 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 21 stycznia 1892 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 grudnia 1974 | ||
| Zawód, zajęcie | |||
| Narodowość | |||
| Alma Mater | |||
| Uczelnia | |||
| Odznaczenia | |||
    | |||
| |||
Feliks Przesmycki (ur.21 stycznia1892 wMiropolu naWołyniu, zm.25 grudnia1974 wWarszawie[1]) –polskibakteriolog iwirusolog,pedagog, założyciel oraz wieloletni dyrektor największej polskiej instytucji zajmującej sięepidemiologią –Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie[2].
Studiował medycynę naUniwersytecie Kijowskim. Współpracował z wieloma czołowymi wirusologami, m.in. wInstytucie Pasteura w Paryżu z francuskim bakteriologiemAlbertem Calmettem, a wHarvard Medical School zHansem Zinsserem.
W styczniu 1921 roku w czasiewojny polsko-bolszewickiej został delegowany przez polski rząd doobozu jenieckiego w Strzałkowie, gdzie wśród ludności cywilnej i żołnierzy rosyjskich w sześć tygodni zwalczył epidemięcholery[3]. Potem został skierowany z tym samym zadaniem jako konsultant do obozów w Tucholi i Wadowicach[4]. W październiku 1923 roku wraz z grupą młodych polskich lekarzy został delegowany na roczne studia w dziedzinie zdrowia publicznego doStanów Zjednoczonych, które organizowałaFundacja Rockefellera[5]. Po powrocie do kraju w 1925 został asystentem i prowadził zlecone ćwiczenia z mikrobiologii na Wydziale Farmaceutycznym Uniwersytetu Warszawskiego. 7 września 1929 habilitował się naWydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie rozpoczął pracę w Dziale Bakteriologii i Medycyny DoświadczalnejPaństwowego Zakładu Higieny (PZH) pod kierunkiemLudwika Hirszfelda. Od 1 stycznia 1933 był kierownikiem Oddziału Diagnostyki Bakteriologicznej. Dzięki stypendium z Sekcji Higieny Ligi Narodów poznał organizację zakładów bakteriologicznych m.in. w Kopenhadze, Pradze i Budapeszcie. Po powrocie rozwijał sieć filii PZH, od 1938 był inspektorem i zastępcą dyrektora PZH.
Podczasokupacji niemieckiej po aresztowaniu Ludwika Hirszfelda zastępował go kierując Działem Bakteriologii i Medycyny Doświadczalnej, w 1941 współorganizował tajną produkcję szczepionki przeciwko durowi osutkowemu, którą rozprowadzano wobozie koncentracyjnym na Majdanku i wwarszawskim getcie. W latach 1942–1944 prowadził wykłady z bakteriologii na tajnym Uniwersytecie Warszawskim iUniwersytecie Ziem Zachodnich. Podczaspowstania warszawskiego był szefem cywilnej służby zdrowia, a po jego upadku organizował ewakuację szpitali cywilnych.
Od 1945 był dyrektorem PZH z siedzibą w Łodzi, równocześnie organizował Wydział Lekarski na Uniwersytecie Łódzkim, 1 maja 1946 został tam mianowany profesorem nadzwyczajnym bakteriologii i zajmował to stanowisko do 31 sierpnia 1950. 29 lipca 1950 został mianowany profesorem zwyczajnym mikrobiologii i higieny na Wydziale FarmaceutycznymAkademii Medycznej w Warszawie. Od 1 stycznia 1953 był pierwszym profesorem epidemiologii i wykładał ten przedmiot do końca 1962. Był organizatorem Zakładu Wirusologii PZH, który stał się głównym ośrodkiem wirusologii lekarskiej w kraju. 31 października 1963 przeszedł na emeryturę pozostając nada czynny zawodowo, w latach 1964–1970 był krajowym specjalista ds. wirusologii przy ministrze zdrowia. W latach 1972–1973 był konsultantem Laboratorium Eksperymentalnego Surowic i Szczepionek Biomed.
Był inicjatorem wprowadzenia w Polsce systemu szczepień przeciwkochorobie Heinego-Medina.
Został pochowany nacmentarzu Powązkowskim (kwatera 284a wprost-2-27)[6].
Był autorem wielu prac naukowych, głównie z zakresu wirusologii. Napisał również pamiętnik, w którym opisał między innymi zwalczanie epidemii cholery w czasiewojny w oboziejeńców sowieckich w Strzałkowie[7].
