Sugerowane pola (wstaw w kodzie):| liga2 = | trener2 = | asystent trenera2 = | forma prawna = | liczba członków = | płeć = | obiekt sportowy2 = | dyrektor sportowy =
Nieznane pola: "kod" oraz "komandor".
Fußballclub Gelsenkirchen-Schalke 04 e.V. (w skrócieFC Schalke 04) –niemieckiklub sportowy z siedzibą wGelsenkirchen. Został założony 4 maja 1904.
Drużynapiłkarzy występowała wBundeslidze do sezonu 2023/24. W historii zapisała się jako siedmiokrotny mistrzNiemiec i czterokrotny zdobywcaPucharu Niemiec. Schalke 04 jest również utytułowane na arenieeuropejskiej. Jest zdobywcąPucharu UEFA z 1997, gdy w finałowym dwumeczu pokonałoInter Mediolan. Barwami klubu są kolory niebieski i biały. Domowe spotkania drużyna piłkarska rozgrywa na obiekcieVeltins-Arena, mogącym pomieścić ponad 61 tysięcy widzów. Funkcję trenera pełni Thomas Reis. W sezonie 2007/2008 klub zajął 3. miejsce w lidze, rok później 8, zaś w sezonach 2009/2010 i 2017/2018 został wicemistrzemNiemiec. Nosi przydomki „Die Königsblauen” i „Die Knappen”. Do końca lat 30. także znany jako „Pollackenklub”[1].
W 2021 roku po wyjątkowo słabym sezonie klub spadł do2. Bundesligi. Zdarzyło się to pierwszy raz od blisko 30 lat. Rok później klub powrócił do Bundesligi, by po sezonie 2022/23 ponownie z niej spaść.
Kilku 14- i 15-letnich mieszkańcówgórniczej dzielnicySchalke w mieścieGelsenkirchen pasjonowało się piłką nożną i pewnego dnia postanowili oni założyć klub piłkarski. 4 maja 1904 Josef Ferse, Wilhelm „Willy” Gies, Johann Kessel, Viktor Kroguhl, Heinrich Kullmann, Adolf Oetzelmann, Josef Seimetz i Willy van den Berg zgromadzili się w jednym z pubów w mieście i ostatecznie utworzyli klub, który nazwali wówczasWestfalia Schalke[2]. Pierwszym miejscem, na którym swoje mecze miał rozgrywać nowy zespół, była łąka, a boisko to zwane było „Haus Goor”. Pierwszymi barwami klubu były kolory żółty i czerwony, które zapożyczono od ówczesnych strojówreprezentacji Holandii[2]. Federacja Piłkarska Zachodnich Niemiec (Westdeutscher Spielverband) nie dopuściła jednak klubu w swoje szeregi uznając go za „dziki klub”, toteż zespół rozgrywał jedynie mecze z miejscowymi zespołami. Swój pierwszy rok istnienia Westfalia Schalke kończyła w składzie 16-osobowym[2].
W 1905 zawodnicy Westfalii Schalke zaczęli rozgrywać swoje spotkania na boisku przy Taubenstraße, ale z czasem zaczęli je dzielić z innymi lokalnymi drużynami. Z kolei w 1906 zmienili lokalizację na Rubens’schen Wiese pomiędzy Grenzstraße i Industriestraße[2]. W 1907 zespół przeżywał braki funduszy i jego członkowie podjęli decyzję o nowych przychodach. Pięćfenigów miesięcznie mieli płacić należący do klubu uczniowie, a dziesięć fenigów miesięcznie – gimnazjaliści. Do końca roku skład klubu rozrósł się do 40 członków[2]. W 1909 klub został zarejestrowany oficjalnie przez miasto Gelsenkirchen, jednak musiał spełnić wymóg – jego prezes musiał mieć ukończone 21 lat. Tym samym szefem Westfalii Schalke został Heinrich Hilgert[2].
1912–1924: Od „Turnverein 1877” do „FC Schalke 04”
W 1912 roku Westfalia Schalke podjęła próby mające na celu przyłączenie się do Zachodnioniemieckiego Związku Piłki Nożnej (Westdeutscher Spielverband), jednak początkowo były one nieudane. 13 lutego tamtego roku doszło więc do fuzji zSchalker Turnverein 1877, a prezesem nowego klubu został Fritz Unkel z Schalker Turnverein. Był on jednocześnie członkiem tamtejszego Westdeutscher Spielverband, toteż nowy klub od razu został przyjęty w szeregi związku[2]. W 1914 wybuchłaI wojna światowa, która miała wpływ na działanie klubu – zawieszono wówczas wszystkie rozgrywki piłkarskie w Niemczech, a kluby sportowe tymczasowo rozwiązano. W 1915 na drużyna została powołana na nowo, a jej prezesem został Robert Schuermann[2].
25 maja 1919 swój debiut w zespole w meczu z Erle 08 zaliczyłErnst Kuzorra, który wcześniej w lutym został członkiem zespołu. W późniejszych latach Kuzorra był podstawowym zawodnikiem zespołu z Gelsenkirchen[2]. 24 lipca tamtego roku doszło do zmiany nazwy klubu i dotychczasową zastąpiono przezTurn- und Sportverein Schalke 1877. W 1920 klub liczył pięć drużyn seniorskich oraz cztery juniorskie. 6 czerwca tamtego roku Turn- und Sportverein Schalke 1877 wygrał 4:0 z BV 12 Gelsenkirchen i awansował z B-klasy do A-klasy ligi okręgu Gelsenkirchen, zwanej Bezirksmeisterschaft[2].
8 maja 1921 wywalczył po raz pierwszy mistrzostwo A-klasy po tym, jak pokonał takie zespoły jak SuS Essen-West 81, BV Stoppenberg i Westfalia Herne. Z kolei 3 sierpnia 1922 Schalke 1877 rozegrało swoje pierwsze w historii spotkanie z zagraniczną drużyną. Przeciwnikiem drużyny z Gelsenkirchen byłaustriacki pierwszoligowiec, Wiener Association FC. Mecz zakończył się zwycięstwem Austriaków 2:1[2]. 20 maja 1933 Turn- und Sportverein Schalke 1877 wywalczył mistrzostwo ligi okręgowej. 5 stycznia 1924 doszło do rozłamu w zespole i wydzielono tylko sekcję piłkarską, którą nazwanoFußballklub Schalke 04 e.V. Zmieniono wówczas barwy klubu na niebiesko-białe, które obowiązują do dziś[3].
W sezonie 1924/1925 rozgrywek okręgowych jednym z czołowych zawodników Schalke 04 był 19-letniErnst Kuzorra, a 7 maja 1924 zawodnikiem zespołu został jego późniejszy szwagierFritz Szepan. 3 kwietnia 1925 pierwszym profesjonalnym trenerem zespołu zostałHeinz Ludewig, były środkowy napastnikDusiburger Spielverein orazreprezentacji Niemiec[3]. Wiosną doprowadził on Schalke do trzech sukcesów. Pierwszym z nich było wywalczenie było mistrzostwa ligi podokręgu, a następnie ligi okręgowej zwanej Emscherkreismeisterschaft, dzięki zwycięstwu 3:0 nad Sportfreunde Essen 07. Trzecim z nich stało się zdobycie mistrzostwa Zagłębia Ruhry. Schalke wygrało wówczas najpierw z Preußen 07 Bochum, a następnie zBorussią Dortmund. Było to wówczas pierwsze w historii spotkanie pomiędzy Schalke a drużyną zDortmundu, wygrane przez zawodników z Gelsenkirchen 4:2. Wtedy też po raz pierwszy pojawiło się pojęcie „Schalker Kreisel” (w tłumaczeniu najęzyk polskiKreisel znaczybąk), związane z wyrobionym i efektownym stylem gry drużyny, urozmaiconym płaskimi podaniami między zawodnikami[3][4].
