Pomóż Wikipedii poprawić artykuł na podstawie weryfikowalnych źródeł. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się wdyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon{{Dopracować}} z tego artykułu.
Flamenco w Sewilli
Flamenco – zjawisko kulturowe, związane zfolkloremandaluzyjskichRomów, obejmujące muzykę, śpiew, taniec, strój i zachowania. Jego tradycja pochodzi z Andaluzji, i tam do dziś można oglądać jego wykonanie.
Taniec flamenco posiada swe korzenie w dawnych religijnych tańcach orientalnych. W dzisiejszej jego postaci dopatrzyć się można wielu elementów tańca hinduskiego, takich jak ruchy ramion, dłoni i palców, a także używanie nóg jako instrumentu perkusyjnego. Prawdopodobnie taniec ten pochodzi bezpośrednio od hinduskiego tańcakatak[2].
Opowiada się tańcem historię i gestom nie przypisuje się konkretnych znaczeń. We flamenco ruchy ciała i gesty wyrażają pewne stany emocjonalne tancerza lub podkreślają znaczenie słów i charakteru melodii, która im towarzyszy.
Jest to taniec wykonywanysolo, wduecie, grupowo lub składa się z kolejnych „solówek”, wykonywanych przez poszczególnych tancerzy.
Strój tancerzy – przeważnie czarny, granatowy lub ciemnobrązowy – to obcisłe spodnie, biała koszula, obcisła kamizelka, mała apaszka pod szyją, buty wzorowane na butach do jazdy konnej z wysokimi obcasami i charakterystyczny płaskodenny kapelusz. Kamizelka i kapelusz bywają wykorzystywane jako element choreografii.
Strój tancerek to przede wszystkim szeroka, kolorowa falbaniasta spódnica lub suknia (wykorzystywana w tańcu), falbaniasty gorset i kolorowa chusta, uzupełnieniem czasem bywa wachlarz, grzebień lub kwiat.
Muzyka wykonywana jest przede wszystkim nagitarze (choć zdarzają się przypadki użyciafletu,skrzypiec,wiolonczeli). Rytm wybiją zarówno tańczący jak i śpiewacy przez: uderzenia dłońmi (klaskanie), pstrykanie palcami, uderzenia otwartymi dłońmi o pudła, na których siedzą śpiewacy (tzw.cajón) i za pomocąkastanietów.
Z punktu widzenia charakteru wykonywanego śpiewu (muzyki) rozróżnia się następujące rodzaje flamenco:
Dawniej gitara flamenco była jedynie instrumentem towarzyszącym, ale na początku XX wieku zaczęła się powoli przekształcać w instrument solowy. Największym gitarzystą tamtego okresu był Ramón Montoya (1880–1949), który wprowadził elementy zapożyczone z gry na gitarze klasycznej. W latach 60. zadanie kontynuował Manolo Sanlucar.
Początki szerokiej popularności flamenco sięgają końca lat 60. XX wieku. Wśród wykonawców nowoczesnego flamenco najważniejszą postacią ostatnich lat był zmarły w 1992 rokuCamarón de la Isla. Towarzyszył mu wybitny gitarzystaPaco de Lucía, oraz jego brat – Ramón de Algeciras (zm. 2009), a później inny gitarzysta – Tomatito. Po nagraniu 10 płyt z Paco de Lucią Camarón rozpoczął karierę solową nagrywając w 1979 rewolucyjną płytęLa Leyenda del tiempo, o której gazety pisały, że dla flamenco jest tym samym, czym dla muzyki popSgt. Pepper’s Lonely Hearts Club BandBeatlesów.
Jednym z pierwszych nowatorów, który odniósł sukces komercyjny był Paco de Lucia, a wkrótce dołączyli do niego Lole y Manuel oraz inni, którzy unowocześnili brzmienie flamenco i poszerzyli klasyczny repertuar o nowe pieśni. I tak, na przykład Enrique Morente i Juan Peña – o pseudonimie „El Lebrijano” – pierwsi współpracowali z grupami andaluzyjskimi z Maroka.
Kolejni muzycy wprowadzali często do swych nagrań elementy rocka, salsy, bluesa i jazzu (w ten sposób powstał ruch muzyczny nazywany „nuevo flamenco”). Narodziły się grupy: Ketama, Pata Negra, La Barbiera del Sur, Navajita Platea, sukcesy odnosiła wokalistka Niña Pastori. Zespół Pata Negra, prowadzony przez braci Raimundo i Rafaela Amadora, wydał w roku 1987 albumBlues de la Frontera, który stał się wielkim wydarzeniem na hiszpańskim rynku muzycznym.
Ważnym krokiem w rozwoju „nuevo flamenco” było nagranie przez Paco Peñę w 1991Misa Flamenca –mszy z udziałem pieśniarzy flamenco oraz chóru muzyki poważnej z Londynu.
Pod koniec lat 90. udany powrót na scenę mieli tacy artyści jakEnrique Morente i José Mercé. Morente wydał w roku 1996 z grupa rockową Lagartija Nick ciekawy albumOmega, natomiast José Mercé wspólnie z Vincente Amigo wydali płytęDel Amanecer.
Mimo stałego unowocześniania flamenco, nadal zasadnicze znaczenie ma fakt przechodzenia tradycji flamenco z pokolenia na pokolenie. Jedna z najlepszych wykonawczyń „czystego” flamenco Fernanda de Utrera (1923–2006) oraz jej młodsza siostra Bernarda były wnuczkami legendarnego cygańskiejlgo pieśniarza „Pininiego”. Nawet członkowie zespołu Ketama wywodzą się z dwóch cygańskich klanów – Carmonas i Sotos. Na początku XXI wieku imponującą karierę zaczęła robićEstrella Morente (ur. 1980), córka śpiewaka flamenco Enrique Morente i tancerki Aurory Carbonell.
Obecnie, coraz bardziej widoczne są wpływy innych gatunków muzyki na flamenco. Efektem jest powstanie takich hybryd muzycznych jak flamenco chill, albo flamenco lounge. Tacy artyści jak m.in. Almasala, bracia Sotomayor, Freddy Marquez czy Chambao czerpią inspirację z muzyki elektronicznej, chilloutowej osadzając ją na gruncie muzyki flamenco.
