Górna Macedonia (gr.:Ἄνω Μακεδονία,Ánō Makedonía) –starożytny górzysty region w środkowo-zachodniej częściMacedonii – górskie tereny, położone na zachód od rzekiAliakmon[1]. Plemiona zamieszkujące ten region mówiły zachodnim dialektemjęzyka greckiego. DoV w. p.n.e. znajdowały się na pasterskim etapie rozwoju społecznego. Mieszkali oni w czasowych obozowiskach oraz nie budowali murowanych grobów swym zmarłym. Na terenie górnej Macedonii znajdowały się sześć lokalnych królestw, rządzonych przez lokalne dynastie:Elimei,Tymfai,Orestis,Linkos,Pelagonii iDerriopii.Hekatajos z Miletu, historyk grecki, określił pięć tych górnomacedońskich plemion (Elimeoci, Tymfajowie, Orestowie, Linkestowie i Pelagonowie), jako „związki plemienneMolossów” (Molossika ethnē), ponieważ uznawały one wojskowe przywództwo królaMolossów oraz korzystały z zimowych pastwisk nizinEpiru.
Do górnej Macedonii należała także krainaEordaja, leżąca w głębi kraju, która została podbita przezMacedonię ok. poł.VI w. p.n.e. Nie była królestwem, bowiem Eordajowie, rdzenni mieszkańcy, zostali wówczas zniszczeni, a ich resztki wyemigrowały do oddalonej częściMygdonii na wschód od rzekiAksios. Za panowaniaFilipa II, królaMacedonii, pozostałe krainy górnej Macedonii zostały stopniowo wcielane do jego państwa. Od tego czasu, jej mieszkańcy byli politycznie równi mieszkańcom dolnej Macedonii. Trzy najbardziej znane hellenistyczne dynastie wywodziły się z górnej Macedonii:Lagidzi zEordai,Seleucydzi zOrestis orazAntygonidzi zElimei.