Sugerowane pola (wstaw w kodzie):| liga2 = | trener2 = | asystent trenera2 = | forma prawna = | liczba członków = | płeć = | obiekt sportowy2 = | dyrektor sportowy =
Swoje mecze rozgrywa naStadio Luigi Ferraris liczącym 36 536 miejsc siedzących. Genoa jest jednym z najbardziej utytułowanych klubów we Włoszech – jej najważniejsze osiągnięcia to zdobycie mistrzostwa Włoch w1898,1899,1900,1902,1903,1904,1915,1923 i1924 roku. Wszystkie te tytuły pochodzą jeszcze z nieoficjalnych rozgrywek ligi włoskiej. Genoa zdobyła równieżPuchar Włoch 1937. Oprócz tego zespół dotarł do półfinałuPucharu UEFA 1990/1991, jednak przegrał w nim z późniejszym triumfatorem rozgrywek –Ajaksem Amsterdam.
Genoa domowe spotkania rozgrywa w koszulkach w czerwono-niebieskie pasy, niebieskich spodenkach oraz niebieskich skarpetach. Drużyna posiada kilka przydomków, między innymi „Rossoblu” oraz „Grifone”. Na Genoę mawia się też czasami „Zena”, „Vecchio Balordo” oraz „Grifo”. Od 2019 roku trenerem klubu jestAurelio Andreazzoli, natomiast rolę kapitana ekipy „Rossoblu” pełniDomenico Criscito. Największym rywalem klubu jestUC Sampdoria, a pojedynki pomiędzy tymi dwoma zespołami są nazywane we Włoszech „Derby di Genova” lub „Derby della Lanterna”.
Klub został założony 7 września 1893 roku jakoGenoa Cricket & Athletic Club[1]. Początkowo zostały utworzone dwie sekcje –lekkoatletyczna ikrykietowa. Klub powstał w celu reprezentowaniaAnglii za granicą, dlatego też koszulki noszone przez członków zespołu były białe, tak jak koszulkireprezentacji Anglii w piłce nożnej[1]. Początkowo Włosi nie dopuścili drużyny do ligowych rozgrywek, ponieważ uznali ją za prywatny klub[1]. Zespół miał swoją siedzibę w północno-zachodniej częściGenui, w obszarze Campasso. Założycielami klubu byli Charles De Grave Sells, S. Blake, G. Green, W. Riley, Daniel G. Fawcus, H. M. Sandys, E. De Thierry, Jonathan Summerhill Sr., Jonathan Summerhill Jr. oraz sir Charles Alfred Payton.
Zespół stał się tym samym jedną z najstarszych drużyn w kraju, wcześniej założono tylko dwa kluby wTurynie[2]. Po utworzeniu sekcji piłkarskiej zespół mógł dołączyć do oficjalnych rozgrywek. Domowe mecze klub miał rozgrywać na obiekcie o nazwie „Ponte Carrega”. Na tym boisku Genoa rozegrała swoje pierwsze towarzyskie spotkanie, w którym przegrała 0:1 z połączonymi drużynamiInternazionale Torino iFBC Torinese[1]. Wkrótce potem Genoa zanotowała swoje pierwsze zwycięstwo wygrywając na wyjeździe 2:0 zUPS Alessandria. Towarzyskie mecze odbywały się również między brytyjskimi żeglarzami, między innymi z udziałem pancernika HMS Revenge z 1892 roku[1].
Kolejny sezon klub rozpoczął już jakoGenoa Cricket & Football Club odrzucając z poprzedniej nazwy zespołu człon „Athletic”. Zmianie uległy również stroje drużyny – do białych koszulek dodano pionowe niebieskie pasy i od tego czasu na klub mawiano „Biancoblu”.Kolejne mistrzostwa Włoch zostały rozegrane w kwietniu 1899 roku. W finale rozegranym 16 kwietnia Genoa tak jak rok wcześniej pokonała Internazionale, tym razem 3:1. Piłkarze Genoi zostali mistrzami Włoch również w1900 roku. Najpierw wygrali 7:0 zSampierdarenese, a w spotkaniu finałowym zwyciężyli 3:1 z Torinese[5].
