 jako pułkownik WP | |||
 generał brygady | |||
| Data i miejsce urodzenia | 3 grudnia 1888 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 kwietnia 1963 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1947 | ||
| Siły zbrojne | |||
| Stanowiska | dowódca: 1 Syberyjski Pułk Piechoty, piechoty dywizyjnej w 30 Dywizji Piechoty, 10 Dywizja Piechoty | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, | ||
| Odznaczenia | |||
         | |||
| |||
.JPG)
Franciszek Józef Dindorf-Ankowicz (ur.3 grudnia1888 weLwowie[1], zm.29 kwietnia1963 wLondynie) –generał brygadyWojska Polskiego, dwukrotny kawalerOrderu Virtuti Militari.
Najstarszy z dziewięciorga dzieci Józefa i Barbary z d. Friedel. Ukończył gimnazjum realne we Lwowie i zdał w 1907 maturę. W 1914 ukończył studia na Wydziale Budowy MaszynPolitechniki Lwowskiej[2][3]. Od sierpnia 1910 do sierpnia 1911 odbył roczną służbę wojskową w armiiaustriackiej, gdzie w 5. i 3. pułku obrony krajowej ukończył szkołę oficerską[4]. Czynnie działał od 1910 roku w organizacjiArmia Polska[3] iDrużynach Strzeleckich od 1911 do 1 sierpnia 1914, gdzie dowodził m.in. szkołą podchorążych[4].
Po wybuchuwojny zmobilizowany do armii austriackiej[1] walczył od 1 sierpnia 1914 do 23 marca 1915 na froncie jako dowódca plutonu w 19 pułku obrony krajowej[4]. Od 23 marca 1915 do 6 czerwca 1918 w niewoli rosyjskiej i internowany na Syberii[3]. NaSyberii uczestniczył w formowaniu5 Dywizji Strzelców Polskich, w której dowodził kompanią i batalionem w1 pułku strzelców od czerwca 1918 do stycznia 1920[4]. Ranny w walkach. Po kapitulacji dywizji przedostał się doHarbinu, gdzie od 2 lutego 1920 był dowódcą Legii Oficerskiej[4].
W lipcu 1920 powrócił do kraju. Wwojnie polsko-bolszewickiej i po jej zakończeniu dowodził1 Syberyjskim pułkiem piechoty w okresie od lipca 1920 do 1 kwietnia 1927. Był autorem publikacji pt.Zarys historji wojennej 82-go syberyjskiego pułku piechoty z 1929. Ukończył kurs dowódców pułków wRembertowie (listopad 1921 – luty 1922) oraz kurs w Centralnej Szkole Strzelania wToruniu (maj 1925)[3]. Zweryfikowany po wojnie w stopniu ppłk., a od 1924 płk[3]. Od 1927 do 1933[3] dowódca piechoty dywizyjnej w30 Dywizji Piechoty w Kobryniu. Od 10 listopada 1932 do 10 sierpnia 1933 był słuchaczem VII kursu wCentrum Wyższych Studiów Wojskowych. Od listopada 1935[3] dowódca10 Dywizji Piechoty w Łodzi.
Do końca lat 30. był wiceprezesem zarządu głównegoZwiązku Sybiraków oraz komendantem koła żołnierzy 5 Syberyjskiej Dywizji[5].
Na czele 10 DP walczył wewrześniu 1939, obejmując wkrótce dowództwoGrupy Operacyjnej noszącej jego imię. Skapitulował 27 września naLubelszczyźnie przed Niemcami. W niewoli niemieckiej przebywał wOflagu Murnau VIIA do końca wojny. Po wyzwoleniu służył przejściowo w2 Korpusie.
Po zakończeniuwojny osiedlił się z żoną Eugenią z Krzesińskich i synem Jerzym Wojciechem (ur. 1925) wLondynie. Utrzymywał się z pracy jako kreślarz[6][7].
Zmarł w Londynie. Jego prochy zostały pochowane naCmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II B 30-5-1)[8].
.png)
