Ta osoba nosichińskie nazwiskoFu. | |||
| Data i miejsce urodzenia | 10 marca 1934 | ||
|---|---|---|---|
| Pochodzenie | |||
| Data i miejsce śmierci | 28 grudnia 2020 | ||
| Instrumenty | |||
| Gatunki | |||
| Zawód | |||
| Wydawnictwo | m.in.Decca Records, Meridian Records i CBS | ||
| |||
| |||
Fu Cong (chiń. upr.傅聪; chiń. trad.傅聰; pinyinFù Cōng; pisany także często w starej transkrypcji jakoFou Ts’ong; ur.10 marca1934 wSzanghaju, zm.28 grudnia2020 wLondynie[1]) –chińskipianista, laureat III nagrody podczasV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im.Fryderyka Chopina wWarszawie w 1955 roku. Podczas konkursu w prasie polskiej wymieniany był jakoFu Tsung[2].
Pochodził z inteligenckiej rodziny. Jego ojciecFu Lei (1908–1966) był tłumaczem literatury francuskiej oraz krytykiem sztuki. Fu Cong rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku siedmiu lat, a jego pierwszym nauczycielem został włoski pianista i dyrygentMario Paci[3]. W 1951 zadebiutowałV koncertem fortepianowymLudwiga van Beethovena[4].
W 1953 zdobył III nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Bukareszcie[4]. W 1955 reprezentował Chiny na V Konkursie Chopinowskim. Zajął tam 3. miejsce i zdobył nagrodęPolskiego Radia za najlepsze wykonaniemazurków[5].
W latach 1954–1956 studiował wPaństwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie w klasieZbigniewa Drzewieckiego[4].
Działalność koncertową rozpoczął w Chinach. Do Polski po raz pierwszy przyjechał w 1953 jako solista Chińskiego Zespołu Pieśni i Tańca[2]. Od lipca 1954 (gdy rozpoczął studia pod kierunkiem Drzewieckiego) dawał w Polsce liczne recitale i występy z orkiestrą symfoniczną. W latach 50. występował także w wielu państwachEuropy Wschodniej. W 1958 z powodu sytuacji politycznej w Chinach przeprowadził się do Anglii[6]. W latach 60. i 70. XX wieku dał około 2400 koncertów solowych, stając się jednym z najpopularniejszych pianistów na świecie[7]. Koncertował w większości krajów Europy, w Azji, obu Amerykach i Australii[8]. W Chinach występował m.in. w 1976[9], 1989 i 1998[10]. Wiele razy powracał też do Polski, m.in. naMiędzynarodowy Festiwal Chopinowski w Dusznikach-Zdroju[8].
Zasiadał w jury wielu konkursów muzycznych, m.in.Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina[11] iMiędzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Królowej Elżbiety Belgijskiej[9].
Współpracował m.in. zYehudim Menuhinem iDanielem Barenboimem[7]. Tygodnik „Time” uznał go za najlepszego z żyjących chińskich muzyków, a niemiecki pisarzHermann Hesse nazwał go „jedynym prawdziwym wykonawcą Chopina”[12].
W jego repertuarze znajdują się utwory m.in.Fryderyka Chopina,Wolfganga Amadeusa Mozarta,Franza Schuberta,Claude’a Debussy’ego,Georga Friedricha Händla,Domenica Scarlattiego,Johanna Sebastiana Bacha iLudwiga van Beethovena[10].
Nagrał kilkadziesiąt płyt dla różnych wytwórni muzycznych, m.in.Decca Records, Meridian Records i CBS[13][14]. W 1994 ukazała się płytaSztuka pianistyczna Fou Ts’onga, która została wydana prywatnie przezMarthę Argerich,Leona Fleishera iRadu Lupu[8].
Zmarł w Londynie naCOVID-19 w wieku 86 lat[1].
