 | |||
| Dane misji | |||
| IndeksCOSPAR | 1965-24A | ||
|---|---|---|---|
| Zaangażowani | |||
| Pojazd | |||
| Statek kosmiczny | |||
| Masa pojazdu | 3,236 kg | ||
| Rakieta nośna | |||
| Załoga | |||
 Gus Grissom i John Young | |||
| Dowódca | |||
| Załoga | |||
| Start | |||
| Miejsce startu | |||
| Początek misji | 23 marca 1965 (14:24:00UTC) | ||
| Orbita okołoziemska | |||
| Apogeum | 230,5 km (początkowe) km | ||
| Perygeum | 161 km (początkowe) km | ||
| Inklinacja orbity | 32,6° | ||
| Lądowanie | |||
| Miejsce lądowania | Atlantyk w pobliżuGrand Turk Island | ||
| Lądowanie | 23 marca 1965 (19:16:31UTC) | ||
| Czas trwania misji | 4h 52m 31s | ||
| Przebyta odległość | 128 748 km | ||
| Liczba okrążeń Ziemi | 3 | ||
| Program Gemini | |||
| |||
Gemini 3 (Gemini-Titan III,GT-3) – pierwszy załogowy lotprogramu Gemini, a także pierwszy wieloosobowyamerykańskilot kosmiczny. Kapsuła Gemini 3 znajduje się obecnie na wystawie wGrissom Memorial of Spring Mill State Park.
Na początku 1964 roku ogłoszono pierwotne składy załóg: podstawowej i rezerwowej. W skład pierwszej weszli:Alan Shepard iThomas Stafford, zaś w skład drugiejWalter Schirra iJohn Young. W trakcie treningu, podczas rutynowych badań wykryto u Shepardachorobę Ménière’a. Uniemożliwiło mu to udział w tym locie. 13 kwietnia 1964 rokuNASA ogłosiła nowe składy załóg[1].
CapCom (capsule communicator) – operator łączności komunikujący się ze statkiem kosmicznym
Misja Gemini 3 była pierwszym załogowym lotem program Gemini, którego realizację rozpoczęto w 1962 roku. Dwuosobowy statek kosmiczny miał stanowić pomost pomiędzy kapsułami jednoosobowymiMercury, a trzyosobowymiApollo. Nadrzędnym celem całego programu Gemini było przeprowadzenie spotkania idokowania na orbicie[4]. Ponieważ po raz pierwszy przeprowadzono próbę załogowego lotu nowego statku, zaplanowano wykonanie tylko trzech okrążeń Ziemi[3].
Statki Gemini umożliwiały astronautom większe możliwości wykonywania manewrów niż statkiprogramu Mercury[3]. Podstawowym celem lotu były testy statku Gemini, manewrowanie nim oraz, po raz pierwszy w historii amerykańskiego programu kosmicznego, zmiana parametrów orbity pojazdu załogowego przy użyciu systemu silniczków OAMS (Orbital Attitude and Maneuver System)[1]. Orbitalny system sterowania OAMS pozwalał na ręczne korygowanie orbity i zmianękąta natarcia podczas wejścia kapsuły w atmosferę[3]. W trakcie lotu miały także zostać przeprowadzone trzy eksperymenty naukowe: wpływnieważkości na rozwój jajjeżowców i nabiałe krwinki ludzkie, przepuszczaniefal radiowych przezplazmę podczas wejścia w atmosferę oraz fotografowanie powierzchni Ziemi[5].
20 kwietnia 1964 roku astronauci rozpoczęli trening. Obejmował on: kilkaset godzin lotów w symulatorze statku, loty samolotami myśliwskimi, skoki spadochronowe,survival oraz opuszczanie statku po wodowaniu. 24 listopada 1964 roku, podczas przygotowań do bezzałogowego lotuGemini 2 załoga odbyła symulowane odliczanie przedstartowe.
W tym samym czasie Gus Grissom wybrał nazwę dla kapsuły –The Molly Brown, bohaterki musicaluNiezatapialna Molly Brown (premiera filmu odbyła się w czerwcu 1964 roku). Nazwa związana była z faktem, że kapsuła Grissoma z programu Mercury - Liberty Bell 7 – spoczęła na dnieAtlantyku, omal nie zabierając ze sobą astronauty[3]. NASA nie chciała się na nią zgodzić, gdyż uważała, iż jest ona dla agencji ośmieszająca. Jednak po zaproponowaniu alternatywnej nazwyTitanic, zarząd NASA zmienił zdanie i zdecydował się na pierwotną wersję. W kolejnych lotach agencja zabroniła jednakże nadawania nazw indywidualnych dla kapsuł[6]. Do tradycji tej powrócono dopiero w |programie Apollo, chociaż załogiGemini 4[7] iGemini 5[8] nadały pojazdom nieoficjalne nazwy.
