Georges Seurat był twórcąpointylizmu – metody malowania polegającej na nakładaniu obok siebie drobnych plamek o czystych, nasyconych barwach, które, zlewając się w oku widza, dają efekt nieuchwytności światła. Swoją technikę, którą nazywałdywizjonizmem, oparł na podstawachoptyki ichromatyki[1]. Nie zdążył jednak rozwinąć swej teorii koloru, gdyż zmarł w wieku 31 lat, kilka lat po rozpoczęciu kariery malarskiej.
Urodził się jako trzecie z czworga dzieci Ernestine Faivre, córki paryskiego jubilera i Chrysostoma Seurata, komornika sądowego w miejscowościVillete[2]. Rodzice żyli dostatnio, więc nie miał problemów finansowych i mógł poświęcić się sztuce. Od najmłodszych lat interesował się rysunkiem. Do malowania zachęcał go wuj malarz amator, Paul Haumonté-Faivre, handlarz tekstyliami[2]. W wieku 17 lat Seurat zapisał się do Miejskiej Szkoły Rzeźby i Rysunku.
Od 1875 roku uczęszczał na kurs rzeźbiarza Justina Lequiena. Oficjalnie wstąpił do Akademii Sztuk Pięknych w 1878 roku, gdzie studiował w klasie Henri Lehmanna, ucznia Ingresa. W szkolnej bibliotece Seurat odkrył książkę, która miała go inspirować do końca życia: „Esej o niewątpliwych znakach sztuki” Humberta de Superville, rytownika z Genewy („Essai sur les signes inconditionnels de l'art” wyd. 1827)[3]. W czasie studiów malarz spędził wiele czasu w bibliotekach i muzeach, studiując dzieła starych mistrzów.
W1879 Seurat obejrzał Czwartą WystawęImpresjonistów i był to prawdopodobnie punkt zwrotny w jego karierze artystycznej. Według relacji jego przyjaciół Seurat przeżył wtedy „głęboki i niespodziewany szok”. Pod koniec roku został powołany do wojska i wyjechał do jednostki wBreście. Po zakończeniu służby wojskowej wrócił do Paryża. Odszedł od propagowanego przez Akademię Sztuk Pięknych malarstwa akademickiego i wraz ze swym przyjacielemAmanem-Jeanem wynajął pracownię. Interesowali go malarze XIX w., studiował przede wszystkim dokonania impresjonistów. Bazując na pracy chemikaM.E.Chevreula pod tytułemPrawo kontrastu symultanicznego kolorów, wyprowadził teorię zlewania się barw, która stała się podstawą jego innowacji malarskich którą nazywał dywizjonizmem, a co krytycy nazywali pointylizmem. W1883 roku po raz pierwszy wystawił swoje obrazy na wystawieSalonu Niezależnych. Także w 1883 rozpoczął pracę nad swym pierwszym ważnym dziełem –Kąpielą w Asnières. Obraz został odrzucony przez Salon w1884 i dlatego Seurat zaprezentował go na Wystawie Malarzy Niezależnych. Płótno wisiało w kącie przy barze, lecz zwróciło uwagę kilku krytyków, oraz zbudziło entuzjazm malarzaPaula Signaca, który później przejął styl Seurata. W1885 Seurat spędził lato wGrandcamp, małym porcie, gdzie namalował wiele obrazów przedstawiających morze. Jesienią spotkałCamille’a Pissarra, który przejął jego technikę. Na ostatniej wystawie impresjonistów Seurat wystawił swój najważniejszy i chyba najwspanialszy obraz –Niedzielne popołudnie na wyspie Grande Jatte. Krytycy, zaszokowani zgeometryzowanymi kształtami oraz mnogością małych, kolorowych plamek, bardzo źle przyjęli ten obraz. Chcąc zdyskredytować styl Seurata nazwali go „pointylizmem”, co oznacza „kropkowanie” lub „punktowanie”. We wrześniu1886 krytyk sztukiFélix Fénéon, obrońca i przyjaciel Seurata, po raz pierwszy użył terminumetoda neo-impresjonistyczna.
Zainicjowany przez Seurata kierunek niewątpliwie wywodzi się z impresjonizmu, będąc jednocześnie jego radykalną odnową. Seurat stworzył malarstwo intelektualne, usystematyzowane, podporządkowane regułom i zasadom. Wokół Seurata zebrała się grupa malarzy, w tym Pissarro i Signac. Jego obrazy znalazły licznych zwolenników w Belgii, dlatego też w lutym1887 wBrukseli wystawiono „Niedzielne popołudnie na wyspie Grande-Jatte” i kilka obrazów o tematyce morskiej. Na przełomie1887 i1888 Seurat odstąpił od kompozycji plenerowych i wyznaczył sobie nowe zadanie: zastosowanie swojej techniki do scen we wnętrzach. Powstały m.in.Modelki iParada. Kolejnym ważnym obrazem Seurat byłPudrująca się kobieta. Za modelkę posłużyła mu młoda robotnica Madeleine Knoblock. Malarz miał z nią syna, który urodził się 16 lutego1890. Ich związek był utrzymywany w ścisłej tajemnicy i dopiero po śmierci Seurata przyjaciele dowiedzieli się, że miał z nią syna.
26 marca1891 artysta rozchorował się nadyfteryt i w trzy dni później zmarł. Został pochowany na cmentarzuPère-Lachaise[2]. Dwa tygodnie po śmierci artysty jego dziecko zmarło na tę samą chorobę.
.jpg)
