W maju 1968 został przyjęty do służby w lotnictwieGwardii Narodowej Teksasu (Texas Air National Guard(inne języki)), mimo uzyskania w teście zdolności najniższego akceptowalnego wyniku 25%. Po szkoleniu służył w bazie Ellington w Houston, latając na myśliwcachConvair F-102 Delta Dagger. Zdaniem jego krytyków podczas służby cieszył się przywilejami związanymi z pozycją jego ojca, nie został też wysłany nawojnę w Wietnamie, w przeciwieństwie do wielu młodych Amerykanów w tym okresie. W maju 1972 uzyskał przeniesienie doGwardii Narodowej Alabamy(inne języki), w celu pracy wkampanii wyborczej doSenatu. Brak dowodów w dokumentacji, aby pełnił tam aktywną służbę i uczęszczał na ćwiczenia, a w sierpniu 1972 został zawieszony w lataniu z powodu niepodejścia do testów medycznych. W maju 1973 powrócił do Houston, w październiku 1973 został zwolniony ze służby przed sześcioletnim terminem w celu odbycia studiów wHarvard Business School[1].
Po ukończeniuHarvard Business School ze stopniem magistra (MBA) Bush podjął pracę w przemyśle naftowym w Teksasie, zajmując stanowiska kierownicze w kilku spółkach. W 1977 ożenił się zLaurą Welch, po czym osiedlili się w Midland w Teksasie. Bush przeszedł wówczas za żoną zKościoła Episkopalnego do Zjednoczonego KościołaMetodystycznego.
W 1978 startował w wyborach doIzby Reprezentantów, lecz przegrał z Republikaninem. W 1985 Hance porzucił Republikanów i wstąpił do Partii Demokratycznej.Kentem Hance’em(inne języki). W 1988 rodzina Bushów przeniosła się do Waszyngtonu, w celu pracy dla kampanii prezydenckiej ojca George’a. Po powrocie do Teksasu zainwestował w 1989 w drużynę baseballową Texas Rangers, w której sprzedaż udziałów w 1998 przyniosła mu zysk ponad 14 milionów dolarów[2].
Wybór George’a W. Busha na prezydenta w 2000 roku wzbudził w części społeczeństwa amerykańskiego kontrowersje związane z wątpliwościami co do poprawności procesu liczenia głosów. George W. Bush otrzymał mniej głosów wyborców niż jego kontrkandydatAl Gore, jednak wygrał wybory uzyskując większość głosówKolegium Elektorów Stanów Zjednoczonych. Podobna sytuacja miała wcześniej miejsce w1828 (kiedy to prezydentem został DemokrataA. Jackson, ademokratyczny republikaninJ. Q. Adams przegrał wybory),1876 (kiedy to prezydentem został RepublikaninR. Hayes, a DemokrataS. J. Tiden przegrał wybory) i ponownie w1888[3] (gdy prezydentem został RepublikaninB. Harrison, który zdobył o 100 tysięcy głosów mniej niż jego konkurent, urzędujący prezydentG. Cleveland z Partii Demokratycznej). W listopadzie 2004 Bush wygrałwybory stosunkowo niewielką przewagą, pokonując kandydata DemokratówJohna Kerry’ego i został wybrany ponownie na prezydenta na następne 4 lata.
George W. Bush po długotrwałych sporach sądowych ze swoim konkurentem, wiceprezydentem w administracjiClintona,Alem Gore’em został wybrany na prezydenta Stanów Zjednoczonych, pomimo tego, że Al Gore uzyskał więcej głosów wyborców (50 999 tys.) niż Bush (50 456 tys.), ale mniej głosów elektorskich. Zadecydowały o tym wysoce dyskusyjne wyniki wyborów na Florydzie. Spory uciął ostatecznieFederalny Sąd Najwyższy, który nakazał zaprzestanie ponownego przeliczania głosów jako niezgodnego z14. poprawką do Konstytucji.
George W. Bush wywodzi się z prawicowego skrzydłaPartii Republikańskiej i startował do wyborów pod hasłem „powrotu do starych wartości”. Jego prezydentura była pod wyraźnym wpływemneokonserwatystów (polityka zagraniczna i gospodarka) orazpaleokonserwatystów (polityka społeczna), co wywołało niezadowolenie części społeczeństwa o poglądachlewicowych. Społeczeństwo amerykańskie jest podzielone, lecz jego większa część popierała tę politykę, co udowodniła, wybierając G. Busha na drugą kadencję. Na zmianę nastrojów, a w szczególności na zmęczenie wojną w Iraku, wskazują wybory w połowie kadencji („midterm elections”) w listopadzie 2006, po którychPartia Demokratyczna uzyskała większość w obydwu izbachKongresu, jak i na stanowiskach gubernatorów stanowych.
Trzykrotnie (w 2001, 2003 i 2007) złożył oficjalne wizyty w Polsce.