11 kwietnia 1925 po zwycięstwie 3:1 nad STV Horst-Emscher Schalke ponownie został mistrzem regionu Gelsenkirchen, a tydzień później pokonało 2:1 Sportfreunde Essen 07 w Emscherkreismeisterschaft. Dzięki tej wygranej Schalke awansowało do Gauligi Ruhr, najwyższej wówczas klasy rozgrywkowej w Niemczech[3]. W 1927 roku zawodnicy klubu z Gelsenkirchen wywalczyli jej mistrzostwo, a w decydującym o mistrzostwie Niemiec Zachodnich meczu przegrali 3:4 zFortuną Düsseldorf. W maju tamtego roku zespół po raz pierwszy w swojej historii wystąpił w mistrzostwach kraju, jednak już w pierwszej rundzie uległ 1:3TSV 1860 Monachium. W czerwcu 1927 zapadła decyzja o budowie nowego stadionu dla piłkarzy Schalke, a ich nowym trenerem zostałAustriakGustav Wieser[3]. 20 listopada 1927 Ernst Kuzorra zadebiutował w reprezentacji Niemiec w zremisowanym 2:2 towarzyskim meczu zHolandią, stając się tym samym pierwszym reprezentantem w historii klubu[5].
Wiosną 1928 roku zmieniono nazwę klubu naFC Gelsenkirchen-Schalke 04 w podziękowaniu władzom miasta Gelsenkirchen za sfinansowanie budowy stadionu, który nazwanoGlückauf-Kampfbahn. W lipcu zespół uległ 2:4Hamburger SV w pierwszej rundzie mistrzostw Niemiec, a we wrześniu zakończono budowę stadionu. Mecz otwarcia Schalke rozegrało z drużynąTennis Borussia Berlin[3]. Z kolei 23 września tamtego roku Kuzorra zdobył gola dla Niemiec w meczu zNorwegią (2:0). 23 września 1929 piłkarze Schalke zwyciężyli 2:1 zMeidericher Spielverei i tym samym po raz pierwszy w historii zdobyli mistrzostwo Niemiec Zachodnich. Odpadli jednak w rozgrywkach o prymat w kraju, gdy ulegli 1:4Hercie Berlin.
Wiosną 1930 zespół Schalke wywalczył swoje drugie mistrzostwo Zachodnich Niemiec w historii. Zespół zawiódł jednak swoich kibiców w mistrzostwach kraju. Przeszedł pierwszą rundę wygrywając 6:2 zArminią Hanower, jednak odpadł w kolejnej po porażce 2:6 z1. FC Nürnberg[3]. 25 sierpnia 1930 doszło do skandalu. Zachodnioniemiecki Związek Piłki Nożnej (Westdeutscher Spielverband) zawiesił wówczas 14 zawodników z pierwszego składu Schalke, w tym czołowychHansa Tibulskiego,Fritza Szepana iErnsta Kuzorrę. Powodem takiej decyzji był „brak amatorstwa” piłkarzy, którzy za swoją grę otrzymywali wypłatę w wysokości 10marek niemieckich, podczas gdy maksymalna stawka ustanowiona przez związek wynosiła 5 marek. Kierownictwo klubu dodatkowo musiało zapłacić karę w wysokości 1600 marek na rzecz federacji[3].
1 czerwca 1931 roku Schalke rozegrało swój pierwszy mecz po banicji. NaGlückauf-Kampfbahn przybyło 70 tysięcy widzów, którzy zobaczyli zwycięstwo „Die Königsblauen” 1:0 nadFortuną Düsseldorf. Zwycięskiego gola w tamtym spotkaniu zdobył Hans Tibulski[3]. Przed sezonem 1931/1932 nowym trenerem zostałHans Sauerwein. Doprowadził on Schalke do mistrzostwa Zachodnich Niemiec, ale nie zdołał wywalczyć mistrzostwa kraju po tym, jak Schalke odpadło w półfinale zEintrachtem Frankfurt (1:2). Latem 1932 roku trenerem klubu zostałKurt Otto, który później pracował zreprezentacją Polski. Schalke ponownie było najlepsze w swoim regionie, a w mistrzostwach Niemiec po raz pierwszy dotarło do finału. WKolonii przy 60 tysiącach widzów Schalke poniosło porażkę 0:3 z Fortuną Düsseldorf i zostało wicemistrzem kraju[3].
W 1933 roku władzę wNiemczech zdobyłaNarodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników. Odwołano wówczas zarządDeutscher Fußball-Bund i powołano nowy, wywodzący się z NSDAP. W tym samym roku Schalke przystąpiło do nowo utworzonych rozgrywek –Gauliga Westfalen. Natomiast nowym trenerem zespołu zostałHans Schmidt[6]. W 1934 naMistrzostwach Świata we Włoszech gracz SchalkeErnst Kuzorra był podstawowym zawodnikiem i wywalczył brązowy medal, stając się pierwszym zdobywcą medalu na Mundialu w barwach klubu zGelsenkirchen. W czerwcu zespół wywalczył mistrzostwo Gauligi i równie udanie radził sobie w rozgrywkach o mistrzostwo Niemiec. Ostatecznie dotarł do finału. 24 czerwca 1934 zmierzył się wBerlinie z1. FC Nürnberg. Po golach Kuzorry iFritza Szepana zespół zwyciężył 2:1 i po raz pierwszy w swojej historii wywalczył tytuł mistrza Niemiec[6].
1 czerwca 1935 Schalke 04 zostało członkiem „Nationalsozialistischer Reichsbund für Leibesübungen”, czyli ówczesnych władz zarządzających piłką nożną w kraju. Piłkarze drużyny Schalke zostali po raz trzeci z rzędu mistrzem Westfalii i ponownie dotarli do finału mistrzostw Niemiec. 23 czerwca 1935 w obecności 74 tysięcy widzów wKolonii „Die Königsblauen” podejmowaliVfB Stuttgart. Mecz obfitował w bramki i ostatecznie zakończył się wynikiem 6:4 dla Schalke. Bramki w tamtym spotkaniu dla drużyny z Gelsenkirchen zdobywali: trzykrotnieErnst Poertgen i po jednejErnst Kalwitzki,Adolf Urban iRudolf Gellesch. Z kolei 8 grudnia tamtego roku Schalke dotarło do finałuPucharu Niemiec, jednak na stadionieRheinstadion wDüsseldorfie przegrało 0:2 z Nürnberg[6].
W 1936 roku zespół ponownie został mistrzem Gauligi Westfalii, a we wrześniu otwarto nową trybunę naGlückauf-Kampfbahn. Mierząca 114 metrów stała się największą trybuną w całych Niemczech. 3 stycznia 1937 Schalke po raz drugi w historii wystąpiło w finale krajowego pucharu, jednak uległo wBerlinie 1:2 zespołowiVfB Leipzig. Wiosną zawodnicy znów byli najlepsi w swoim regionie, a 20 czerwca rozegrali finał mistrzostw Niemiec z Nürnberg. NaStadionie Olimpijskim w Berlinie Schalke wygrało 2:1 po golach Kalwitzkiego i Poertgena zostając tym samym trzeci raz mistrzem kraju[6]. Z kolei w styczniu 1938 pokonało w takim samym stosunku Fortunę Düsseldorf w finale DFB-Pokal, dzięki czemu jako pierwszy klub w Niemczech zdobyło dublet.
Rok 1938 przyniósł kolejne mistrzostwo Zachodnich Niemiec, a piłkarze Gelsenkirchen jeszcze do 1944 roku nieprzerwanie okazywali wyższość nad innymi drużynami z regionu. 26 czerwca ponownie wystąpiło w finale rozgrywek krajowych, jednak po 90 minutach meczu zHannoverem 96 był remis 3:3 i do rozstrzygnięcia potrzebne było powtórzenie spotkania. 3 lipca 1938 przy 100 tysiącach widzów Berlinie Schalke uległo w powtórce Hannoverowi 3:4 i zostało wicemistrzem Niemiec[6]. Jednak rok 1939 przyniósł Schalke sukces w krajowych mistrzostwach. 18 czerwca w Berlinie zawodnicy nie dali szansAdmirze Wiedeń wygrywając 9:0 (4:0)[7]. Bohaterem meczu był Kalwitzki, który strzelił 5 goli, a kolejne dołożyli Szepan, Urban, Tibulski i Kuzorra[6]. Po tym sukcesie prezesem klubu przestał być Fritz Unkel, który został zastąpiony przez Heinricha Tschneschera.