Klubowe stroje uległy kolejnej zmianie w 1901 roku. Białe koszulki z niebieskimi paskami zastąpiły czerwono-niebieskie stroje i od tych kolorów wziął się nowy przydomek drużyny – „Rossoblu”. Jako obrońcy tytułu zawodnicy Genoi rozgrywki o mistrzostwo Włoch rozpoczęli od finału. Pojedynek zMilanem zakończył się jednak porażką Genoi 0:3 pohat tricku strzelonym przezHerberta Kilpina. „Rossoblu” wywalczyli czwarte w historii mistrzostwo kraju w1902 roku, kiedy zwyciężyli 2:0 z Milanem. W1903 i1904 roku Genoa również została najlepszą drużyną we Włoszech, a w spotkaniach finałowych pokonywała wówczasJuventus F.C., kolejno 3:0 i 1:0[5].
Genoa została pierwszym włoski zespołem, który rozegrał mecz z klubem z innego państwa – 27 kwietnia 1903 roku „Rossoblu” wygrali 3:0 zfrancuską drużynąFVC Nice. Rok później, gdy pierwszy zespół Genoi zdobył kolejne mistrzostwo kraju, rezerwy włoskiego klubu zwyciężyły w rozgrywkach II Categoria. Następnie w mistrzostwach Włoch zakończyła się dominacja Genoi, rozgrywki o mistrzowski tytuł przez kolejne dziesięć lat zwyciężały AC Milan, Juventus,Pro Vercelli,Inter Mediolan orazAS Casale[5].
W 1908 roku Włoski Związek Piłki Nożnej po fali protestów niektórych klubów wprowadził zakaz gry zagranicznych zawodników we włoskich drużynach. W składzie Genoi do tej pory grywali głównie Anglicy. „Rossoblu” podobnie jak inne kluby zaakceptowały tę decyzję, jednak Genoa nie wzięła udziału w mistrzostwach Włoch rozgrywanych wtym roku. Wkolejnym sezonie włoska federacja pozwoliła na grę zagranicznych piłkarzy, dzięki czemu Genoa odbudowała skład, w którym grali między innymiLuigi Ferraris oraz kilkuSzwajcarów. Odbudowanie drużyny spowodowało, że w 1909 roku rozpoczęto budowę stadionu, który miał pomieścić 25 000 widzów. Obiekt położony w Marassi został oddany do użytku na początku 1911 roku, natomiast pierwszy mecz rozegrano na nim 22 stycznia.
Wraz z powstaniemreprezentacji Włoch w piłce nożnej piłkarze Genoi zaczęli być do niej powoływani.Renzo De Vecchi pełnił rolę kapitana drużyny narodowej, a w kadrze występowali równieżEdoardo Mariani iEnrico Sardi[6]. Następnie nowym trenerem klubu został AnglikWilliam Garbutt. Był to pierwszy profesjonalny trener w historii włoskiej drużyny, jego charakterystycznym znakiem było bardzo częste palenie fajki[1]. Zawodnicy Genoi nazwali Garbutta „Mister” i od czasu jego zatrudnienia klub jako jeden z niewielu we Włoszech mógł się pochwalić zawodowym trenerem[1].
Wsezonie 1914/1915 Genoa wywalczyła kolejne mistrzostwo kraju. Najpierw klub wygrał swoją grupę eliminacyjną, później pokonał rywali grupie półfinałowej, a następnie zwyciężył w grupie finałowej[5]. W 1914 roku wybuchłaI wojna światowa i od 1915 roku profesjonalne rozgrywki piłkarskie we Włoszech zostały zawieszone. Genoa w 1919 roku zwyciężyła w nieoficjalnym turnieju Coppa Liguria[7]. W trakcie wypełniania obowiązku wojskowego we Włoszech zginęli Luigi Ferraris,Adolfo Gnecco,Carlo Marassi,Alberto Sussone iClaudio Casanova, natomiast wNiemczech poniósł śmierć założyciel sekcji piłkarskiej w klubie – James Richardson Spensley[8].
