 | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 27 października 1927 | ||
| Gra | praworęczny, jednoręczny bekhend | ||
| Status profesjonalny | 1953 | ||
| Zakończenie kariery | 1976 | ||
| Gra pojedyncza | |||
| Najwyżej w rankingu | 1(1951) | ||
| Australian Open | W (1949, 1950) | ||
| Roland Garros | F (1952) | ||
| Wimbledon | W (1952) | ||
| US Open | W (1951, 1952) | ||
| Gra podwójna | |||
| Australian Open | W (1951, 1952) | ||
| Roland Garros | W (1951, 1952) | ||
| Wimbledon | W (1948, 1951, 1952) | ||
| US Open | W (1950, 1951) | ||
| |||
Frank Allan Sedgman (ur.29 października1927 w Mount Albert,Wiktoria) –tenisistaaustralijski, zwycięzca 22 turniejówwielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej, w tym pięciu w singlu, zdobywca deblowego Wielkiego Szlema 1951, zdobywcaPucharu Davisa.
Frank Sedgman, zawodnik praworęczny, słynął z waleczności na korcie, skutecznej gry wolejowej i silnego forhendu. Posiadał także intuicję tenisową, która pozwalała mu przewidywać zagrania rywali. Był pierwszym poII wojnie światowej australijskim mistrzem Wimbledonu, kiedy w finale w1952 pokonałJaroslava Drobnego. W tym samym roku jako ostatni dotychczas mężczyzna uzyskał na londyńskiej trawie „potrójną koronę”, wygrywając również debel zKenem McGregorem i mikst zDoris Hart. Był również pierwszym powojennym zwycięzcąmistrzostw USA z Australii w1951. Pokonał wówczas w finaleVica Seixasa, a rok później obronił tytuł kosztem amerykańskiego weteranaGardnara Mulloya. Również dwa razy triumfował w singlu wmistrzostwach Australii, w1949 pokonując w finaleJohna Bromwicha, a w1950 Kena McGregora. Trzykrotnie w singlowych finałach wielkoszlemowych schodził z kortu pokonany, w tym wmistrzostwach Francji w 1952, kiedy lepszy w czterech setach okazał się Jaroslav Drobný. W tym samym roku w mistrzostwach Australii Sedgman uległ w finale McGregorowi, a w1950 w swoim pierwszym wimbledońskim finale musiał uznać wyższość AmerykaninaBudge’a Patty’ego.
Do pięciu wygranych singlowych Sedgman dołożył łącznie siedemnaście triumfów w grach podwójnych. Zanotował m.in. rekordową serię ośmiu z rzędu wygranych turniejów wielkoszlemowych w deblu, począwszy od mistrzostw USA w 1950. Turniej ten wygrał w parze z Johnem Bromwichem, a następne siedem imprez wspólnie z Kenem McGregorem, zaliczając klasycznego Wielkiego Szlema w 1951. Był to jedyny Wielki Szlem w grze podwójnej mężczyzn w dotychczasowej historii tenisa. Prawdopodobnie najbliżsi powtórzenia tego osiągnięcia byli sami Sedgman i McGregor już rok później, kiedy wygrali trzy pierwsze imprezy, a w finale mistrzostw USA ulegli po wyjątkowo wyrównanym meczuMervynowi Rose’owi i Vicowi Seixasowi 6:3, 8:10, 8:10, 8:6, 6:8. Łącznie Sedgman wygrywał mistrzostwa Australii po dwa razy w deblu i mikście, mistrzostwa Francji i USA również po dwa razy w tych konkurencjach, Wimbledon trzy razy w deblu i dwa razy w mikście. Ponadto zaliczył cztery przegrane finały deblowe i trzy mikstowe. Łączna liczba triumfów – 22 – stawia go w gronie zwycięzców wielkoszlemowych na trzecim miejscu wśród mężczyzn, za rodakamiRoyem Emersonem iJohnem Newcombe’em, a przed AmerykaninemWilliamem Tildenem i innym AustralijczykiemRodem Laverem.