Po sezonie 1939/1940 doszło też do zmiany pokoleń i powoli do zespołu wkraczała tzw. „Trzecia Generacja”, czyli „Die Dritte Schalker Generation”, którą tworzyli między innymiHerbert Burdenski,Willi Schuh iBernhard Füller. Zespół ponownie wystąpił w finale o mistrzostwo Niemiec i ponownie wygrał (po raz piąty w historii), tym razem 1:0 zDresdner SC po golu Kalwitzkiego[6]. 22 czerwca 1941 w finale mistrzostw kraju Schalke wystąpiło z pochodzącym zAustriiRapidem Wiedeń. Do 57. minuty prowadziło 3:0 po golach Gellescha,Eppenhofa i Hinza, jednak przegrało mecz 3:4 i zajęło 2. miejsce w rozgrywkach. Z kolei w listopadzie 1941 zespół nie zrehabilitował się za porażkę w Meisterschaft i w finale pucharu uległ 1:2 Dresdner SC[6].
5 lipca 1942 Schalke znów dotarło do finału rozgrywek o mistrzostwo kraju. Drugi raz z rzędu natrafiło w nim na drużynę zWiednia, którą tym razem byłaVienna. Ponad 100 tysięcy kibiców oglądało zwycięstwo Schalke 2:0, dla którego bramki zdobywali Kalwitzki i Szepan. Tym samym „Die Königsblauen” szósty raz w historii sięgnęli po tytuł mistrzowski i po raz szósty w ciągu ostatnich ośmiu sezonów[6]. Z kolei w listopadzie piąty raz zagrali w finale Pucharu Niemiec, jednak przegrali w nim 0:2 zTSV 1860 Monachium. W lutym 1944 Schalke wygrało 4:1 zBorussią Dortmund i po raz jedenasty z rzędu wywalczyło mistrzostwo Westfalii. 4 lipca tamtego roku zmarł Fritz Unkel, były prezes klubu.
Po zakończeniuII wojny światowej rozgrywki w Niemczech wznowiono latem 1945, a swój pierwszy mecz Schalke 04 rozegrało 22 lipca w meczu z reprezentacją miastaWanne-Eickel, z którą wygrało 7:1. Z kolei pierwsze ligowe spotkanie drużyny zGelsenkirchen odbyło się 9 marca 1946 i były to derby miasta zAlemannią Gelsenkirchen, w których lepsze okazało się Schalke wygrywając 4:1[8]. W lipcu 1946 rozpoczęła się przebudowa stadionuGlückauf-Kampfbahn, a Schalke wygrało rozgrywki ligi okręgowej. 23 lutego 1947 drużyna odniosła najwyższe w swojej historii w oficjalnych meczach, gdy pokonała 20:0 SpVgg Herten.Herbert Burdenski zdobył w tamtym meczu 11 goli. W rozgrywkach mistrzostw Westfalii Schalke dotarło do ćwierćfinału, w którym uległoBorussii Dortmund 2:3[8].
We wrześniu 1947 zainaugurowano w Niemczech nowe rozgrywki piłkarskie – Oberligę, a Schalke zostało przydzielone do strefy zachodniej. 14 września zespół rozegrał swoje pierwsze spotkanie i zremisował w nim 2:2 z Hamborn 07. Na koniec sezonu zajął 6. miejsce w lidze. Rok później drużyna z Gelsenkirchen spisała się jeszcze słabiej i zakończyła sezon na 12. miejscu w tabeli (na 16 uczestników)[8]. 12 listopada 1950 swoje piłkarskie kariery zakończyliErnst Kuzorra iFritz Szepan. Pożegnalny mecz odbył się na stadionie Schalke w obecności 25 tysięcy widzów. Przeciwnikiem byłbrazylijski klubClube Atlético Mineiro, który uległ Niemcom 1:3[8].
Sezon 1950/1951 zakończył się dla zawodników Schalke 04 sukcesem, pierwszym od czasu utworzenia Oberligi. W decydującym o mistrzostwie ligi meczu drużyna zwyciężyła 4:1 ze Sportfreunde Katernberg. W mistrzostwach RFN przegrała jednak z1. FC Kaiserslautern, a zawodnik SchalkeHans Kleina z 25 golami został królem strzelców Oberligi[8]. W 1952 roku „Die Knappen” wywalczyli wicemistrzostwo ligi, ale w 1953 zajęli 6. miejsce. Z kolei w 1953 w decydującym o mistrzostwie spotkaniu z1. FC Köln przegrali 2:4 i ostatecznie ukończyli ligę na 3. pozycji[8]. W lipcu 1954 nowym trenerem drużyny zostałAustriakEdi Frühwirth, który poprzednio prowadziłrodzimą reprezentację. 31 lipca tamtego roku rozpoczęto świętowanie 50. rocznicy istnienia klubu. Jednym z najważniejszych momentów tej uroczystości był mecz zHannoverem 96, ówczesnym mistrzem kraju, który Schalke 04 wygrało 5:1. Z okazji rocznicy wybudowano nową trybunę na Glückauf-Kampfbahn, a także dobudowano sanitariaty[8].
Pierwszy sezon pod wodzą trenera Frühwirtha zakończył się 5. miejscem w Oberlidze, a także awansem do finałuPucharu Niemiec. Jednak w finale wBrunszwiku piłkarze Schalke 04 ulegli 2:3Karlsuher SC (oba gole dla Schalke zdobyłHelmut Sadlowski)[8]. Sezon 1955/1956 zakończył się wicemistrzostwem Oberligi, a kolejny zajęciem w niej 4. miejsca. Jednak w 1958 roku sukces odniósł trener Frühwirth, który doprowadził zespół do finału mistrzostw kraju. 18 maja 1958 w obecności 80 tysięcy widzów wHanowerze Schalke podejmowałoHamburger SV. Dwa gole zdobył kapitan drużynyBernhard Klodt i jednego dołożyłManfred Kreuz, a „Die Königsblauen” dzięki zwycięstwu 3:0 sięgnęli po swój ósmy w historii tytuł mistrzowski[8].
Jesienią 1959 Schalke 04 po raz pierwszy wystąpiło w europejskich pucharach i jako mistrz RFN zagrało wedycji 1958/1959 Pucharu Mistrzów. W pierwszej rundzie natrafiło na mistrza Danii,Kjøbenhavns Boldklub. WKopenhadze przegrało 0:3, jednak w rewanżu na własnym stadionie odrobiło straty i zwyciężyło 5:2, a gole dla Niemców zdobywali: dwa Bernhard Klodt i po jednym Helmut Sadlowski,Hans Nowak iGünther Brocker. Do rozstrzygnięcia awansu potrzebny był jednak trzeci mecz, który odbył się dwa tygodnie później wEnschede. Po golachSieberta, Nowaka i Klodta Schalke wygrało 3:0 i awansowało do 1/8 finału. Tam natrafiło na mistrza Anglii,Wolverhampton Wanderers i w meczu wyjazdowym zremisowało 2:2 (gole Sieberta iKoslowskiego). Natomiast w Gelsenkirchen wygrało 2:1 po bramkachKördella i Sieberta, dzięki czemu przeszło do ćwierćfinału. Na 1/4 zakończyło jednak swój udział w Pucharze Europy. Uległo wMadrycie z tamtejszymAtlético 0:3, a u siebie zremisowało 1:1 (gol Nowaka)[9].
W 1960 Schalke zajęło 4. miejsce w Oberlidze. Sezon 1960/1961 zakończyli na 3. miejscu, a kolejny na 2. pozycji. Sezon 1962/1963 był ostatnim w historii Oberligi. Ostatni mecz Schalke w tych rozgrywkach odbył się 12 maja 1963 przeciwkoFortunie Düsseldorf. 2 czerwca 1963 Schalke 04 rozegrało u siebie towarzyskie spotkanie zSantos FC, który przyjechał w składzie zPelém, dwukrotnym mistrzem świata zreprezentacją Brazylii. Santos wygrał 2:1, a piłkarze tego klubu otrzymali za grę 150 tysięcymarek[8].