Drużyna Genoi po wywalczeniu mistrzostwa Włoch w 1924 roku
Po wojnie Genoa pozostała jednym z najlepszych zespołów w północnej części kraju. Garbutt wsezonie 1922/1923 doprowadził drużynę do kolejnego tytułu mistrza Włoch. „Rossoblu” w finałowym dwumeczu pokonaliS.S. Lazio, z którym najpierw wygrali 4:1, a następnie 2:0[5]. Rozgrywki omistrzostwo kraju 1923/1924 również zakończyły się triumfem Genoi. W rewanżowym pojedynku zBologną na stadionie zostały wszczęte zamieszki, a Włoska Federacja Piłki Nożnej przyznała Genoi zwycięstwo 2:0, dzięki czemu klub ten awansował do finału[9]. W nim „Grifone” okazali się lepsi odSavoii, którą pokonali w dwumeczu 4:2. Dla Genoi był to dziewiąty i jak się później okazało ostatni zdobyty tytuł mistrzowski[10].
Oba te sukcesy Genoa odniosła praktycznie w niezmienionym składzie. Po zdobyciu tytułu w 1924 roku do mistrzostw Włoch została wprowadzona nowość – zdobywcyscudetto w kolejnym sezonie nosili na swoich koszulkach specjalną tarczę stylizowaną naflagę Włoch[1]. Wsezonie 1924/1925 Genoa została wyeliminowana z mistrzostw Włoch przez późniejszych triumfatorów rozgrywek – Bolognę. W 1927 roku Williama Garbutta na stanowisku trenera „Rossoblu” zastąpiłRenzo De Vecchi. Wsezonie 1927/1928 wywalczył on z klubem wicemistrzostwo kraju, a Genoa w końcowej tabeli została wyprzedzona tylko przez Torino. Wówczas napastnik ekipy „Grifone” –Felice Levratto zdobył 20 goli w 27 meczach i był jednym z najlepszych strzelców sezonu[11].
Ze względu na anglojęzyczną nazwę klubu,faszystowski rząd zmusił Genoę do jej zmiany i od 1928 roku drużyna występowała jakoGenova 1893 Circolo del Calcio[12]. Zespół rywalizował zarówno w rozgrywkach ligowych, jak i wPucharze Mitropa, z którego został wyeliminowany w ćwierćfinale przezRapid Wiedeń. Wsezonie 1929/1930 w ligowej tabeli Genova uplasowała się na drugiej pozycji, a mistrzowski tytuł wywalczyłaAS Ambrosiana. Od tej pory „Rossoblu” w najwyższej klasie rozgrywek w kraju nigdy nie zajęli lepszego miejsca[5].
Piłkarze Genovy po zwycięstwie w Pucharze Włoch
Na początku lat 30. – wsezonach 1931/1932 oraz1932/1933 klub zajmował w mistrzostwach Włoch miejsca w środku tabeli. Podczasrozgrywek 1933/1934 zespół uplasował się na siedemnastej lokacie w lidze i po raz pierwszy w historii spadł doSerie B. Nowym trenerem Genovy zostałVittorio Faroppa, pod wodzą którego „Rossoblu” zwyciężyli rozgrywki drugiej ligi i powrócili do Serie A. W 1936 roku doszło do zmiany na stanowisku prezesa klubu – Alfredo Costę zastąpił Juan Culiolo. Wsezonie 1936/1937 Genova zajęła szóste miejsce w lidze, jednak wywalczyłaPuchar Włoch pokonując w spotkaniu finałowym 1:0Romę[13].