8 czerwca 2007 przybył z 4-godzinną wizytą do Polski.Swoim samolotem wylądował wGdańsku, gdzie Bushów przywitała polska para prezydencka. Nieformalne rozmowy prezydentów (bez krawatów – protokół dyplomatyczny definiuje to jako rozmowę nieformalną) odbyły się w prezydenckim ośrodku naMierzei Helskiej.Bush zaoferował Polsce modernizację polskich sił zbrojnych w zamian za instalację elementówtarczy antyrakietowej[4].Polska jest sojusznikiem Amerykanów w walce z terroryzmem. Władze RP w 2002 i 2003 wysłały kontyngenty wojskowe doAfganistanu iIraku.
W kwestii wiz, które muszą kupować Polacy, by móc polecieć do Stanów Zjednoczonych, mówił wielokrotnie, że ta sprawa leży w gestiiKongresu. Jednak podczas konferencji prasowej z premieremDonaldem Tuskiem powiedział:Ja rozumiem, że to frustrująca sprawa. Gdybym mieszkał w Polsce i chciał przyjechać do Ameryki, też byłbym sfrustrowany[5].
Pozamachu terrorystycznym z 11 września administracja prezydencka postanowiła doprowadzić do rozbiciaAl-Ka’idy. Pierwszym etapem wojny była zbrojna interwencja w Afganistanie, jednak nie pokonano całkowicietalibów i cały czas dochodzi tam do zamachów i walk.
Stany Zjednoczone dążyły też (podobnie jak obecnie) do rozbicia Al-Ka’idy wSomalii, gdzie przy ich wsparciu wojska etiopskie wyparły ze stolicy (Mogadiszu) na przełomie 2006 i 2007 bojówkarzy Unii Trybunałów Islamskich, oskarżanych o współpracę z Al-Ka’idą. Amerykanie twierdzą, że podczas nalotu w maju 2008 zabili szefa somalijskiej Al-Ka’idy[6].
Mimo braku poparciaONZ Stany Zjednoczone wraz ze swoimi sojusznikami (w tym Polską) dokonały interwencji w Iraku (druga wojna w Zatoce Perskiej). Oficjalnym powodem była chęć zniszczenia broni masowego rażenia będącej rzekomo w posiadaniu dyktatora oraz chęć zaprowadzenia demokracji w tym kraju. Podbój okazał się militarnym sukcesem. W ciągu miesiąca zdobyto Bagdad, a notowania Busha były wtedy najwyższe w historii. W przeciągu następnych miesięcy aresztowano większość członków dawnego reżimu zSaddamem Husajnem na czele. W czasie działań wojennych w dużym stopniu Amerykanom pomoglikurdyjscy rebelianci, wyzwalając miastoMosul. Mimo wszystkich sukcesów militarnych tej operacji, dużych składów broni masowego rażenia do tej pory nie znaleziono. Według raportu National Ground Intelligence Center (wydziału do spraw wywiaduDepartamentu Obrony Stanów Zjednoczonych) znaleziono ponad 500 sztuk broni chemicznej wyprodukowanej przed rokiem 1991[7], zazwyczaj były to pojedyncze egzemplarze i niewielkie składy amunicji chemicznej zagubione podczaswojny iracko-irańskiej (1980–1988). Komisja senacka dowiodła, że gabinet Busha nie posiadał rzetelnych dowodów na istnienie tej broni, choć twierdził z uporem, że je ma. Od początku inwazji zginęło około 600 tysięcy Irakijczyków, dwa miliony opuściło kraj, a cztery miliony wyemigrowało. Armia amerykańska straciła 3700 żołnierzy, sama zaś wojna kosztowała ten kraj ponad 400 miliardów dolarów.
W grudniu 2006 publicznie przyznał, że nie wygrywa wojny w Iraku. Stany Zjednoczone wydały na prowadzenie wojny wiele miliardów dolarów, co budzi sprzeciw opinii publicznej. George Bush zamierzał wysłać do Iraku jeszcze 25 000 żołnierzy, mimo sprzeciwu ekspertów i opinii publicznej.
Jednak od 2007 dzięki nowej taktyce amerykańskiej armii spadła liczba zamachów na amerykańskich żołnierzy i irackich cywilów.
Prezydent Bush i jego administracja popieralidążenia Palestyńczyków do utworzenia własnego państwa, lecz również działania Izraela zmierzające do zlikwidowania bazHamasu. Bush popierał umiarkowanyFatah i administrację palestyńską z prezydentemMahmudem Abbasem. Jesienią 2007 z inicjatywy Busha wAnapolis odbyła się międzynarodowa konferencja dotycząca przyspieszania palestyńsko–izraelskich rozmów pokojowych.
W lutym 2008 prezydent Bush złożył wizytę w Izraelu i Autonomii Palestyńskiej, by zachęcić przywódców obu krajów do dalszego dialogu. W marcu 2008 została złożona publiczna opinia prezydenta Busha, że do końca trwania jego kadencji zostanie zawarty trwały pokój między Palestyną a Izraelem. Pod koniec kadencji zauważono wzmożone zaangażowanie Busha w politykę Bliskiego Wschodu.
