| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 3 sierpnia 1696 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 lutego 1775 | ||
| Prefekt Kongregacji Soborowej | |||
| Okres sprawowania | 1759–1775 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat | 30 marca 1739 | ||
| Sakra biskupia | 2 sierpnia 1739 | ||
| Kreacja kardynalska | 24 września 1759 | ||
| Kościół tytularny | |||
| |||
Ferdinando Maria de Rossi (ur.3 sierpnia1696 wCortonie, zm.4 lutego1775 wRzymie) – włoskikardynał.
Urodził się 3 sierpnia 1696 roku w Cortonie, jako syn Pietra Paola de Rossiego[1]. Początkowo studiował w Collegio Romano, gdzie uzyskał doktoraty zteologii ifilozofii, a następnie przeniósł się naUniwersytet w Maceracie, gdzie uzyskałdoktorat utroque iure[1]. Wkrótce potem został prałatem Jego Świątobliwości, referendarzemNajwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i kanonikiem kapitułybazyliki liberiańskiej[1]. 30 marca 1739 roku przyjąłświęcenia kapłańskie[2]. 20 lipca 1739 roku został wybranytytularnym arcybiskupem Tarsu, a trzynaście dni później przyjąłsakrę[2]. Od 1742 do 1759 był wiceregentem Rzymu, a w międzyczasie został też dziekanem Najwyższego Trybunału Sygnatury Łaski[1]. 1 lutego 1751 roku zostałłacińskim patriarchą Konstantynopola[2]. Gdy rok później zmarł jego brat, obawiał się, że jego ród nie przetrwa[1]. W 1759 roku, po śmierciAntonia Marii Erba Odescalchiego, przez kilka miesięcy byłwikariuszem generalnym Rzymu[1]. Przez całe życie był przychylny zakonowijezuitów i to dzięki ich protekcji uzyskał promocję kardynalską[1]. 24 września 1759 roku został kreowanykardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Silvestro in Capite[2]. Cztery dni później zostałprefektemKongregacji Soborowej[2]. Gdy w 1767 roku jezuici zostali wydaleni z Hiszpanii, de Rossi był jednym z dwóch kardynałów (obokCarla Cavalchiniego), którzy głosowali za przyjęciem ich wPaństwie Kościelnym[1]. Rok później został członkiem grupy kardynałów, mającej reprezentowaćStolicę Piotrową w rozmowach rozstrzygających spór zksięstwem Parmy[1]. Komisja wydała dokument, w którym odrzuciła wszelkie roszczenia rządu parmeńskiego i potwierdziła starożytne przywileje kościelne. Dokument ten wywołał oburzenie nie tylko w Parmie, ale też w pozostałych prowincjach należących doBurbonów[1]. De Rossi zmarł 4 lutego 1775 roku w Rzymie, w wynikuapopleksji[1].
| Prefekci Kongregacji Soborowej |
|
|---|---|
| Prefekci Kongregacji ds. Duchowieństwa |
|
| Prefekci Dykasterii ds. Duchowieństwa |
|
|