1963–1981: Bundesliga, skandal oraz spadek do drugiej ligi
Rok 1963 przyniósł ważne wydarzenie piłce nożnej w Niemczech.Deutscher Fußball-Bund utworzył nowe rozgrywki w kraju –Bundesligę, składającą się pierwotnie z 16 drużyn. W skład między innymi weszło Schalke 04, a w premierowym sezonie zespół ten poprowadził trenerGeorg Gawliczek. 24 sierpnia S04 rozegrało swoje pierwsze spotkanie w Bundeslidze i wygrało u siebie zVfB Stuttgart 2:0, a bramki dla Schalke zdobywaliWilli Klosowski iWaldi Gerhardt. Na koniecsezonu 1963/1964 drużyna zGelsenkirchen zajęła 8. miejsce w lidze[10]. W 1964 Niemiecka Federacja Piłkarska nie chciała nadać licencji Schalke 04 z powodów finansowych. Klub zmuszony był sprzedać obiektGlückauf-Kampfbahn miastu Gelsenkirchen, a ze stanowiska prezesa musiał ustąpić Hans-Georg König. Jego miejsce zająłFritz Szepan, a zespół ostatecznie otrzymał licencję[10]. Wsezonie 1964/1965 zespół poprowadziłaustriacki szkoleniowiecFritz Langner, jednak złożony z kilkureprezentantów Republiki Federalnej Niemiec zajął ostatnią 16. lokatę w lidze. Drużyna nie spadła jednak dodrugiej ligi dlatego, że powiększono pierwszą ligę do 18 drużyn, a dodatkowo licencji nie uzyskałaHertha BSC[10]. Kolejne trzy sezony pod wodzą Langnera, a takżeKarla-Heinza Marotzke iGüntera Brockera również nie były dla Schalke udane, gdyż zespół zajmował miejsca w dolnej połówce tabeli.
Dzięki temu, iż Bayern został mistrzem Bundesligi, Schalke wystąpiło w rozgrywkachPucharu Zdobywców Pucharów 1969/1970. W pierwszej rundzie przeciwnikiem Schalke 04 byłirlandzkiShamrock Rovers zDublina. W pierwszym meczu w Irlandii Niemcy ulegli 1:2 (golHansa Pirknera), jednak w rewanżu w Gelsenkirchen zwyciężyli 3:0 (gole zdobywaliReinhard Libuda, Hans Pirkner iHans-Jürgen Wittkamp). W kolejnej rundzie przeciwnikiem „Die Knappen” był zdobywcaPucharu SzwecjiIFK Norrköping. W całym dwumeczu padł tylko jeden gol (autorstwaKlausa Scheera), w rewanżu w Niemczech, gdy Schalke zwyciężyło 1:0. Także ćwierćfinałowy dwumecz zakończył się dla Niemców pomyślnie. Wygrali oni wZagrzebiu zDinamem Zagrzeb 3:1 po bramkach Pirknera,Fichtela iBechera, a u siebie mecz zakończył się wynikiem 1:0 po golu Scheera. Ostatnią przeszkodą Schalke 04 w drodze do finału Pucharu Zdobywców Pucharów byłangielskiManchester City. Po zwycięstwie 1:0 u siebie (gol Libudy) Niemcy ulegli wManchesterze 1:5 (honorowa bramka Libudy) i odpadli z rozgrywek[11].
17 kwietnia 1971 Schalke przegrało mecz ligowy zArminią Bielefeld 0:1. Wyszło jednak na jaw, iż zawodnicy otrzymali po 2300 marek za przegranie spotkania. W RFN wybuchł skandal, który niemieckie gazety nazwały „Bundesliga-Skandal”. Okazało się, że w ustawianie wyników meczów Bundesligi i Pucharu Niemiec zamieszanych było 53 zawodników, 2 trenerów i 6 działaczy klubowych z całych Niemiec. Do korupcji przyznało się jedynie trzech zawodników, w tym Pirkner z Schalke. W grudniu 1975 proces został zakończony, a zawodnicy ukarani grzywnami[12].
9 czerwca 1973 rozegrano ostatnie spotkanie ligowe na stadionie Glückauf-Kampfbahn, które Schalke 04 wygrało 2:0 z Hamburger SV. Niedługo potem oddano do użytku nowy obiekt,Parkstadion, który kosztował około 56 milionów marek. Inauguracyjne spotkanie Schalke rozegrało 4 sierpnia przeciwkoFeyenoordowi Rotterdam i przegrało 1:3[12]. 11 sierpnia 1973 roku w meczu ligowym z VfB Stuttgart zadebiutowałRüdiger Abramczik. W chwili debiutu liczył sobie 17 lat i 175 dni stając się tym samym najmłodszym w historii piłkarzem Bundesligi[12]. Trener Horvat pracował w klubie do 1975 roku, ale nie odniósł sukcesów. Wsezonem 1975/1976 Schalke prowadzone przezMaximiliana Merkela było szóste w lidze, a Klaus Fischer z 29 golami na koncie został królem strzelców Bundesligi, pierwszym w barwach Schalke[12]. Z kolei w 1977 roku drużyna nowego treneraFriedela Rauscha wywalczyła wicemistrzostwo kraju. Wystąpiła wPucharze UEFA 1976/1977, ale odpadła w 3. rundzie po meczach zRWD Molenbeek. Z kolei w 1978 odpadła po 2. rundziePucharze UEFA 1977/1978 przegrywając 2:4 i 1:3 z1. FC Magdeburg. W kolejnych sezonach najlepszym strzelcem zespołu był Klaus Fischer, jednak zespół nie osiągał sukcesów ani w rozgrywkach ligowych, ani w krajowym pucharze. Ostatecznie wsezonie 1980/1981 drużyna zajęła przedostatnie 17. miejsce i po raz pierwszy w swojej historii spadła dodrugiej ligi. Trenerem zespołu był wówczas JugosłowianinFahrudin Jusufi[12].
Sezon 1981/1982 Schalke 04 spędziło wdrugiej lidze pod wodzą treneraSigfrieda Helda. 29 maja 1982 po zwycięstwie 4:0 nadWormatią Worms Schalke powróciło po roku dopierwszej ligi[14].Sezon 1982/1983 Schalke zakończyło go na 3. miejscu od końca. W czerwcu miało więc rozegrać baraże z 3. drużyną drugiej ligi,Bayerem Uerdingem. U siebie zremisowało 1:1, a na wyjeździe przegrało 1:3 i drugi raz w swojej historii spadło o klasę niżej[14]. Po drugim spadku Schalke 04 do drugiej ligi trener Held został zwolniony, a w jego miejsce zatrudnionoDiethelma Fernera. 6 sierpnia 1983 roku w meczu zSC Charlottenburg (3:0) w barwach „Die Knappen” zadebiutował 17-letni wówczasOlaf Thon, będący przez kolejne dwie dekady czołową postacią klubu. 20 maja 1984 dzięki zwycięstwu 2:0 nadFortuną Köln Schalke ponownie wywalczyło awans do pierwszej ligi RFN[14].
Ferner pracował w Schalke jeszcze przez dwa lata. Wsezonie 1984/1985 utrzymał się z tym klubem w lidze zajmując 8. miejsce. Z koleisezon 1985/1986 Schalke zakończyło na 10. pozycji w tabeli. Latem 1986 nowym trenerem zespołu zostałRolf Schafstall. On z kolei doprowadził drużynę zGelsenkirchen do zajęcia 13. pozycji. Nastąpiła zmiana na stanowisku menedżera zespołu –Rudolfa Assauera zastąpił były gracz SchalkeRolf Rüssmann. Natomiast w grudniu 1987 doszło do zmiany trenera, którym zostałHorst Franz, a Schafstall odszedł do Bayeru Uerdingen. 2 kwietnia 1988 Schalke uległoBayernowi Monachium 1:8 rozpoczynając serię 8 kolejnych meczów bez zwycięstwa. Ostatecznie na koniecsezonu 1987/1988 zespół zajął ostatnie miejsce w lidze i po raz trzeci w ciągu 7 lat spadł do drugiej ligi, a jego najlepszy strzelecOlaf Thon odszedł do Bayernu[14].
