 | |||
| król Partów | |||
| Okres | |||
|---|---|---|---|
| Dane biograficzne | |||
| Dynastia | |||
| Data śmierci | |||
| Ojciec | |||
| |||
Fraates II – królPartów w latach 132–126 p.n.e.[1]
Był synemMitrydatesa I, w chwili objęcia tronu jeszcze niepełnoletnim, więc początkowo rządziła za niego matka. Jego panowanie naznaczone było zagrożeniem ze stronySaków[2], którzy napierani przezYuezhi[3] zagrażali wschodniej granicy Partii[4][5][6].
W niewoli u Fraatesa przebywałDemetriusz II, pojmany jeszcze przez jego ojca Mitrydatesa I[7]. Demetriusza przetrzymywano wHyrkanii, skąd dwukrotnie próbował ucieczki. Ponieważ w planach króla partyjskiego było wykorzystanie Demetriusza w walkach dynastycznych międzySeleukidami otrzymał za żonę córkę Mitrydatesa I, z którą doczekał się potomstwa[7]. Wykorzystując zaangażowanie Partów na wschodzie wiosną 130 p.n.e.Antioch VII Sidetes, młodszy brat Demetriusza II, zaatakowałMezopotamię, wkrótce zajmującBabilonię, a następnie równieżMedię iSuzę[8][9]. W tej ciężkiej dla Partów sytuacji zagrożenia zarówno ze wschodu jak i zachodu Fraates zdecydował się na podjęcie rozmów z Seleucydami. Antioch stawiał jednak warunki oznaczające właściwie likwidację suwerennego partyjskiego państwa: wypuszczenie z niewoli jego brata Demetriusza, oddanie wszystkich partyjskich zdobyczy oraz płacenie Seleucydom trybutu z macierzystychPartii iHyrkanii[9]. Fraates odrzucił te warunki, a jego emisariusze zaczęli podburzać ludność Medii przeciwko Grekom. Sytuacja tych ostatnich stała się o tyle ciężka, że stosunkowo surowa zima zmusiła ich do rozproszenia się na leżach, a niezdyscyplinowane oddziały dopuszczały się licznych gwałtów na ludności cywilnej[10], co sprawiało, że emisariusze Fraatesa łatwo znajdowali wśród niej posłuch. Wczesną wiosną 129 p.n.e. wspierany przez powstanie miejscowej ludności Fraates pojawił się w Medii na czele swojej armii.
Kiedy Antioch przemieszczał się na czele części oddziałów żeby pomóc jednostkom znajdującym się najbliżej niego w tłumieniu powstania nagle znalazł się w pobliżu armii Fraatesa, i wbrew swoim doradcom zdecydował się przyjąć bitwę mimo liczebnej przewagi przeciwnika i zajmowania przez niego lepszej pozycji na wzgórzach. Jego armia została pobita i uciekła, a on sam został zabity albo popełnił samobójstwo[10][4][9]. Fraates oddał królewskie honory ciału martwego Seleucydy i odesłał je w srebrnej trumnie doSyrii[11], gdzie jakiś czas przed bitwą wysłał także Demetriusza II wraz z oddziałami partyjskimi, by zajął królestwo Syrii i skłonił Antiocha do wycofania się z Mezopotamii[8]. Do partyjskiej niewoli dostały się tysiące greckich jeńców, w tym syn Antiocha, który potem żył na dworze Arsacydów jako książę, oraz jego córka, która trafiła do haremu Fraatesa[10][4][9].
Tryumf króla Partów wydawał się więc całkowity – wyprawa Antiocha VII Sidetesa była ostatnią próbą Seleucydów odzyskania terytoriów na Wschodzie. Fraates gotował się do marszu na Syrię, kiedy w 128 p.n.e. na wschodzie pojawili się Sakowie, którzy zostali wezwani na pomoc przeciwko Antiochowi, ale nie przybyli na czas[12]. Władca Partów zdecydował się wtedy użyć w bitwie przeciwko nim wcześniej źle traktowanych greckich jeńców, którzy wprawdzie stanęli do boju, jednak gdy tylko szyk Partów zachwiał się pod pierwszym uderzeniem Saków, przeszli oni na stronę tych ostatnich i wzięli srogi odwet na swych dotychczasowych prześladowcach[13][14]. W rezultacie bitwa z Sakami zakończyła się druzgocącą klęską Irańczyków i śmiercią Fraatesa[2][9].