Sedgman wygrywał również inne turnieje, m.in. w 1952 międzynarodowe mistrzostwa Włoch w grze pojedynczej i podwójnej. W1949 po raz pierwszy pojawił się w czołowej dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego „Daily Telegraph”, by w 1951 i 1952 zajmować miejsce na szczycie. W 1949 także zadebiutował w reprezentacji Australii w Pucharze Davisa i rychło okazał się sztandarową postacią ekipy treneraHarry’ego Hopmana. Wprawdzie w finale w 1949 Sedgman musiał uznać wyższość zarównoPancho Gonzáleza, jak iTeda Schroedera, a trofeum pozostało przy Amerykanach, ale w pozostałych trzech edycjach w których brał udział – 1950, 1951, 1952 – Puchar przypadał Australijczykom. We wszystkich tych finałach ponownie rywalami ekipy australijskiej byli Amerykanie. W 1950 Sedgman, jako pierwszy reprezentant Australii od 1911, zdobył w finale komplet punktów, wygrywając dwa single i debel (w 1911 podobne osiągnięcie zanotowałNorman Brookes). Równie skuteczny był w kolejnych dwóch finałach (zgodnie z ówczesnym regulaminem reprezentacja broniąca trofeum występowała jedynie w meczu o tytuł), pokonując w 1951 Schroedera i Seixasa, a w 1952 Seixasa iTony’ego Traberta. Zdobywał również punkty w deblu (w 1950 partnerował Bromwichowi, w dwóch pozostałych finałach McGregorowi). W deblu w Pucharze Davisa pozostał niepokonany (przy dziewięciu wygranych meczach), w grze pojedynczej bilans jego występów to 16 zwycięstw i 3 porażki.
Po dwuletnim przodownictwie w rankingach amatorskich Sedgman zdecydował się ostatecznie na przejście na zawodowstwo. Podobno opóźnił decyzję o rok po perswazjach kibiców australijskich, którzy nawet ufundowali swojemu idolowi stację benzynową, by miał się z czego utrzymywać i kontynuować występy amatorskie. W1953 Sedgman został jednak tenisistą profesjonalnym i podpisał kontrakt zJackiem Kramerem, z którym stoczył serię pojedynków (tzw. tour). Podobnie jak miało to miejsce w większości debiutów zawodowych, przyzwyczajony do ciągłej rywalizacji na najwyższym poziomie Kramer wyszedł z tej konfrontacji obronną ręką, wygrywając łącznie 54 spotkań (przy 41 wygranych Sedgmana). W1954 Sedgman uczestniczył w serii pojedynków z dwoma rywalami, Pancho Gonzalezem iPancho Segurą, z której zwycięsko wyszedł Gonzalez. Ten sam zawodnik był kilkakrotnie rywalem Australijczyka także w turniejach zawodowych, m.in. pokonał Sedgmana w finale profesjonalnych mistrzostw USA w 1954 i1961. Gonzalez i Sedgman rozegrali także mecz na kortach Wimbledonu w1956, stojący na bardzo wysokim poziomie i zakończony zwycięstwem Amerykanina 4:6, 11:9, 11:9, 9:7. W 1961 Sedgman został zawodowym mistrzem USA w deblu w parze zAndrésem Gimeno.
Pozostając przez większość zawodowej kariery w cieniu bardziej znanych rywali – Kramera, Gonzaleza czy Segury – Sedgman grał pierwszoplanową rolę dopiero w połowielat 70. w cyklu rozgrywek weteranów (powyżej 45 lat)Grand Masters Circuit, w którym triumfował w1975,1977 i1978. Australijczyk zapisał się w historii tenisa także jako pierwszy zawodowiec, który w ciągu jednego sezonu zarobił ponad 100 tysięcy dolarów (1953). W1979 został uhonorowany miejscem wMiędzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
| 1905–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 |
|
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 |
|
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 |
|
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 |
|
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1905–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1922–1930 | |
|---|---|
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 |
|
| 1951–1960 | |
| 1961–1969 | |
| 1970–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1902–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1913–1920 | |
|---|---|
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