W grudniu 1964 roku naPrzylądek Kennedy’ego (obecnie Canaveral) przywieziono rakietęTitan II62-12558. 4 stycznia 1965 roku dotarła tam kapsuła Gemini o numerze seryjnym3. 25 stycznia 1965 roku rakieta Titan II znalazła się na wyrzutni LC-19 17 lutego 1965 roku, na szczycie rakiety zainstalowano statek Gemini 3. 18 marca 1965 roku przeprowadzono symulowane odliczanie przedstartowe (TCDT). 20 marca 1965 roku odbyło się Flight Readiness Review (FRR), w trakcie którego ustalono datę startu na 23 marca 1965 roku.[1]
23 marca 1965 roku o godz. 9:40 UTCastronauci zostali obudzeni przezDeke'a Slaytona. Po krótkich badaniach medycznych udali się na śniadanie. Zgodnie z obowiązującą od lotuMR-3 tradycją składało się ono z jajek isteka. Następnie astronauci przeszli do pomieszczenia technicznego, gdzie obsługa pomogła założyć im skafandry G3C. Po ubraniu kombinezonów astronauci udali się do AstroVana, który dowiózł ich na wyrzutnię LC-19. Tam załoga przeszła końcowe przygotowania w White Roomie. O godz. 12:12 Grissom i Young zajęli miejsca na pokładzie statku Gemini 3. O 12:30 zostały zamknięte włazy[1].
O godz. 14:24 UTC nastąpił start z platformy startowej nr 19. Podczas odliczania zdarzyła się tylko jedna krótka przerwa, spowodowana koniecznością regulacji jednego z czujników[3]. O 14:26 oddzielił się pierwszy stopień rakiety, zaś o 14:29 drugi. Tym samym Gemini 3 znalazł się naniskiej orbicie okołoziemskiej o parametrach:perygeum – 161 km,apogeum – 230,5 km. Zaraz po starcie Grissom zjadł kanapkę z wołowiną, którą Young przeniósł na pokład w jednej z kieszeni skafandra. W efekcie nowicjusz otrzymał od NASA ostrą reprymendę[1].
Podczas lotu nadAfryką astronauci wykonali dwa eksperymenty. Eksperyment z krwinkami powiódł się tylko częściowo – wyniki badań okazały się niejednoznaczne. Niedługo potem astronauci podjęli próby manewrowania pojazdem na orbicie. W trakcie przelotu nadTeksasem (USA) uruchomiono silnikisystemu sterowania reakcyjnego statku kosmicznego. Pierwszy manewr został wykonany przez Grissoma i trwał 15 minut. Drugi miał miejsce w trakcie kolejnego obiegu Ziemi. Zmienił onorbitę statku. Perygeum zmieniło się nieznacznie, wynosząc 158 km, natomiast apogeum obniżono do 168 km. W ten sposób orbita stała się prawie kołowa. W trakcie drugiego okrążenia Grissom włączył małe silniki boczne, które spowodowały nieznaczne przesunięcie płaszczyzny orbity pojazdu, przesuwając ją o około 1,5 km[9]. Trzeci z manewrów został wykonany silniczkami OAMS podczas przelotu nadOceanem Indyjskim i trwał 2,5 minuty. W trakcie manewru perygeum zostało obniżone do wysokości 72 kilometrów. Wówczas, gdyby nastąpiła awaria silników, statek wszedłby w atmosferę pod złym kątem i uległ dezintegracji, a tym samym astronauci ponieśliby śmierć. Ostatnia z operacji miała miejsce w trakcie trzeciego okrążeniaZiemi i miała na celu przywrócenie normalnych parametrów orbity.
Po zakończeniu manewru astronauci rozpoczęli przygotowania dodeorbitacji. Odpalono ładunki pirotechniczne, dzięki którym nastąpiła separacja kapsuły powrotnej od przedziału napędowo-przyrządowego. Kilka minut później uruchomiono retrosilniki i statek Gemini 3 wszedł watmosferę ziemską. Wokół pojazdu pojawiła się rozgrzana plazma. W tym momencie John Young rozpoczął eksperyment z łącznością. Nadawał sygnały, które miały być odebrane przez stacje naziemne. Te przechwyciły tylko część z sygnałów.
Kiedy statek wszedł wtroposferę, znów odebrano wszystkie sygnały. Zetknięcie kapsuły z wodą nastąpiło w punkcie 22°26’N, 70°51’W, na Atlantyku, na północny wschód od kolonii brytyjskiejTurks i Caicos we wschodniej częściarchipelagu Bahamów 23 marca 1965 roku o godzinie 19:16:31 w odległości około 110 km od zaplanowanego miejsca[3]. Załogę i statek ewakuował lotniskowiecUSS Intrepid.
W zasadzie osiągnięto wszystkie podstawowe cele misji z wyjątkiem pełnej kontroli wejścia kapsuły w atmosferę. Nie udało się precyzyjnie ustawić kąt natarcia statku (okazał się mniejszy, niż zakładano). Częściowo zostały osiągnięte drugoplanowe cele. Ze względu na awarię sprzętu zrezygnowano z jednego z doświadczeń przeprowadzanych w stanie nieważkości. Również zadanie fotografowania Ziemi zostało wykonane tylko częściowo[3]. Z dziewięciu kolejnych misji Gemini aż sześć było poświęconych, jeśli nie całkowicie, to w znacznym stopniu operacjom spotkania i dokowania. Nic w tym dziwnego, operacje te stanowiły istotną częśćprogramu Apollo[10].
.jpg)
_-_Mar_65_b.jpg)
