 | |||
| Data urodzenia | 5 grudnia 1905 | ||
|---|---|---|---|
| Data śmierci | 3 sierpnia 2001 | ||
| Przewodniczący Izby Lordów | |||
| Okres | od 18 października 1964 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Francis Aungier Pakenham,7. hrabia Longford (ur.5 grudnia1905, zm.3 sierpnia2001 wLondynie) – brytyjski arystokrata i polityk, członekPartii Pracy, minister w rządachClementa Attlee’ego iHarolda Wilsona. Drugi synThomasa Pakenhama, 5. hrabiego Longford, i lady Mary Villiers, córki7. hrabiego Jersey.
Wykształcenie odebrał wEton College oraz wNew College naUniwersytecie Oksfordzkim, gdzie studiował filozofię, politologię i ekonomię. Następnie rozpoczął pracę w oksfordzkimChrist Church. W 1930 r. wstąpił do Conservative Research Department, ale ostatecznie związał się z Partią Pracy. W 1945 r. został kreowany 1. baronem Pakenham i zasiadł wIzbie Lordów.
Początkowo, w latach 1945-1946, był Lordem-in-WaitingkrólaJerzego VI. W 1947 r. został Kanclerzem Księstwa Lancaster. W 1948 r. został członkiem gabinetu jako minister lotnictwa cywilnego. W1951 r. był, przez krótki czas, pierwszym lordem Admiralicji. Po śmierci starszego brataEdwarda w 1961 r. odziedziczył tytuł 7. hrabiego Longford. Po powrocie laburzystów do władzy w 1964 r. został przewodniczącym Izby Lordów oraz Lordem Tajnej Pieczęci. W latach 1965–1966 był ministrem kolonii, a potem do1968 r. ponownie Lordem Tajnej Pieczęci. W 1971 r. został kawaleremOrderu Podwiązki.
Interesował się historiąIrlandii i napisał kilka książek o tej tematyce, m.in.An Account from First-Hand Sources of the Negotiation and Signature of the Anglo-Irish Treaty of 1921 opublikowaną w 1935 r. Był również współautorem biografiiirlandzkiego prezydentaÉamona de Valery, opublikowanej w 1970 r.
W 1956 r. Longford został członkiem założycielem New Bridge, organizacji zajmującej się pomocą skazanym na karę pozbawienia wolności i umożliwiającej im kontakt oraz integrację ze społeczeństwem. Lord Longford zasłynął jako aktywny działacz kampanii na rzecz ułaskawieniaMyry Hindley, skazanej na karę dożywotniego pozbawienia wolności za wielokrotne zabójstwo. Starania Longforda zakończyły się niepowodzeniem (Hindley zmarła w więzieniu w 2002 r.). Z drugiej strony Longford był zdecydowanym przeciwnikiem równouprawnienia homoseksualistów.
Po reformie Izby Lordów w 1999 r. Longford otrzymał dożywotni tytuł parowskibarona Pakenham of Cowley i pozostał w Izbie Lordów. Zmarł w sierpniu 2001 r.
3 listopada 1931 r. poślubiłElizabeth Harman (30 sierpnia 1906 – 23 października 2002), córkę Nathaniela Bishopa Harmana. Frank i Elizabeth mieli razem ośmioro dzieci:
| Ministrowie transportu (1919–1941) | |
|---|---|
| Ministrowie transportu wojennego (1941–1945) | |
| Ministrowie lotnictwa cywilnego (1944–1953) | |
| Ministrowie transportu (1945-1953) | |
| Ministrowie transportu i lotnictwa cywilnego (1953–1959) | |
| Ministrowie transportu (1959–1970) | |
| Ministrowie transportu przemysłowego (1970–1974) | |
| Ministrowie transportu (1974–1997) | |
| Ministrowie środowiska, transportu i regionów (1997–2001) | |
| Minister transportu, samorządu i regionów (2001–2002) | |
| Ministrowie transportu (od 2002) |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie gabinetu |
