Słupski był członkiem rzeczywistymTowarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP). W roku 1927 został członkiem jury salonu, a w 1929 uzyskał dyplom honorowy oraz prawohors concours, które upoważniało go do wystawienia dzieł w salonach warszawskich bez konieczności wcześniejszego przedstawiania ich do oceny komisji kwalifikacyjnej[6].
Był autorem wielu recenzji i artykułów, oraz książkiO nauczaniu sztuk plastycznych uwag kilka, w której zawarł swój program nauczania, propagujący tradycyjne metody (m.in. kopiowanie gipsowych figur w pracowni). Wielokrotnie wygłaszał wykłady i odczyty dotyczące sztuk plastycznych[7].
Specjalizował się w malarstwie sztalugowym, malowałportrety,pejzaże,martwe natury,kompozycje kwiatowe, miniatury portretowe na kości słoniowej. Korzystał najchętniej z technikiolejnej iakwarelowej. Malował też obrazy o charakterze rodzajowym (znane jedynie z tytułów):Rozbawiona, W pracowni, Zaraz pójdzie na pokutę, Na poddaszu[7].
Prace Feliksa Słupskiego pokazywane były między innymi wParyżu, na salonachWarszawy (wystawa100 lat malarstwa polskiego w Pałacu w Łazienkach w 1919, wystawy i salony TZSP w l.1918–1939, Salonie Zachęty w r. 1925/6),Krakowa (wystawy TPSP:Malarze warszawscy w 1936, wystawa bieżąca w 1937) iPoznania (wystawa TPSP –1937). Niektóre obrazy były reprodukowane w pismach:Świat (1913) iTygodnik Ilustrowany (1914). Malarz nie doczekał się jednak ani za życia ani po śmierci dużej wystawy monograficznej[1][3].
Znakomita część jego obrazów zaginęła w czasie okupacji, jego pracownia przyul. Pięknej wWarszawie została zbombardowana, a płótna znajdujące się w prywatnych kolekcjach częściowo rozkradzione. Kilka obrazów do dziś widnieje na liście strat wojennych. Część znajduje się w zbiorach oddziałówMuzeum Narodowego w Zachęcie i Nieborowie, pozostałe w kolekcjach prywatnych[3].
Portret Legionisty polskiego (miniatura, gwasz na kości; 1916), niekiedy błędnie nazywanyAutoportretem w mundurze Legionów Polskich[3]
Główka chłopca (1917)
Portret Kazimierza Kwiatkowskiego (ok. 1918)
Portret Andrzeja Niemojewskiego (przed 1921)
Portret gen. Józefa Hallera (1921)
Portret arcybiskupa Edwarda Roppa (olej na płycie drewnianej; Salon 1930, Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, Warszawa, wystawiane również w Paryżu)[3][8]
Droga na plażę Jastarnia (płótno?, olej; Salon 1930, Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, Warszawa)[8]
↑abcdefghijklmnoJarosławJ.RudniańskiJarosławJ.,Człowiek i sztuka, wyd. 1, Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1984,ISBN 83-202-0304-X,OCLC12970551 [dostęp 2021-12-09]. Brak numerów stron w książce
↑Wojciech Gerson i jego uczniowie: lato 1931 roku (s. 30). Warszawa: Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, 1931.
[Słupski, Feliks]. Wojciech Gerson: Artysta, nauczyciel, człowiek. [W:]Wojciech Gerson i jego uczniowie: lato 1931 roku (s. 5–13). Warszawa: Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, 1931 [dostęp 2021-12-09].
