Drugą żoną Filipa została 30 listopada 1424 r.Bona (1396 – 17 września 1425), córkaFilipa d’Artois, hrabiegod'Eu, iMarii, córkiJana I de Berry. Ślub odbył się wMoulins-les-Engelbert. Bona była wdową po stryju Filipa,hrabim Nevers. Aby ślub mógł się odbyć, Filip musiał otrzymać papieską dyspensę. Filip i Bona nie mieli razem dzieci.
Filip został księciem Burgundii w 1419 r., po zamordowaniu jego ojca podczas rozmów pokojowych zdelfinemKarolem na moście wMontereau. Filip oskarżył Karola o zaplanowanie morderstwa ojca i zerwał negocjacje. Wojna między popierającym Karola stronnictwem armaniaków i Burgundczykami rozgorzała na nowo. Filip znalazł wówczas sojusznika wkrólu AngliiHenryku V, który podjął próbę podbojuFrancji. Po podpisaniutraktatu w Troyes w 1420 r., w którymkrólowa Izabela Bawarska wydziedziczała swojego syna, delfina, a następcą tronu mianowała Henryka V, doszło do oficjalnego porozumienia Anglii i Burgundii.
Z pomocą swojego nowego sojusznika Filip zdobył Montreau i zabrał ciało swojego ojca do katedry wDijon. Jako par Francji chciał również dochodzić sprawiedliwości na zabójcach swojego ojca przed Łożem Sprawiedliwościparyskiego Parlamentu, ale bezskutecznie. W 1422 r. zmarli królowie Henryk V i Karol VI. Delfin Karol został uznany przez armaniaków królem Karolem VII. Anglicy i Burgundczycy uznali królem FrancjiHenryka VI, jedynego syna Henryka V, kilkumiesięczne niemowlę. Regentem Francji w jego imieniu został jego stryj,Jan Lancaster, 1. książę Bedford. Nawiązał on współpracę z Filipem III, umocnioną w 1423 r. małżeństwem Bedforda z siostrą Filipa, Anną.
Wiosną 1430 r. Filip, razem z hrabiąJanem II de Ligny, obległ miastoCompiègne. Na odsiecz ruszyła miastu wyprawa francuska pod wodząJoanny d’Arc, którarok wcześniej odparła Anglików spodOrleanu i umożliwiła koronację Karola wReims. 23 maja Joanna została pojmana przez Burgundczyków. Filip wydał ją Anglikom, którzy 30 maja 1431 r. spalili ją na stosie za herezję.
Jednak działalność Joanny tchnęła nowego ducha w stronnictwo armaniaków, które zaczęło odnosić sukcesy. Książę Bedford musiał w końcu zaprzestać podbojów i ratować co się da z angielskich posiadłości na kontynencie. Wraz z porażkami Anglików słabła lojalność księcia Burgundii. W 1435 r. Filip podpisał traktat wArras, w którym uznawał Karola VII królem Francji i na powrót stawał się jednym z parów Królestwa. Na mocy porozumień jeszcze w tym samym roku zaatakowałCalais. Sojusz burgundzko-angielski został ostatecznie zerwany w 1439 r. W 1440 r. Filip zapłacił okup za swojego kuzyna, księciaKarola Orleańskiego, który przebywał w angielskiej niewoli odbitwy pod Azincourt w 1415 r.
Filip starał się wywierać wpływ na wewnętrzną politykę Francji. Mimo uznania Karola VII dążył do osłabienia jego pozycji, popierając coraz to nowe rewolty francuskich feudałów. W 1440 r. poparłPragerię. W następnych latach popierał działania francuskiego następcy tronu, delfinaLudwika, przeciwko ojcu. W 1456 r. udzielił mu schronienia na swoim dworze po tym, jak Ludwik musiał uciekać z Francji. Karol VII powiedział wówczas:Mój burgundzki kuzyn daje schronienie lisowi, który kiedyś pożre jego kury.
Panowanie Filipa charakteryzowało się znacznym wzrostem terytorium Burgundii. Wraz ze śmiercią ojca w 1419 r. Filip został księciem Burgundii (jakoFilip III), hrabią Artois (jakoFilip V), hrabią Flandrii (jakoFilip III) i hrabią palatynem Burgundii (jakoFilip V). W 1421 r. odkupił odJana III margrabstwoNamur. Margrabią Namur (jakoFilip IV) został po śmierci Jana 1 marca 1429 r. 4 sierpnia 1430 r., po śmierci swojego kuzyna,Filipa Brabanckiego, został księciem Brabancji (jakoFilip II), Lothier (jakoFilip II) i Limburga (jakoFilip II).
