| Pełne imię i nazwisko | Alfredo Apostoli |
|---|---|
| Pseudonim | Boxing Bell Hop |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 177 cm |
| Styl walki | praworęczny |
| Kategoria wagowa | średnia |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 72 |
| Zwycięstwa | 61 |
| Przez nokauty | 31 |
| Porażki | 10 |
| Remisy | 1 |
Alfredo „Fred” Apostoli (ur.2 lutego1913 wSan Francisco, zm.29 listopada1973 tamże) –amerykańskibokser, zawodowy mistrz świata kategorii średniej.
Miał trudne dzieciństwo. Matka zmarła, gdy miał siedem lat, a ojciec nie był w stanie utrzymać go i jego rodzeństwa. Mieszkał najpierw z babką, a potem w sierocińcu. W wieku 15 lat przeniósł się na farmę kurczaków, a potem powrócił do San Francisco. Pracował jako tynkarz, jubiler i windziarz[1].
Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1934. Po wygraniu pierwszych sześciu walk zmierzył się w 1935 z dużo bardziej doświadczonymFreddiem Steelem, który rok później został mistrzem świata, i przegrał przeztechniczny nokaut w 10. rundzie. Potem znów odnosił zwycięstwa. W 1936 pokonał m.in.Eddiego Babe Risko iLou Brouillarda. W 1937 przegrał zKenem Overlinem i dwukrotnie pokonałSolly'ego Kriegera.
23 września 1937 wNowym Jorku odbyła się gala bokserska zorganizowana przezMike'a Jacobsa, nazwanaCarnival of Champions, podczas której cztery walki były reklamowane jako pojedynki o tytuł mistrza świata. Apostoli zmierzył się zFrancuzemMarcelem Thilem, który był mistrzem świata wagi średniej uznawanym przez organizacjęIBU. PonieważNYSAC uznawała Freddiego Steele'a za mistrza, obaj pięściarze podpisali oświadczenie, że nie walczą o mistrzostwo. Apostoli zwyciężył przez techniczny nokaut w 10. rundzie[2].
7 stycznia 1938 w Nowym Jorku Apostoli zrewanżował się Steele'owi za wcześniejszą porażkę, wygrywając z nim w walce towarzyskiej przez techniczny nokaut w 9. rundzie. Następnie pokonał 4 lutego, również w Nowym Jorku,Glena Lee na punkty. 22 lutego w San Francisco uległYoung Corbettowi III, który po tej walce został uznany za mistrza świata przez stanKalifornia. 1 kwietnia ponownie pokonał na punkty Glena Lee. Po tym zwycięstwie został uznany za mistrza świata przez NYSAC. 18 listopada tego roku zrewanżował się za porażkę Young Corbettowi III, wygrywając z nim w Nowym Jorku przez techniczny nokaut w 8. rundzie.
6 stycznia i 10 lutego 1939 w Nowym Jorku Apostoli walczył z mistrzem świata w wadze półciężkiejBillym Connem, ale oba razy przegrał na punkty. 28 tego roku sierpnia wPittsburghu ponownie pokonał w towarzyskiej walce Glena Lee, a 2 października w Nowym Jorku stracił mistrzostwo świata po przegranej przeznokaut w 7. rundzie zCeferino Garcią.
W 1940 Apostoli m.in. wygrał i przegrał zMelio Bettiną oraz został pokonany przezTony'ego Zale'a. W 1941 walczył tylko 3 razy (wszystkie pojedynki wygrał), a w 1942 cztery razy, trzykrotnie wygrywając i remisując z Kenem Overlinem.
Później służył wUnited States Navy, jakoartylerzysta nalekkim krążownikuUSS Columbia[3]. Brał udział wwalkach na Pacyfiku. Za swe zasługi został wybranybokserem roku 1943 przez magazynThe Ring[4]. Za swą służbę otrzymałBrązową Gwiazdę.
Powrócił do uprawiania boksu w 1946. wygrał kolejnych 13 walk w 1946 i 1947, a w 1948 poniósł porażkę z Earlem Turnerem i zakończył karierę bokserską.
Zmarł w 1973. Został wybrany w 2003 doMiędzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.