Po kolejnej degradacji zrezygnował prezes klubuGünter Siebert. Jego miejsce zająłMichael Zylka, ale na stanowisku prezesa wytrzymał tylko trzy dni nie mogąc dojść do porozumienia z menedżerem Rüssmannem. Przed sezonem 1988/1989 trenerem drużyny został Diethelm Ferner. Na początku 1989 wybrano nowego prezesa Schalke. Został nimGünter Eichberg, który utworzył z Schalke spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. W kwietniu 1989 nowym szkoleniowcem zostałPeter Neururer, a menedżerem były zawodnik klubuHelmut Kremers. Schalke zajęło jednak dopiero 12. pozycję w drugiej lidze[14]. Latem 1989 do klubu przybyli dwajreprezentanci Związku RadzieckiegoAleksandr Borodiuk iWołodymyr Luty, pierwsi z tego kraju w historii ligi niemieckiej. W 1990 roku Schalke znów nie wywalczyło awansu do pierwszej ligi, ale udało się to rok później pod wodząjugosłowiańskiego treneraAleksandara Risticia[14]. Tym samym po trzech latach Schalke powróciło w szeregi niemieckich pierwszoligowców.
Latem 1991 roku zreorganizowano rozgrywki po zjednoczeniuNiemiec. Po awansie Schalke prezesGünter Eichberg zatrudnił nowego menedżeraGüntera Netzera. Pracował on do kwietnia 1992 i został zwolniony podobnie jak trenerAleksandar Ristić. Nowym szkoleniowcem zespołu został wówczasKlaus Fischer, który pracował do końcasezonu 1991/1992, w którym Schalke zajęło 11. pozycję[14]. Latem 1992 nowym trenerem zostałUdo Lattek. W kwietniu Eichberg zmuszony był do zniesienia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z powodu gróźb odebrania licencji przezDeutscher Fußball-Bund, przez co klub stracił 20 milionówmarek.Sezon 1992/1993 Schalke pod wodzą Lattka, a potemHelmuta Schulte zakończyło na 10 pozycji[15].
16 października 1993 zwolniony został Schulte, po porażce 1:3 zSC Freiburg. Schulte na 20 możliwych do zdobycia punktów wywalczył tylko 5. Jego miejsce zająłJörg Berger, który poprzednio pracował w1. FC Köln. W swoim trenerskim debiucie na ławce Schalke przegrał 1:5 zBayerem 04 Leverkusen i dzień po tym spotkaniu do dymisji podał się prezes Eichberg. Do 16. kolejki zespół zajmował ostatnie miejsce w lidze, jednak od czasu zwycięstwa 4:1 nadSG Wattenscheid 09 drużyna zaczęła piąć się w górę tabeli. 7 lutego 1994 nowym prezesem został Bernd Tönnies, zarządzający firmą mięsną. Ostatecznie trener Berger pomógł drużynie w utrzymaniu i zajął z Schalke 14. miejsce w lidze[15]. W czerwcu 1994 roku sześcioletni kontrakt z klubem podpisałOlaf Thon, który tym samym powrócił do klubu po 6 latach gry w barwachBayernu Monachium. Natomiast 1 lipca prezesem przestał być Tönnies, a we wrześniu nowym zarządzającym klubem zostałHelmut Kremers. W październiku Rada Nadzorcza klubu zarzuciła nowym władzom brak kompetencji, a w grudniu wybrano nowego prezesa,Gerharda Rehberga[15].Sezon 1994/1995 zakończył się dla Schalke zajęciem 11. miejsca w Bundeslidze.
Latem 1996 do zespołu trafili między innymiHolendrzyJohan de Kock iMarco van Hoogdalem zRody JC Kerkrade orazBelgMarc Wilmots zeStandardu Liège. W październiku zwolniony został trener Berger, a w jego miejsce przybył holenderski szkoleniowiecHuub Stevens. Swój start wPucharze UEFA 1996/1997 Schalke rozpoczęło od 1/32 finału, w której na trafiło na Rodę Kerkrade. Pierwszy mecz naParkstadion zakończył się zwycięstwem Niemców 3:0 po dwóch golach Wilmotsa oraz jednymYouriego Muldera. W rewanżu wHolandii padł remis 2:2, a bramki dla „Die Knappen” zdobywaliAmerykaninDavid Wagner oraz ponownie Wilmots. W 1/16 finału rywalem Schalke byłtureckiTrabzonspor. Po wygranej 1:0 na własnym stadionie po golu Maxa Schalke zremisowało na wyjeździe 3:3 (dwa gole de Kocka i jeden Maxa) i awansowało do dalszej rundy. W niej podopieczni Huuba Stevensa natrafili na belgijskiClub Brugge. WBrugii ulegli gospodarzom 1:2 (honorowe trafienieBüskensa), ale u siebie zwyciężyli 2:0 po bramkach Maxa i Muldera. Zawodnicy Schalke przeszli także kolejną przeszkodę, tym razem będąc lepszym w ćwierćfinałowym dwumeczu odValencii. Na Parkstadion wygrali 2:0 po golachThomasa Linke i Marka Wilmotsa, by wWalencji zremisować 1:1 (gol Muldera). W półfinale los skojarzył Schalke z inną hiszpańską drużyną,CD Tenerife. NaTeneryfie Niemcy przegrali 0:1, a u siebie do 90. minuty prowadzili 1:0 po golu Linke. Do rozstrzygnięcia dwumeczu potrzebna była dogrywka i w 108. minucie gola dającego awans Schalke 04 do finału zdobył Wilmots. Przeciwnikiem Schalke w finale miał byćwłoski klubInter Mediolan. 7 maja 1997 na Parkstadion w obecności blisko 57 tysięcy widzów gospodarze zwyciężyli 1:0, a jedyną bramkę meczu w 70. minucie strzelił Wilmots. Równo dwa tygodnie później odbył się rewanż naSan Siro wMediolanie. Do 85. minuty zdobywcą Pucharu UEFA było Schalke, jednak wtedyJensa Lehmanna pokonałChilijczykIván Zamorano. 5 minut później sędzia spotkaniaJosé García Aranda zarządził dogrywkę, która nie przyniosła rozstrzygnięcia i o zwycięstwie którejś z drużyn miała decydowaćseria rzutów karnych. W pierwszej kolejce trafiłIngo Anderbrügge, ale spudłował Zamorano. Następnie bramki z jedenastek zdobywali Olaf Thon,Youri Djorkaeff i Martin Max, a w 3. kolejce nie trafiłAron Winter z Interu. W 4. kolejce skutecznie swój karny wykonał Wilmots i Schalke zwyciężyło 4:1, dzięki czemu zdobyło swój pierwszy w historii europejski puchar[17]. Zespół nie osiągnął jednak sukcesu w Bundeslidze i zajął w niej 12. pozycję.
Wsezonie 1997/1998 Schalke miało szanse zająć 3. pozycję w lidze, jednak po 32. kolejce spadło nawet na 6. miejsce, a ostatecznie zakończyło go na 5. pozycji[18]. WPucharze UEFA wystąpiło jako obrońca trofeum. Przeszło 1/32 finału pokonującHajduk Split 2:0 (dwa goleMichaëla Goossensa) i 3:2 (dwa goleRené Eijkelkampa i jeden Marka Wilmotsa), a następnie 1/16 finału po meczach zAnderlechtem wygrywając 1:0 (gol Thona) i 2:1 (bramki van Hoogdalema i Wilmotsa). Schalke awansowało ostatecznie do ćwierćfinału, gdy w 1/8 finału wygrało dwumecz zSC Braga (0:0 i 2:0 po golach Maxa i Eijkelkampa). W 1/4 natrafiło na Inter, który zrewanżował się za porażkę w finale rok wcześniej. Włosi wygrali u siebie 1:0, a w Gelsenkirchen zremisowali 1:1 po dogrywce (gola dla Schalke zdobył Goossens)[19].
Ten artykuł wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych informacji.
Niektóre treści są na pewno lub najprawdopodobniej nieaktualne. Artykuł należy zweryfikować, wskazując wprzypisach źródła informacji. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się wdyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon{{Dopracować}} z tego artykułu.