Od 1425 r. Filip toczył wojnę zJakobiną Bawarską o hrabstwaHainaut,Holandii,Zelandii. W 1427 r. burgundzkie wojska zajęły Hainaut. Po 7 latach walk i parokrotnym uwięzieniu swojej konkurentki, Filip został przez nią mianowany dziedzicem wszystkich trzech hrabstw po jej bezdzietnej śmierci. Jakobina zachowała swoje tytuły, ale realna władza w hrabstwach przeszła na Filipa. Jakobina ze swej strony zobowiązała się również nie wejść w związek małżeński bez zgody Filipa. Gdy to uczyniła w1432 r. przekazała swoje tytuły Filipowi, który stał się od kwietnia1432 r. hrabią Hainaut (jakoFilip I), hrabią Holandii (jakoFilip I) i hrabią Zelandii (jakoFilip I).
W 1443 r. odkupił odElżbiety Zgorzeleckiej księstwoLuksemburg i pokonał starającego się o jego przejęcieWilhelma saskiego. Już w 1435 r. przyjął tytułwielkiego księcia Zachodu. Swoją pozycję w Dolnych Krajach umocnił w 1456 r., kiedy wprowadził swojego nieślubnego syna Dawida na stolec biskupi wUtrechcie. W 1463 r. przekazałPikardię iAmiens królowi Francji Ludwikowi XI.
Filip zorganizował również na wzór francuski burgundzkie Stany Generalne. Zostały one zwołane po raz pierwszy, aby zaaprobować wojnę z Francją i uznać syna Filipa,Karola, za następcę tronu Burgundii.
Za panowania Filipa wybuchły rebelie mieszczan w Brugii (w 1437 r.) i wGandawie (w latach 1450–1453). Obie rebelie zostały stłumione.
Panowanie Filipa III to okres niesamowitego rozwoju kulturalnego Burgundii. Okres ten stanowił unikalne połączenie jeszcze średniowiecznych tradycji z nowy prądami nadchodzącegorenesansu. Tradycje średniowieczne znajdowały swój wyraz choćby w pielęgnowaniu tradycji rycerskich. W 1422 r. Filip odrzucił przyznany mu przez AnglikówOrder Podwiązki, gdyż uznał to za zdradę wobec swojego suwerena, króla Karola VI. 10 stycznia 1430 r. założył wBrugii swój własny order,Order Złotego Runa,na chwałę Domu Burgundii, na cześć NMP i św. Andrzeja, w celu obrony i rozpowszechniania wiary katolickiej, ku krzewieniu cnót i dobrego wychowania. Początkowo jego kawalerów było 24, od 1433 r. – 30. Był on wzorowany na angielskim Orderze Podwiązki oraz inspirowany legendami oRycerzach Okrągłego Stołu. Kawalerowie orderu spotykali się w różnych miastach (gł. wBrukseli, Brugii lubLille), gdzie często uczestniczyli w turniejach.
Filip wielokrotnie planował wziąć udział w wyprawie krzyżowej. W 1454 r. podjął decyzję o krucjacie przeciwko Turkom, którą ogłosił na Święcie Wieśniaków w Lille. Wyprawa ta nie doszła jednak do skutku. Ponownie do swoich planów krucjatowych książę powrócił w 1463 r. Aby uzyskać pomoc króla Francji, oddał mu wówczas terytoria Pikardii i Amiens. Również jednak i ta wyprawa zakończyła się w sferze planowania.
Dwór burgundzki w okresie rządów Filipa wywierał wielki wpływ na inne dwory w zakresie sztuki i mody. Dyktat mody burgundzkiej w Europie miał pozytywny wpływ na burgundzką gospodarkę, w której niebagatelną rolę odgrywał przemysł włókienniczy. W Burgundii znaleźli się również twórcy manuskryptów, które były następnie sprowadzane do Anglii i Francji. Sam Filip III posiadał 6000 iluminowanych manuskryptów.
Filip zmarł w Brugii 15 czerwca 1467 r. o godzinie 9.00, po krótkiej chorobie (prawdopodobnie nazapalenie płuc). Jego pogrzeb odbył się z wielką pompą 21 czerwca w Dijon[1]. Jego następcą został jego jedyny żyjący syn z małżeńskiego łoża, Karol Zuchwały.
↑Edward A.E.A.TabriEdward A.E.A.,The Funeral of Duke Philip the Good, Corcoran Department of History at the University of Virginia [zarchiwizowane zadresu 2006-07-10](ang.). Brak numerów stron w książce
.svg)
