Movatterモバイル変換


[0]ホーム

URL:


Przejdź do zawartości
Wikipediawolna encyklopedia
Szukaj

Eurokomunizm

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł od 2009-03 zawiera treści, przy którychbrakuje odnośników do źródeł.
Należy dodaćprzypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listyźródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach:Encyklopedia PWN •Google Books • Google Scholar •BazHum •BazTech •RCIN • Internet Archive (texts /inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się wdyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon{{Dopracować}} z tego artykułu.

Eurokomunizm – nurt ideowo-programowy przyjęty w połowie lat 70. XX w. przez częśćPartii KomunistycznychEuropy Zachodniej (zHiszpanii,Grecji,Włoch,Belgii,Wielkiej Brytanii, w mniejszym stopniuFrancji), a także przez partie spoza starego kontynentu, m.in. zJaponii iMeksyku. Samo pojęcie stworzył w 1967 włoski dziennikarz F. Barbieri na określenie strategii politycznej stosowanej przezWłoską Partię Komunistyczną. W 1975 r. partie francuskie i włoskie wydały tzw. Manifest eurokomunizmu. Jego założenia zostały przedstawione w pracy przywódcyKPHSantiago CarrilloEurocomunismo y estado (Eurokomunizm a państwo)[1] (1977). Głównymi teoretykami eurokomunizmu byli takżeEnrico Berlinguer iGeorges Marchais, w Polsce zaś prof.Adam Schaff. W 1980 eurokomunizm został uznany na XV zjeździeWłoskiej Partii Komunistycznej za koncepcję strategiczną tej partii. Nurt ten reprezentowała w PolscePolska Partia Komunistyczna.

Eurokomunizm stworzył alternatywną drogę rozwoju ruchu komunistycznego w stosunku do partii komunistycznych bloku wschodniego. Zakładał istnienierewizji marksizmu, odrzucenieleninizmu (jakototalitaryzmu), ideologii rewolucji społecznej idyktatury proletariatu. Głosił ideę tzw. kompromisu historycznego między klasami, którego politycznym wyrazem miało być partnerstwoWłoskiej Partii Komunistycznej iChrześcijańskiej Demokracji.

OdmawiałKPZR prawa kierowania ruchem komunistycznym (tzw. doktryna policentryzmu). Potępiał interwencje radzieckie naWęgrzech (1956), wCzechosłowacji (1968) i wAfganistanie (1979–1989) oraz łamaniepraw człowieka. Przeprowadził krytykęrealnego socjalizmu. Zakładał, że socjalizm można wprowadzić w ramachdemokracji parlamentarnej. Opowiadał się zasystemem wielopartyjnym ipluralizmem. Popierał utrzymanie świeckiego państwa, ale przy zagwarantowaniu swobody religijnej. W polityce zagranicznej eurokomuniści stawiali naEWG i opowiadali się za stopniową likwidacją obu bloków wojskowych[2].

Zobacz też

[edytuj |edytuj kod]

Przypisy

[edytuj |edytuj kod]
  1. Nauka o polityce, pod. red.Artura Bodnara, Warszawa 1984, s. 288–289,ISBN 83-01-05808-0.
  2. J. Tomasiewicz,„Brakujące ogniwo” (Eurokomunizm między stalinizmem a socjaldemokracją), /w:/Między faszyzmem i anarchizmem. Nowe idee dla Nowej Ery. Pyskowice 2000, s. 65-68
Komunizm
Nurty
Marksistowskie
Inne
Państwa rządzone
przez
partie komunistyczne
obecnie
dawniej
Teoretycy i działacze
Symbole
Tematy powiązane

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eurokomunizm&oldid=76234863
Kategorie:
Ukryta kategoria:

[8]ページ先頭

©2009-2025 Movatter.jp