Ebbe Sand, najskuteczniejszy obcokrajowiec w historii Schalke (stan na marzec 2009)
W letnim oknie transferowym 2001 z klubu odeszli:Radoslav Látal, który powrócił doSigmy Ołomuniec, a kariery zakończyliThorsten Legat iJohan de Kock. Wzmocniono za to skład takimi zawodnikami jak:Sven Vermant zClub Brugge,Aníbal Matellán zBoca Juniors,Victor Agali zHansy Rostock i powracający z Bordeaux, Marc Wilmots. 13 sierpnia otwarto wybudowany już stadionArena Auf Schalke, którego budowa pochłonęła ponad 190 milionóweuro. Stadion stanął niedaleko poprzedniego obiektu Schalke, Parkstadionu. Wlidze drużynaHuuba Stevensa zajęła 5. pozycję. Natomiast jesienią 2001 wystąpiła po raz pierwszy w historii w fazie grupowejLigi Mistrzów. W swoim debiucie w tych rozgrywkach uległa na własnym stadionie 0:2Panathinaikosowi Ateny, a w 2. kolejce przegrała na wyjeździe zArsenalem 2:3 (gole Mpenzy ivan Hoogdalema). W następnej kolejce również nastąpiła porażka wicemistrzów Niemiec, którzy naParkstadion nie sprostaliMallorce przegrywając 0:1. Rewanż zhiszpańską drużyną był jednak bardziej udany i wPalma de Mallorca Schalke zwyciężyło 4:0 po bramkach van Hoogdalema, Hajty, Asamoaha i Sanda. Drużyna przegrała kolejne spotkanie z Panathinaikosem (0:2), ale wygrała 3:1 z Arsenalem u siebie (bramki zdobywali Vermant,Mulder i Möller). Schalke odpadło z rozgrywek po fazie grupowej[20]. Jedynym sukcesem w sezonie 2001/2002 było zdobycie Pucharu Niemiec po raz drugi z rzędu. „Die Knappen” wygrali w finale zBayerem 04 Leverkusen 4:2 po trafieniach Böhme, Agalego, Möllera i Sanda[21].
Po zakończeniu sezonu 2001/2002 dobiegła końca era trenera Huuba Stevensa, który odszedł doHerthy Berlin. Nowym szkoleniowcem Schalke został mianowanyFrank Neubarth, który w trakcie sezonu został wymieniony na dwójkę Marc Wilmots – Oliver Reck. Przed sezonem do Schalke przybyli: bramkarzFrank Rost z Werderu, który zastąpił kończącego powoli karierę Recka,UrugwajczycyDarío Rodríguez iGustavo Varela, a takżeMike Hanke i najdroższy transfer Schalke tamtego lataChristian Poulsen zFC København. Swoje kariery zakończyli Wilmots, Thon i wieloletni obrońcaYves Eigenrauch, a odeszli Youri Mulder iJiří Němec. Sezon ligowy zespół zakończył na 7. pozycji, a przygodę zPucharem UEFA przerwał w trzeciej rundzie. W pierwszej wyeliminowałbiałoruskiFK Homel (4:1, 4:0), w drugiejLegię Warszawa (3:2, 0:0), a odpadł po dwumeczu zWisłą Kraków (1:1, 1:4)[22].
Przed sezonemsezonu 2003/2004 doszło do kolejnych transferów w Schalke. Möller odszedł za darmo do Eintrachtu Frankfurt, Mpenza powrócił do rodzimego Standardu, a van Hoogdalem do Rody. Najdroższym transferem drużyny w tamtym oknie był zakupHamita Altıntopa zSG Wattenscheid 09 (kosztował 2,5 miliona euro). Przybyli także między innymi:GruzinLewan Kobiaszwili zFreiburga iJochen Seitz zeStuttgartu. Latem 2003 Schalke wygrało finałowy dwumeczPucharu Intertoto zSV Pasching (2:0, 0:0) i awansowało do Pucharu UEFA. Wnim Schalke przeszło pierwszą rundę remisując 0:0 i wygrywając 1:0 po golu Hanke zKamen Ingrad Velika zChorwacji. Odpadło jednak w drugiej, gdy przegrało po dwumeczu zBrøndby IF (2:1 po dwóch golach Hanke i 1:2 wKopenhadze po golu Agalego oraz porażka 1:3 po rzutach karnych)[23]. W lidze „Die Königsblauen” znów zajęli 7. miejsce. Między 3 a 10 maja świętowano 100-lecie istnienia klubu, a obchody oglądało ponad 100 tysięcy widzów[15].
W 2004 nowym szkoleniowcem Schalke zostałRalf Rangnick, poprzednio prowadzący zespół Hannoveru 96. Z klubu za darmo odeszli: Agali doOGC Nice, Böhme i Van Kerckhoven do Borussii Mönchengladbach, Seitz do1. FC Kaiserslautern i Hajto do1. FC Nürnberg. Za 4,5 miliona euro na Veltins-Arena trafił BrazylijczykMarcelo Bordon ze Stuttgartu, który został nowym kapitanem zespołu. Zakupiono także dwóch innych jego rodaków,Lincolna z Kaiserslautern iAíltona z Werderu Brema, a takżeMladena Krstajicia z tego samego klubu. Schalke ponownie awansowało do Pucharu UEFA poprzez Puchar Intertoto (w finale wygrali 2:1 i 2:0 zeSlovanem Liberec). Schalke przeszło trzecią rundęPucharu UEFA 2004/2005 zwyciężając 5:1 i 4:0 zLiepājas Metalurgs. Wyszło także ze swojej grupy po remisie 1:1 zFC Basel, wygranych 1:0 zHeart of Midlothian F.C. i 2:0 zFerencvárosi TC oraz porażce 1:2 zFeyenoordem Rotterdam. W 1/16 finału „Die Knappen” zremisowali 1:1 wDoniecku zSzachtarem (gol Aíltona), ale na własnym stadionie przegrali 0:1 i odpadli z rozgrywek[24]. 21 maja 2005 po zwycięstwie 3:2 nad Freiburgiem Schalke zostało wicemistrzem Niemiec. Z kolei w finale Pucharu Niemiec przegrało 1:2 z Bayernem Monachium[15].
Manuel Neuer, od początku sezonu 2007/2008 podstawowy bramkarz Schalke
2 sierpnia 2005 na stadionie wLipsku odbył się finałPucharu Ligi Niemieckiej i Schalke wygrało w nim 1:0 ze Stuttgartem po golu nowego nabytkuKevina Kurányiego, który przybył do Schalke właśnie z VfB. Oprócz Kurányiego do Schalke przybyli takżeRafinha zCoritiby,Søren Larsen zDjurgårdens IF,Fabian Ernst z Werderu iZlatan Bajramović z Freiburga. Oude Kamphuis odszedł do Mönchengladbach, Hanke doVfL Wolfsburg, a Aílton doBeşiktaşu JK. WLidze Mistrzów Schalke trafiło do grupy zPSV Eindhoven,Milanem iFenerbahçe SK. Pierwsze spotkanie przegrało 0:1 z PSV, a w drugim zremisowało u siebie 2:2 z Milanem po golach Larsena i Altıntopa. W trzecim meczu z Fenerbahçe SK ponownie padł remis, tym razem 3:3, a gole dla „Die Knappen” zdobyli Lincoln (2) i Kurányi. W rewanżu z mistrzem Turcji Niemcy wygrali 2:0 (gole Sanda i Kurányiego), a następnie zwyciężyli 3:0 z PSV (hat trickiem popisał się Kobiaszwili). W ostatnim meczu Schalke przegrało wMediolanie z Milanem 2:3 (trafienia Poulsena i Lincolna) i zajmując 3. miejsce przeszło do Pucharu UEFA[25]. W 1/16 finału pokonało 2:1 (gole Bordona i Ernsta) i 3:0 (gole Kurányiego, Sanda i Lincolna)Espanyol Barcelona, a w 1/8 finału najpierw uległo na wyjeździe 0:1U.S. Città di Palermo, ale na własnym stadionie zwyciężyło 3:0 (trafienia Kobiaszwilego, Larsena iAzaouagha) i awansowało do 1/4. Na wyjeździe wSofii Schalke pokonało 3:1Lewskiego (gole Vareli, Lincolna i Asamoaha), a w rewanżu padł remis 1:1 (gol Lincolna). W drodze do finału na przeszkodzie stanęła drużynaSevilli, która po remisie 0:0 w Gelsenkirchen wygrała u siebie 1:0 i awansowała do decydującego o zwycięstwie w pucharze spotkania[26]. Jeszcze w trakcie sezonu 2005/2006 doszło do zmiany szkoleniowca. W grudniu stanowisko trenera opuścił Rangnick, a jego następcą zostałMirko Slomka. Slomka zajął z Schalke 4. miejsce w lidze. 17 maja 2006 menedżerem klubu przestał byćRudolf Assauer, który stanowisko to piastował od blisko 19 lat (z przerwami)[15].