Sezon 1937/1938 Genova zakończyła na trzeciej pozycji, a o pierwsze miejsce do końca rozgrywek rywalizowało aż siedem zespołów. Zdobywcy mistrzowskiego tytułu – piłkarze Ambrosiany zanotowali trzy punkty przewagi nad ekipą „Rossoblu”, natomiast szóste w tabeliTriestinę i Romę wyprzedzili o pięć punktów. Latem reprezentacja Włoch wywalczyłamistrzostwo świata, a w zwycięskiej kadrze znajdowało się trzech zawodników Genovy –Sergio Bertoni,Mario Genta orazMario Perazzolo[14]. Klub zakończył dekadę w pierwszej lidze, a podczasrozgrywek 1938/1939 oraz1939/1940 plasował się w pierwszej piątce tabeli[5].
W 1939 roku wybuchłaII wojna światowa, która miała znaczny wpływ na włoską piłkę nożną. W 1945 roku klub powrócił do swojej wcześniejszej nazwy –Genoa Cricket and Football Club, której używano na początku istnienia rozgrywek o mistrzostwo kraju[15]. Po wojnie na stanowiska trenera powrócili szkoleniowcy pełniący te funkcje wcześniej – najpierwOttavio Barbieri, a później William Garbutt[16]. W 1946 roku został założony nowy klub –UC Sampdoria, który powstał z połączenia istniejących już Sampierdarenese oraz Andrea Doria. Od tego moment Genoa dzieliła z nim swój stadion, dochodziło także do derbów Genui. Pierwsze spotkanie pomiędzy obiema drużynami odbyło się 3 listopada tego samego roku i zakończyło się zwycięstwem Sampdorii 3:0.
Po zakończeniu wojny Genoa kończyła rozgrywki Serie A w środku tabeli. Wsezonie 1948/1949 klub odnotował trzy znaczące wyniki – pokonał 4:1 Inter Mediolan, 3:0 Torino oraz 7:1Calcio Padova[17]. Do Genoi został kupiony zClub Atlético Boca JuniorsMario Boyé, jednak gdy drużyna zajęła w lidze ostatnie miejsce i spadła do Serie B, toArgentyńczyk odszedł doMillonarios FC. W drugiej lidze Genoa zajęła piąte miejsce, jednak wsezonie 1952/1953 wygrała rozgrywki Serie B i powróciła do najwyższej klasy rozgrywek[18]. W Serie A Genoa wciąż zajmowała miejsca w środku tabeli[18].
Pomimo spadku do drugiej ligi wsezonie 1959/1960, a następnie powrotu do niej wsezonie 1961/1962[18], Genoa odniosła kilka sukcesów na początku lat 60. W 1962 roku zespół wygrał Puchar Alp pokonując w finale 1:0 francuską drużynęFootball Club de Grenoble[19]. Rok później „Rossoblu” triumfowali w rozgrywkach o Puchar Przyjaźni, a w 1964 roku znowu wywalczyli Puchar Alp wygrywając tym razem 2:0 zCalcio Catania po dwóch golachGiampaolo Piaceriego[20].
Rok po osiągnięciu tego sukcesu Genoa spadła do Serie B. Tym razem pobyt w drugiej lidze był jednak o wiele dłuższy niż było to poprzednim razem. Drużyna była niestabilna, co sezon dokonywano zmiany na stanowisku trenera[16]. Wsezonie 1969/1970 klub po raz pierwszy w historii spadła doSerie C. Od tego momentu Genoa znalazła się w trudnej sytuacji finansowej, wielokrotnie zmieniano również prezydentów zespołu[21]. Pobyt w Serie C trwał tylko jeden sezon i w 1971 roku „Grifone” powrócili do drugiej ligi.
