Feliks III urodził się wRzymie w senatorskiej rodzinie Ancjuszów jako syn kapłana, po którym otrzymał imię.Diakonat uzyskał w 472 roku po śmierci małżonki, Petronii. Mieli dwoje dzieci: Gordiana oraz Paulę i prawdopodobnie przez córkę stał się pradziadkiem papieżaGrzegorza Wielkiego[1]. Jegopontyfikat przypadał w okresie od 13 marca 483 do 1 marca 492 roku.
Mimo iż władza spoczywała w tym okresie w rękachOdoakra nawiązał współpracę zcesarzemZenonem[2]. Wystąpił przeciwko szerzącemu się na wschodziemonofizytyzmowi, a spór wokół patriarchy Piotra Mongosa doprowadził do nałożenia napatriarchę KonstantynopolaAkacjuszaekskomuniki i odwołania go ze stanowiska (w 484 roku)[2]. Sobór, który nie rozwiązał sporu, zwołany w Rzymie, dał początek trzydziestopięcioletniejschizmie akacjańskiej. Stanowczość papieża stanęła na przeszkodzie rozwiązania sporu nawet po śmierci patriarchy Konstantynopola i Zenona[2]. Równie surowo odniósł się do chrześcijan powracających na łono Kościoła po prześladowaniach zaHuneryka, którzy pod przymusem byli chrzczeni przezarian, odmawiając im rozgrzeszenia z wyjątkiemin articulo mortis (w obliczu śmierci)[2]. Przeciwstawił się też przywróceniu rzymskiego świętaLuperkaliów (15 lutego)[2].
↑Drugi papież o imieniu Feliks, nie liczącantypapieża Feliksa II na podst.John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 71.ISBN 83-06-02633-0.