Latem 2006 Schalke nie wydało na transfery żadnego euro. Za darmo przybyliPeter Løvenkrands zRangers F.C. i brat Hamita Altıntopa,Halil. Kariery zakończyli Ebbe Sand, Marco van Hoogdalem i Tomasz Wałdoch, a w trakcie sezonu Frank Rost przeszedł do Hamburger SV, gdyż przegrał rywalizację o miejsce w składzie zManuelem Neuerem, wychowankiem Schalke. Już w pierwszej rundziePucharu UEFA Schalke zostało pokonane w dwumeczu zAS Nancy. Wygrało 1:0 w pierwszym spotkaniu, ale w drugim przegrało 1:3[27]. 19 maja 2007 po zwycięstwie 2:1 nad Arminią Bielefeld Schalke wywalczyło wicemistrzostwo Niemiec, po raz piąty w swojej historii[15].
Marcelo Bordon, w latach 2004–2010 środkowy obrońca Schalke 04 i kapitan tego klubu
W 2007 prezesem klubu zostałJosef Schnusenberg, który zastąpił Gerharda Rehberga. Schalke zakupiło 19-letniego chorwackiego pomocnikaIvana Rakiticia z FC Basel, a także BrazylijczykaZé Roberto II zBotafogo,Heiko Westermanna z Amrinii Bielefeld,Alberta Streita iJermaine’a Jonesa z Eintrachtu Frankfurt,Vicente Sáncheza zDeportivo Toluca iCarlosa Grossmüllera zDanubio FC. Hamit Altıntop trafił za darmo do Bayernu, Rodríguez wrócił do Urugwaju, Lincoln został sprzedany doGalatasaray SK za 5 milionów euro, a 18-letniMesut Özil za 5,5 miliona euro do Werderu Brema. Schalke jako wicemistrz kraju wystąpiło wLidze Mistrzów. Najpierw uległo 0:1 Valencii, a następnie pokonało 2:0 na wyjeździeRosenborg BK (gole Jonesa i Kurányiego) i przegrało 0:2 zChelsea F.C. W rundzie rewanżowej bezbramkowo zremisowało z Chelsea i Valencią oraz wygrało 3:1 z Rosenborgiem (trafienia Asamoaha, Rafinhi i Kurányiego). Po wyjściu z grupy w 1/8 finału przeciwnikiem Schalke byłoFC Porto. W Gelsenkirchen zespół po golu Kurányiego wygrał 1:0, a na wyjeździe po 120 minutach przegrywał 0:1, jednak zwyciężył po serii rzutów karnych. Schalke odpadło w ćwierćfinale po dwóch porażkach 0:1 zBarceloną[28]. Sezon ligowy Schalke zakończyło na 3. pozycji w tabeli za Bayernem i Werderem.
Po Mirko Slomce nowym trenerem został HolenderFred Rutten. W lipcu 2008 za 10 milionów euro przybył z PSVPeruwiańczykJefferson Farfán, stając się tym samym najdroższym piłkarzem zakupionym przez klub[29]. Z kolei za 5,5 miliona euro przyszedłOrlando Engelaar, holenderski pomocnik FC Twente. Fabian Ernst odszedł doBeşiktaşu, a Søren Larsen doToulouse FC. Po wygranej 1:0 i porażce 0:4 zAtlético Madryt Schalke odpadło w eliminacjach doLigi Mistrzów. WPucharze UEFA Schalke przeszło 1. rundę wygrywając 4:1 i remisując 1:1 zAPOEL’em Nikozja. Pierwszy mecz grupowy Schalke zwyciężyło 3:1 zParis Saint-Germain (samobójczy golMabiali oraz trafienia Kurányiego i Altıntopa). W drugim zremisowało 1:1 zRacingiem Santander (bramka Engelaara), ale następnie poniosło porażki 0:2 zManchesterem City i 1:2 Twente Enschede (bramka Asamoaha), przez co zajęło ostatnie miejsce w swojej grupie[30]. 26 marca 2009 z funkcji trenera zespołu zwolniony został Fred Rutten[31].
15 sierpnia 1928 roku otwarto obiektGlückauf-Kampfbahn, a w meczu otwarcia Schalke 04 podejmowałoSV Köln-Sülz[34]. Początkowo stadion liczył 1200 miejsc siedzących, a w latach 30. powiększono pojemność do 34 tysięcy. Jednak rekord frekwencji pobito w 1931 roku podczas spotkania Schalke zFortuną Düsseldorf, gdy na stadion przybyło 70 tysięcy widzów. Ostatni mecz na Glückauf-Kampfbahn piłkarze z Gelsenkirchen rozegrali w 1973 roku i wygrali wówczas 2:0 zHamburger SV, a następnie przenieśli się naParkstadion. Obecnie stadion liczy 11 tysięcy miejsc, a swoje mecze rozgrywa tutaj amatorski zespół DJK Teutonia Schalke-Nord.
W 1973 roku Schalke przeniosło się na nowy stadion. Wtedy też dobiegła końca budowaParkstadion, który postawiono z myślą oMistrzostwach Świata 1974. Na tamtym Mundialu pięć spotkań odbyło się na Parkstadionie. Z kolei w 1988 roku rozgrywano tutaj dwa spotkaniaEuro 88.
Pojemność Parkstadionu wynosi 62 109 miejsc, z czego 45.067 stanowią miejsca siedzące. Zawodnicy Schalke na tym obiekcie występowali do 2001 roku. Ostatnie spotkanie zostało rozegrane 19 maja tamtego roku, a Schalke podejmowało wówczasSpVgg Unterhaching. Stadion częściowo rozebrano, a telebim przeniesiono naErzgebirgsstadion wAue[35].
Kolejnym stadionem Schalke stała sięVeltins-Arena, początkowo zwana „Arena AufSchalke.” Stadion ten został wybudowany niedaleko poprzedniego obiektu Schalke,Parkstadion. Otwarcie nastąpiło 13 sierpnia 2001 roku. Koszt budowy wyniósł 192 milionyeuro, a jego pojemność wynosi 61.482 widzów, lecz na meczach międzypaństwowych jest ona ograniczona do 53.994 widzów. W 2006 roku naMistrzostwach Świata 2006 rozegrano tutaj pięć spotkań.
Do budowy stadionu zużyto 600 000 m³betonu. Posiada on wykonany z teflonu i włókna szklanego, zawieszony nad murawą dach, którego połówki mogą być zamykane lub otwierane w zależności od pogody. Pod dachem wiszą cztery telebimy, każdy o powierzchni 35 m²[36].
Huub Stevens – trener, który zdobył z klubemPuchar UEFA, trenował go latach 1996–2002, 2011–2012, w 2019 roku i od 2020 rokuRalf Rangnick – trener w latach 2004–2005 i w 2011 roku
Kibice Schalke 04 przyjaźnią się z fanami1. FC Nürnberg. Przyjaźń ta trwa od początku lat 80., a rozpoczęła się od nawiązania kontaktów przez fankluby obu zespołów – Fanklub Red Devils z Nürnberg i Schalker Gelsen-Szene. Przyjaźń po raz pierwszy została oficjalnie zaprezentowana 14 grudnia 1991 na meczu pomiędzy tymi zespołami naFrankenstadion wNorymberdze[39]. Z kolei od początku lat 90. Schalke utrzymuje przyjazne kontakty z fanami holenderskiej drużynyFC Twente, a oba miastaGelsenkirchen iEnschede leżą w odległości około 110 kilometrów od siebie[40].
Największym rywalem Schalke jest zespółBorussii Dortmund, z miastaDortmund, leżącego podobnie jak Gelsenkirchen, wZagłębiu Ruhry. Niechęć obu klubów ma swoje podłoże w ich pochodzeniu. Borussia wywodziła się z bogatej klasy średniej, podczas gdy Schalke przez lata było klubem górników mieszkających w mieście. Animozje pomiędzy kibicami nasiliły się głównie w latach 50. i lat 60., gdy fani Dortmundu zazdrościli zespołowi z Gelsenkirchen sukcesów na arenie krajowej[41]. Mecze pomiędzy Schalke 04 a Borussią nazywane sąRevierderby, a pierwszy mecz pomiędzy obydwoma drużynami został rozegrany 3 maja 1925 roku. Wygrali w nim piłkarze z Gelsenkirchen pokonując rywali 4:2[42].