Na początku lat 70. Genoa była klubem, który praktycznie co roku spadał do Serie B, po czym awansował do Serie A. W tym czasie trenerami zespołu byliArturo Silvestri (od 1970 do 1974 roku),Guido Vincenzi (od 1974 do 1975 roku) orazGigi Simoni (od 1975 do 1978 roku). Wsezonie 1972/1973 Genoa powróciła do pierwszej ligi, jednak zajęła w niej szesnaste miejsce i ponownie spadła do Serie B. Do Serie A „Grifone” powrócili w 1976 roku. W tym czasie w Genoi grali między innymi tacy zawodnicy jakRoberto Rosato,Bruno Conti iRoberto Pruzzo. Podczasrozgrywek 1977/1978 Genoa zajęła w końcowej tabeli pierwszej ligi czternaste miejsce i ponownie spadła do Serie B. Na trzynastej lokacie uplasowała się wówczasACF Fiorentina, która zapewniła sobie utrzymanie w Serie A wyprzedzając ekipę „Rossoblu” różnicą jednego gola. W ostatniej kolejce sezonu spotkały się właśnie Genoa i Fiorentina, a pojedynek ten zakończył się bezbramkowym remisem[22].
Po spadku z Genoi odeszło wielu podstawowych zawodników, między innymi Roberto Pruzzo, który przeniósł się do Romy i odnosił z nią wiele sukcesów[23]. Po kilku sezonach zakończonych w środku tabeli Serie B, wsezonie 1980/1981 Genoa prowadzona przez byłego trenera klubu – Gigi Simoniego zajęła w lidze drugie miejsce i awansowała do Serie A. W końcowej tabeli dała się wówczas wyprzedzić tylko Milanowi, który przed sezonem został zdegradowany do Serie B za udział w nielegalnych zakładach piłkarskich[24].
Genoa wciąż prowadzona przez Simoniego uniknęła spadku do drugiej ligi wsezonie 1981/1982 mając jeden punkt przewagi nad strefą spadkową. W ostatnim meczu sezonu „Rossoblu” zremisowali 2:2 zSSC Napoli, mimo że na pięć minut przed końcem przegrywali 1:2. Od tego momentu rozpoczęła się przyjaźń między kibicami Genoi oraz Napoli[25]. Wsezonie 1983/1984 „Grifone” mimo zwycięstwa w ostatnim meczu rozgrywek z mistrzem kraju – Juventusem zajęli w końcowej tabeli czternaste miejsce i spadli do Serie B. Uzyskali co prawda tyle samo punktów coS.S. Lazio, jednak „Biancocelesti” zanotowali lepszy bilans w bezpośrednich pojedynkach między obiema drużynami i pozostali w pierwszej lidze[26].
W 1985 roku Genoa została kupiona przezkalabryjskiego przedsiębiorcę –Aldo Spinellego. Przez trzy lata z rzędu klub kończył rozgrywki Serie B w górnej części tabeli, jednak nie udało mu się wówczas awansować do pierwszej ligi. Wsezonie 1987/1988 zespół uplasował się na czternastej pozycji, jednak już rok później wygrał rozgrywki drugiej ligi i awansował do Serie A. Wsezonie 1990/1991 „Rossoblu” zajęli czwarte miejsce w pierwszej lidze i byli jedynym zespołem, który nie doznał wówczas porażki na własnym boisku. Genoa na Stadio Luigi Ferraris pokonała między innymi Juventus, Inter, Milan, Romę, Lazio, Fiorentinę, Napoli i Sampdorię, która sięgnęła po tytuł mistrza kraju[27].
Podczasrozgrywek 1991/1992 Genoa po raz pierwszy w historii wystąpiła wPucharze UEFA. W swoim pierwszym meczu w europejskich pucharach „Grifone” przegrali na wyjeździe 0:1 zRealem Oviedo. Ostatecznie Genoa wyeliminowała jednakhiszpańską drużynę, a w dwóch kolejnych rundach pokonała dwarumuńskie kluby zBukaresztu – najpierwDinamo, a następnieSteauę. W ćwierćfinale „Rossoblu” wygrali zLiverpoolem i zostali pierwszym włoskim zespołem, który zwyciężył z „The Reds” naAnfield Road[28]. W półfinale piłkarze Genoi zostali wyeliminowani przezAFC Ajax, z którym w pierwszym spotkaniu przegrali 2:3, a w rewanżu zremisowali 1:1. W tym okresie klub kupił takich zawodników jakGianluca Signorini,Carlos Aguilera,Stefano Eranio,Roberto Onorati orazJohn van ’t Schip[29]. W Serie A Genoa zajęła czternaste miejsce mając siedem punktów przewagi nad strefą spadkową. W kolejnych latach także plasowała się w dolnych rejonach tabeli i nie liczyła się w walce o mistrzostwo Włoch[5].
