| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor doktor habilitowany nauk rolniczych | |
| Specjalność: fitopatologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | 1945 – uprawa roślin |
| Profesura | 1946 (nadzwyczajny), 1974 (zwyczajny) |
| Odznaczenia | |
  | |
Eugeniusz Ralski (ur.6 listopada1910 wOsieczanach, zm.24 maja1981 tamże) – polski fitopatolog, zoolog. DziałaczDelegatury Rządu na Kraj,NIE,DSZ i ZrzeszeniaWiN, skazany na karę śmierci zamienioną na wieloletnie więzienie. Profesor zwyczajnyWyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu.
Syn Teodora i Katarzyny z domu Batko. W 1929 uzyskał świadectwo dojrzałości w gimnazjum wMyślenicach i rozpoczął studia na Wydziale RolniczymUniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1933 był asystentem na Wydziale Botaniki, rok później uzyskał tam tytuł doktora nauk rolniczych[1]. W 1935 wyjechałDublan, gdzie został starszym asystentem prof.Kazimierza Adama Miczyńskiego w Katedrze Hodowli Roślin i Genetyki w Wydziale Rolno-LasowymPolitechniki Lwowskiej. W 1937 powrócił doKrakowa, gdzie powierzono mu etat starszego asystenta w Katedrze BotanikiUniwersytetu i zajmował go do wybuchuII wojny światowej. Równocześnie od 1 stycznia 1937 kierowałkatowicką Stacją Ochrony Roślin.
We wrześniu 1939 nadzorował ewakuację Śląskiej Izby Rolniczej, a następnie przedostał się doLwowa. Ponownie przekroczył granicę naSanie w styczniu 1940 i znalazł się w Krakowie, gdzie podjął pracę w tamtejszej Izbie Rolniczej. Należał do grona organizatorów konspiracyjnego Wydziału Rolniczego, równocześnie był aktywnie zaangażowany w działalność niepodległościową, używał pseudonimówKorsak iBiały. W 1941 został zaprzysiężony doZwiązku Walki Zbrojnej, należał do Wydziału Wojskowego „Teczka”, gdzie kierował Oddziałem Rolnym. Po scaleniu we wrześniu 1943 zDelegaturą Rządu na Kraj powierzono mu funkcję kierowniczą Wydziału Rolnego Okręgowej Delegatury Rządu w Krakowie. W 1944 został aresztowany i uwięziony w obozie koncentracyjnym wKrakowie-Płaszowie, gdzie przebywał do wkroczeniaArmii Czerwonej.
Następnie został członkiem dowództwa Brygad Wywiadowczych, których zadaniem było tworzenie sieci wywiadowczo-propagandowych na terenie tzw. Obszaru Południowego w ramachNIE,DSZ iWiN. Od lutego 1945 pracował na stanowisku adiunkta w Katedrze Uprawy RoślinUniwersytetu Jagiellońskiego, we wrześniu tego samego roku przedstawił rozprawęWrażliwość pszenic na rdzę brunatną Puccinia triticina Eriksson i na jej podstawie uzyskał stopieńdoktora habilitowanego oraz stanowisko kierownika Katedry w której pracował. Równocześnie otrzymał polecenie odEdwarda Bzymka-Strzałkowskiego zorganizowanie wywiadu gospodarczego i nadzór nad Biurem Studiów. W maju 1945 został referentem wywiadu gospodarczego DSZ, a od stycznia 1946 był zastępcą kierownika sieci wywiadowczej WiN noszącej kryptonim „Izba Kontroli”, następnie został szefem wywiadu Obszaru Południowego WiN. W lipcu 1946 Delegat Rządu powołał Eugeniusza Ralskiego na stanowisko kierownika Katedry Fitopatologii i Ochrony Roślin połączonychUniwersytetu iPolitechniki Wrocławskiej, jednocześnie powierzono mu zadanie zorganizowania tej katedry, otrzymał też tytułprofesora nadzwyczajnego. Po kilku miesiącach 24 sierpnia 1946 został aresztowany przezUrząd Bezpieczeństwa pod zarzutem nieujawnienia przynależności doArmii Krajowej i organizacji WiN. Po sfingowanym procesie krakowskim członków II Zarządu Głównego WiN został w dniu 10 września 1947 skazany na karę śmierci, wyrok uprawomocnił się 18 września 1947 (oskarżony był także jego brat Stefan, a przewodniczącym składu sędziowskiego byłRomuald Klimowiecki)[2]. W tym czasie profesorowieAleksander Tychowski,Bolesław Świętochowski iStanisław Bac wystosowali apel do prezydentaBolesława Bieruta o uwolnienie Eugeniusza Ralskiego, ale pozostał on bez odpowiedzi. Dekretem z dnia 6 listopada 1947 prezydent Bolesław Bierut w drodze aktu łaski zamienił wyrok śmierci na karę dożywotniego więzienia. Początkowo wyrok odbywał wzakładzie karnym w Krakowie przy ul. Montelupich, a następnie 9 stycznia 1948 został przewieziony doCentralnego Zakładu Karnego we Wronkach. Od 23 lutego 1948 do 22 lutego 1952 przebywał wwięzieniu mokotowskim, a następnie ponownie we Wronkach. Po licznych apelacjach i amnestiach Wojskowy Sąd Garnizonowy 17 maja 1956 zmienił karę na 12 lat więzienia i 5 lat utraty praw publicznych, a także ze względu na stan zdrowia udzielił Eugeniuszowi Ralskiemu rocznego urlopu zdrowotnego.
Na wolność wyszedł 18 maja 1956, podczas pobytu w więzieniu dokonał pięciu przekładów i napisał siedem podręczników. Decyzją Rady Państwa z 31 grudnia 1956 pozostałą część kary zawieszono mu początkowo na dwa lata, a następnie anulowano. Odzyskawszy prawa publiczne powrócił do pracy naukowej, w międzyczasie powstałaWyższa Szkoła Rolnicza, gdzie Eugeniusz Ralski otrzymał zadanie organizacji Katedry Ekologii Roślin na Wydziale Melioracji Wodnych, a następnie powierzono mu funkcję kierowniczą, którą pełnił do 1963. W 1959 przebywał przez trzy miesiące na stażu naukowym wStanach Zjednoczonych, jego pobyt zaowocował nawiązaniem stałej współpracy naukowej z Departamentem Rolnictwa USA, za który otrzymał Certyfikat Uznania. W 1974 uzyskał tytułprofesora zwyczajnego, sześć lat później przeszedł na emeryturę.
Został pochowany naCmentarzu Podgórskim. 29 listopada 2019 naUniwersytecie Rolniczym im. Hugona Kołłątaja w Krakowie odsłonięto tablicę upamiętniającą Eugeniusza Ralskiego oraz jego brataEdwarda Ralskiego (1901-1940), naukowca i oficera Wojska Polskiego, zamordowanego w ramach zbrodni katyńskiej[3].