W związku zinwazją Rosji na Ukrainę władze klubu 28 lutego 2022 ogłosiły przedterminowe zakończenie współpracy sponsorskiej z rosyjskim przedsiębiorstwemGazprom, która trwała od 2007, a podpisana w 2021 odnowiona umowa miała obowiązywać do 2025[43][44].
Drużynakoszykówki Schalke 04 istnieje od 1974 roku, gdy została przemianowana z BG Eurovia Buer na Schalke 04. Rok później awansowała do 2. Bundesligi, a w 1988 roku doBundesligi. Pobyt w niej trwał tylko rok, a w 1993 roku zespół spadł do Regionalligi. Z kolei w 1998 roku ponownie nastąpił awans do 2. Bundesligi, w 2000 roku spadek, a w 2004 roku ponowny awans. Obecnie zespół występuje w lidze Pro A, będącej drugim szczeblem rozgrywek koszykówki w Niemczech[45].
Sekcjapiłki ręcznej Schalke 04 powstała w 1926 roku. W 1929 roku wywalczyła mistrzostwo Gauligi i grała w niej aż do rozpoczęciaII wojny światowej. Po jej zakończeniu największym sukcesem był awans do Oberligi. Obecnie zespół gra w rozgrywkach Verbandsligi, czyli na szczeblu piątej ligi[46].
Sekcjatenisa stołowego Schalke 04 istnieje od 1947 roku. W sezonie 1952/1953 występowała przez jeden rok w rozgrywkach Oberligi, najwyższej wówczas klasy rozgrywkowej w kraju. Obecnie drużyna tenisistów stołowych występuje w Bezirksklasse[46].
Sekcjasportów elektronicznych z dywizją rywalizującą w grze komputerowejLeague of Legends, powstała w 16 maja 2016 roku poprzez wykupienie miejsca wEU LCS od organizacji Elements, przy równoczesnym zachowaniu części składu, tj. górny Etienne „Steve” Michels, leśnik Erberk „Gillius” Demir, strzelec Rasmus „MrRallez” Skinneholm oraz wspierający Hampus Mikael „promisq” Abrahamsson. Do składu dołączono środkowego Jérémyego „Eika” Valdenaire. Była to druga na świecie sytuacja, kiedy profesjonalna organizacja sportowa zainteresowała sięLeague of Legends na poziomie ligi regionalnej (pierwszym była turecka drużynaBeşiktaş JK)[47].
W sezonie letnim 2016 zdobyła 8. miejsce z wynikiem 3-9-6 i była zmuszona walczyć w turnieju relegacyjnym do sezonu wiosennego 2017. Przegrała finały kwalifikacyjne wynikiem 1-3 z organizacjąMisfits[48]. Organizacja Schalke postanowiła sprzedać swoje miejsce w prestiżowej lidze LCS i spróbować sił w kwalifikacjach w drugiej lidze EU Challanger Series, w zmienionym składzie. Wystąpili w nim Lennart „Jaeger” Warkus, Jean-Victor „Ioulex” Burgevin, Marcin „Selfie” Wolski, Elias „Upset” Lipp orazOskar „VandeR” Bogdan.
W wiosennym sezonie EUCS 2017, osiągnęli najlepszy wynik 5-0-0, ale w fazie pucharowej przegrali z akademią Misfits 1-3[49]. Skład zaktualizowano o Jonasa „Memento” Elmarghichi na pozycji junglera, Marc Robert „Caedrel” Lamont na środku i Tore’a Hoela „Tor” Eilertsena na wsparciu. Nowy skład zajął drugie miejsce w letnim sezonie EUCS z wynikiem 3-2-0, a w fazie pucharowej pokonali organizacjęRedBulls 3-1. W turnieju promocyjnym do wiosennego sezonu w EU LCS, przegrali pierwszy mecz kwalifikacyjny z Giants Gaming 2-3, a następnie wygrali drugi mecz z Ninjas in Pyjamas 3-0[50][51].
W wiosennym sezonie EU LCS 2018, odbudowany skład Kiss „Vizisacsi” Tamás, Milo „Pridestalkr” Wehnes, Erlend Våtevik „nukeduck” Holm, Upset oraz Vander zajął ósme miejsce w sezonie regularnym z wynikiem 7-11[52]. W sezonie letnim Pridestalkra zastąpił doświadczony Maurice „Amazing” Stückenschneider, co poskutkowało awansem w tabeli na trzecie miejsce z wynikiem 12-6. W fazie pucharowej doszli do finału, ostatecznie przegrywając 1-3 zFnatic[53]. O losie miejsca naMistrzostwach Świata 2018 zdecydowała porażka z1-3 zG2 Esports w turnieju regionalnym[54]. 20 listopada Riot Games ogłosiło Schalke 04 jako jedną z dziesięciu drużyn partnerskich wiosennego sezonu LEC 2019[55].
W wiosennym sezonie LEC 2019, nowy skład (Andrei „Odoamne” Pascu, Memento, Felix „Abbedagge” Braun, Upset, Lee „IgNar” Dong-geun), zajął siódme miejsce z wynikiem 9-9, po przegranej dogrywce zSK Gaming[56]. Przed rozpoczęciem sezonu letniego zatrudnili nowego, doświadczonego leśnika Kima „Trick” Gang-yuna. Dzięki zmianie Schalke zajęło czwarte miejsce z wynikiem 11-7, a w fazie pucharowej przegrali 0-3 w półfinale z Fnatic[57]. W turnieju regionalnym o miejsce na Mistrzostwach, przegrali 0-3 w drugiej rundzie ze Splyce, mimo że to oni byli faworytami[58].
W wiosennym sezonie 2020, skład Odoamne, Gillius, Abbedagge, Konstantinos-Napoleon „Forgiven” Tzortziou, Han „Dreams” Min-kook nie osiągał dobrych rezultatów. Po słabym początku Gilliusa zmienił Lukas „Lurox” Thoma, a Forgivena – Nihat „Innaxe” Aliev, z akademii FC Schalke 04 Evolution. Ostatecznie zajęli ósme miejsce z wynikiem 6-12[59]. W sezonie letnim ponownie wyciągnięto graczy z akademii, tym razem całą dolną alejkę Matúša „Neona” Jakubčíka oraz Risto „Nukes” Luuriego. W połowie sezonu letniego 2020 po dziesięciu meczach drużyna miała wynik 1-9 zajmując ostatnie miejsce w tabeli. W drugiej rundzie gracze Schalke zdołali wygrać siedem spotkań z rzędu kończąc sezon zasadniczy z wynikiem 8-10, co pozwoliło na zajęcie szóstego miejsca w tabeli tym samym kwalifikując drużynę do fazy pucharowej. Ostatecznie przegrali 1-3 w drugiej rundzie fazy pucharowej z hiszpańską organizacją MAD Lions, ponownie przegrywając ostatnie miejsce na Mistrzostwa Świata[60]. Ponownie przeprowadzono zmiany w składzie – na górnej alei obsadzono Sergena „Broken Blade” Çelika, na pozycji wspierającego Dino „LIMIT” Tota[61].
W wiosennym sezonie 2021, skład Broken Blade, Gillius, Abbedagge, Neon i LIMIT zajął czwarte miejsce w sezonie regularnym z wynikiem 9-9. W fazie pucharowej, w trzeciej rundzie niższej drabinki przegrali 1-3 zRogue[62]. W okresie transferowym Gilliusa zastąpiono Thomasem „Kirei” Yuenem, a Abbedagge Iliasem „NUCLEARINT” Bizrikenem[63].
29 czerwca 2021 r. klub ogłosił, że ze względu na trudności finansowe zespół opuści LEC po letniej rundzie sezonu 2021. Jego miejsce zajmie szwajcarska drużynaTeam BDS, która wykupiła miejsce Schalke w lidze za kwotę 26,5 mln euro[64][65]. Większość sztabu oraz zawodników, w sezonie 2022 trafiło do innych drużyn w LEC.
.jpg)
.jpg)