Wsezonie 1994/1995 Genoa wspólnie z Padovą zajęła piętnaste miejsce w tabeli Serie A. O tym który z tych klubów spadnie do drugiej ligi zadecydował mecz barażowy rozegrany weFlorencji, który „Rossoblu” przegrali po serii rzutów karnych 4:5[5]. W Serie B Genoa uplasowała się na ósmej lokacie. Dzięki zwycięstwu 5:2 zPort Vale zdobyłaPuchar Anglo-Włoski, a w pojedynku tym piłkarz Genoi –Gennaro Ruotolo strzelił hat-tricka[30]. W 1997 roku nowym prezydentem klubu zostałMassimo Mauro. Genoa nie potrafiła jednak awansować do Serie A i do końca XX wieku występowała w rozgrywkach drugiej ligi. W tym czasie w drużynie panowała zła sytuacja – dochodziło do częstych zmian trenerów, a oprócz tego zespół znajdował się w trudnej sytuacji finansowej. Wsezonie 1999/2000 Genoa zajęła w drugiej lidze szóstą pozycję[5].
Marco Borriello w sezonie 2007/2008 strzelił dla „Rossoblu” 19 goli.
Wsezonach 2000/2001 i2001/2002 Genoa zajmowała w Serie B dwunaste miejsca. W kolejnych rozgrywkach „Rossoblu” uplasowali się na pierwszej pozycji i wywalczyli awans do pierwszej ligi. Włoski Związek Piłki Nożnej przesunął ich jednak na ostatnie miejsce w tabeli i zdegradował do Serie C. Genoa została bowiem oskarżona o ustawienie swojego ostatniego meczu rozgrywek z klubemSSC Venezia. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem „Grifone” 3:2, a wynik ten zapewnił Genoi awans do Serie A. Decyzja o degradacji Genoi do Serie C zapadła 27 lipca 2005 roku[31].
Sezon 2005/2006 Genoa rozpoczęła z sześcioma punktami na minusie, co było częścią kary za ustawienie meczu z Venezią. „Rossoblu” mimo tego szybko wysunęli się na pierwsze miejsce w tabeli, jednak ostatecznie zajęli w niej drugą pozycję. W barażach o awans do Serie B najpierw pokonaliSalernitanę Calcio, a później wygrali zAC Monza i tym samym powrócili do drugiej ligi[18]. Latem nowym trenerem drużyny zostałGian Piero Gasperini, pod wodzą którego Genoa wsezonie 2006/2007 awansowała do Serie A. „Grifone” w końcowej tabeli Serie B zajęli trzecie miejsce, a awans zapewnili sobie w ostatniej kolejce sezonu dzięki remisowi 0:0 z Napoli[32]. Wsezonie 2007/2008 „Rossoblu” zajęli w tabeli dziesiątą pozycję, aMarco Borriello z dziewiętnastoma golami na koncie zajął trzecie miejsce w klasyfikacji najlepszych strzelców. Latem Borriello powrócił do Milanu, a do klubu został sprowadzony między innymiDiego Milito[33], który zajął drugie miejsce w klasyfikacji najlepszych strzelców sezonu2008/2009[34]. Genoa zajęła w nim piąte miejsce w lidze i zapewniła sobie prawo startu wLidze Europy. Z tych rozgrywek klub został wyeliminowany w rundzie grupowej, w której zajął 3 pozycję za hiszpańskąValencią i francuskimLille OSC. W poprzedniej rundzie Genoa wyeliminowała duńskieOdense wygrywając w dwumeczu 4:2. W Serie A w sezonie2009/2010 zespół zajął 9. pozycję, a najlepszym jego strzelcem został sprowadzony latem zBoca Juniors ArgentyńczykRodrigo Palacio, strzelec 7 goli[35].
Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
Obecnie Genoa CFC rozgrywa domowe mecze naStadio Comunale Luigi Ferraris, który dzieli razem z Sampdorią. Obiekt był budowany od 1909 roku i oddany do użytku w 1911 roku. Inauguracja miała miejsce 22 stycznia podczas pojedynku Genoi i Interu Meidolan. W 1933 roku obiekt otrzymał własną nazwę na cześć byłego kapitana Genoi – Luigiego Ferrarisa. Stadion mieści się w Marassi – rejonie położonym na północny wschód od Genui. W łatwy sposób można się na niego dostać autobusem, samochodem oraz pociągiem[39]. Stadion może pomieścić 36 536 widzów, a wymiary boiska piłkarskiego to 105 × 68 metrów. Na stadionie uprawa się również inne sporty, między innymirugby. Stadio Luigi Ferraris było jedną z arenMistrzostw Świata 1990. Najwięcej kibiców było obecnych na spotkaniureprezentacji Włoch zPortugalią, które odbyło się 27 lutego 1949 roku. Wówczas na trybunach było obecnych 60 000 osób. Na budowie Stadio Luigi Ferraris wzorowali się konstruktorzy przebudowujący stadionPreston North End –Deepdale.
Genoa nie jest zbyt popularnym klubem poza swoim miastem, większość fanów zespołu stanowią mieszkańcy regionuLiguria, jednak drużyna ma swoich kibiców również wPiemoncie orazDolina Aosty[40]. Marynarskie tradycje Genueńczyków i ich obecność w odległych krajach spowodowały, że imigranci założyli fankluby Genoi wBuenos Aires,Amsterdamie,Tokio,Toronto,Nowym Jorku,San Francisco,Islandii i wielu innych miejscach na świecie.
Kibice Genoi świętujący awans do Serie A.Kibice Genoi świętujący awans do Serie A.Kibice Genoi świętujący awans do Serie A.Kibice Genoi świętujący awans do Serie A.
Największym wrogiem kibiców Genoi jest Sampdoria – drużyna z tego samego miasta. Pojedynki pomiędzy tymi drużynami znane są jakoDerby della Lanterna, a nazwa ta wywodzi się od latarni znajdującej się w mieście[41]. Jak do tej pory korzystniejszy bilans w spotkaniach derbowych ma Sampdoria[42]. Jednym z wrogów Genoi jest równieżA.C. Milan[43]. Na początku 1995 roku doszło do walki pomiędzy chuliganami obu drużyn, w wyniku której śmierć poniósł jeden z fanów Genoi – Vincenzo Spagnolo[43].
Kibice Genoi znajdują się w dobrych stosunkach z kilkoma innymi włoskimi klubami. Jednym z nich jestTorino FC[43], przyjaźń z którym trwa od końca sezonu 1963/1964, kiedy z Genoi do Torino trafiłGigi Meroni. Fani Genoi od 1982 roku darzą również sympatiąSSC Napoli[43][44]. Przyjaźń ta rozwinęła się pod koniec sezonu 2006/2007, kiedy w ostatniej kolejce rozgrywek mecz pomiędzy tymi dwoma zespołami zakończył się remisem 0:0, w efekcie czego obie drużyny awansowały do Serie A.Ultrasi Genoi na pojedynku tym wywiesili na trybunach baner z napisem „benvenuto fratello napoletano”, co oznacza „witamy neapolitańskiego brata”[45]. Zgodę z fanami „Rossoblu” ma równieżAncona Calcio[43].
Obecnie najważniejszymi grupami kibicowskimi w Genoi są „Vecchi Orsi” oraz „Ottavio Barbieri”[43]. Wcześniej istniała również grupa o nazwie „Fossa dei Grifoni”, a ważną rolę odgrywały też „Kapovolti” i „Ragazzi Certoza”[43]. Fani zespołu wyznają poglądy lewicowe[43].
