. 13;The Prosopography ↓, t. 2, s. 510;Strzelczyk 1992 ↓, s. 161.
- ↑Kasperski 2009 ↓, s. 13;The Prosopography ↓, t. 2, s. 510.
- ↑Collins 2007 ↓, s. 37.
- ↑Carpanetto i in. 2007 ↓, s. 256.
- ↑abKasperski 2009 ↓, s. 13;Wolfram 2003 ↓, s. 282.
- ↑Cassiodori ↓, V, 43;Kasperski 2009 ↓, s. 13;The Prosopography ↓, t. 2, s. 510;Strzelczyk 1992 ↓, s. 161.
- ↑Strzelczyk 1984 ↓, s. 142, 143;Strzelczyk 1992 ↓, s. 161.
- ↑Strzelczyk 1992 ↓, s. 161.
- ↑Cassiodori ↓, V, 43;Kasperski 2009 ↓, s. 13;The Prosopography ↓, t. 2, s. 510;Strzelczyk 1992 ↓, s. 161;Wolfram 2003 ↓, s. 282, 358.
- ↑Strzelczyk 1992 ↓, s. 161;Wolfram 2003 ↓, s. 282, 356.
- ↑Isidori ↓, col. 1057, 38;Collins 2007 ↓, s. 36;Kasperski 2009 ↓, s. 13;The Prosopography ↓, t. 2, s. 510;Wolfram 2003 ↓, s. 282.
- ↑Kasperski 2009 ↓, s. 13;The Prosopography ↓, t. 2, s. 510;Wolfram 2003 ↓, s. 515, przyp. 22.
- ↑Wolfram 2003 ↓, s. 515, przyp. 22.
- ↑Isidori ↓, col. 1057, 38;Collins 2007 ↓, s. 36;Kasperski 2009 ↓, s. 13;The Prosopography ↓, t. 2, s. 510;Wolfram 2003 ↓, s. 282, 356.
- Cassiodori variarum libri duodecim, [w:]Cassiodori Senatoris Variae, ed.Th. Mommsen, Berlin 1894 (Monumenta Germaniae Historica. Auctores Antiquissimi, t. 12), s. 1-385.
- Chronica Caesaraugustana, [w:]Chronica minora saec. IV. V. VI. VII, vol. II, ed.Th. Mommsen, Berlin 1884 (Monumenta Germaniae Historica. Auctores Antiquissimi, t. 11), s. 221-223.
- Isidori Hispalensis Historia de regibus Gothorum, Vandalorum et Suevorum, [w:]Sancti Isidori, Hispalensis Episcopi, Opera Omnia, t. 7, ed.J.–P. Migne, Paris 1862 (Patrologia Latina, t. 83), s. 1057-1082.
- Procopius, vol. II:Procopii Caesariensis De Bello Gothico, ed.W. Dindorf, Bonn 1833 (Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, t. 41).
- Dino Carpanetto i inni: Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu; Karol Wielki. Kraków: Mediasat Group, 2007, seria: Biblioteka Gazety Wyborczej. Historia Powszechna. Tom 7.ISBN 978-84-9819-814-0.
- Roger Collins: Hiszpania w czasach Wizygotów. tłum. J. Lang. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007.ISBN 978-83-01-15308-3.
- Robert Kasperski. Amalowie a Wizygoci. Kasjodor i Ablavius – dwie relacje o władzy amalskich królów na Gotami. „Studia Źródłoznawcze”. T. 47, s. 1-16, 2009.
- The Prosopography of the Later Roman Empire. J.R. Martindale (red.). Wyd. 4. T. 2: AD 395-527. Cambridge: Cambridge University Press, 2006.ISBN 978-0-521-20159-9.
- Jerzy Strzelczyk: Goci – rzeczywistość i legenda. Warszawa: PIW, 1984.ISBN 83-06-00654-2.
- Jerzy Strzelczyk: Wandalowie i ich afrykańskie państwo. Warszawa: PIW, 1992.ISBN 83-06-02205-X.
- Herwig Wolfram: Historia Gotów. tłum. Renata Darda-Staab, Irena Dębek, Krystyna Berger. Gdańsk–Warszawa: Wydawnictwo MARABUT, Dom Wydawniczy Bellona, 2003.ISBN 83-11-09762-3.