Stosunki z Rosją pogorszyły się zwłaszcza po rozpoczęciu przez Stany Zjednoczone negocjacji z Polską i Czechami w sprawie instalacji elementów tak zwanejtarczy antyrakietowej. Władze Rosji argumentują wciąż, że tarcza godzi w rosyjską rację stanu[8].Oba kraje poróżniła także kwestia rozszerzenia NATO na Gruzję i Ukrainę. Prezydent Bush podczas wizyty w Kijowie poparł starania obu krajów o członkostwo w NATO.
Wojna w Iraku bardzo poróżniła Stany Zjednoczone z Francją i Niemcami, które były przeciwne interwencji wojsk amerykańskich w Iraku. Głównym sojusznikiem Busha był premierTony Blair. W czasie drugiej kadencji stosunki USA z tymi państwami się polepszyły – głównie dzięki zmianie władzy w Niemczech (2005) i weFrancji (2007). ZarównoNicolas Sarkozy, jak iHorst Köhler iAngela Merkel byli bardziej proamerykańscy niż ich poprzednicy.
Wielka Brytania była za prezydentury Busha i nadal pozostaje głównym sojusznikiem Amerykanów w Europie.
Stosunki chińsko-amerykańskie w okresie prezydentury Busha były dość dobre.Prezydent Bush był dość powściągliwy w 2008 w komentowaniu tłumieniu przez komunistyczne władze w Pekinietybetańskich protestów. Zachęcał Chiny do dialogu zDalajlamą[9][10].Bush zapowiedział, że będzie w Pekinie podczas inauguracji igrzysk olimpijskich.W październiku 2007 spotkał się z Dalajlamą i uczestniczył w ceremonii nadania mu Złotego Medalu Kongresu.
Bush i jego administracja były przeciwnikami irańskiego programu atomowego. Dotychczasowe negocjacje nic nie dały, lecz co pewien czas obie strony wychodziły z propozycją dalszych rozmów[11]. Za prezydenturyBaracka Obamy, Iran wciąż argumentował, że prowadzi badania wyłącznie w celach pokojowych, zaś USA nadal widziało w tym poważne niebezpieczeństwo i chęć budowy przez Iranbroni jądrowej.
Administracja Busha zwróciła się we wrześniu 2008 do Kongresu o zgodę na wykupienie za 700 miliardów USD długów hipotecznych, grożących pogrążeniem amerykańskiego sektora finansowego, a tym samym całej gospodarki, w zupełnym chaosie[12]. Został on przyjęty (z modyfikacjami) przez Kongres.
Bush ponownie został wybrany na prezydenta w wynikuwyborów w 2004. Jego konkurentem byłJohn Kerry. Bush w skali kraju zdobył 3 miliony głosów więcej niż Kerry.
Wwyborach prezydenckich 2008 Bush poparł kandydaturęJohna McCaina, który był jego konkurentem w walcę o nominację w 2000. Bush nie wziął udziału w konwencji delegatów Partii Republikańskiej we wrześniu 2008 z powoduhuraganu Gustav. Po zwycięstwie Baracka Obamy pogratulował mu zwycięstwa.
W 2010 wydano jego autobiografię„Decision points” (Kluczowe decyzje).
W styczniu 2011Amnesty International wezwała rządy krajów afrykańskich, które wizytował Bush, do jego aresztowania. Organizacja argumentowała, że George W. Bush za swojej prezydentury aprobował stosowanie tortur (między innymi podtapianie)[13].
Po opuszczeniu urzędu nie udzielał się publicznie. Dopiero w lipcu 2013 wziął w Dallas udział w uroczystości nadania obywatelstwa dwóm imigrantom, co miało być wyrazem jego poparcia dla projektu nowej reformy imigracyjnej[14].
Po drugiej kadencji Bush zajął się malowaniem obrazów. Początkowo było to obiektem żartów, z czasem jednak jego prace uzyskały akceptację krytyków sztuki[15].
Od 5 listopada 1977 żonaty zLaurą Welch. Mają córki bliźniaczki Barbarę i Jennę urodzone 25 listopada 1981. 10 maja 2008 Jenna wyszła za mąż za Henry’ego Hagera, syna przewodniczącego Partii Republikańskiej wWirginii.
Uważa się za człowieka głęboko wierzącego. Należy do kościołametodystycznego. Religia pomogła mu wyrwać się zalkoholizmu w 1986.
W latach 1995–2010 nagroda była przyznawana w kategorii, najgorsza ekranowa para, 2011 – najgorsza ekranowa para lub obsada, 2012–2013 – w dwóch kategoriach osobno – najgorsza ekranowa para i najgorsza obsada, od 2014 – najgorsze ekranowe połączenie
_-_ribbon_bar.png)
.jpg)
-Ukraine.JPG)
.svg)
