| Państwo działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 31 grudnia 1912 | ||
| Data i miejsce śmierci | 14 lutego 2004 | ||
| Alma Mater | |||
| Architekt i urbanista | |||
| Biuro architektoniczne, projektowe | Centralne Biuro Projektów Budownictwa i Architektury m. Łodzi, późniejszy Miastoprojekt Łódź | ||
| Okres zatrudn. | 1949–1964 | ||
| Prezydium Rady Narodowej miasta Łodzi | Wydział Budownictwa, Urbanistyki i Architektury | ||
| Okres zatrudn. | 1963–1971 | ||
| Biuro architektoniczne, projektowe | Inwestprojekt Łódź | ||
| Okres zatrudn. | 1972–1978 | ||
| Odznaczenia | |||
    | |||
| |||
Eugeniusz Budlewski (ur.31 grudnia1912 wBaranowiczach, zm.14 lutego2004 wPabianicach) – polskiarchitekt,urbanista iwykładowca akademicki[1]. Główny ArchitektŁodzi w latach 1963 do 1971.
Eugeniusz Budlewski uczęszczał do gimnazjum wBiałymstoku, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. W 1933 rozpoczął studia naWydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Ukończył szkolenie pilotażu wraz z późniejszym pułkownikiemTadeuszem Kocem w ramach Przysposobienia Wojskowego Lotniczego w pierwszym centralnym ośrodku szkolenia pilotów przyAeroklubie Łódzkim im. kpt. pil. Franciszka Żwirki naLublinku w 1934[2][3].
Wkampanii wrześniowej brał udział w53 batalionie Saperów Wileńskich jakopodchorąży rezerwy. Batalion działał w składzieSamodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Po rozwiązaniu jednostki, uciekając z niewoli niemieckiej i sowieckiej, dotarł do rodziny w Białymstoku. Następnie uciekł doPiotrkowa Trybunalskiego wGeneralnej Guberni, gdzie od 1940 pracował w Referacie Budowlanym Wydziału Powiatowego w Piotrkowie Trybunalskim na stanowisku technika, a potem kierownika robót. Po odzyskaniu niepodległości w 1945 został kierownikiem Referatu Budowlanego.Plik:"IMG 8303" Fragment odrzwi - Zamek Królewski w Piotrkowie Trybunalskim (rys. Eugeniusz Budlewski).jpg|Fragment odrzwi (portalu) odkryty podczas prac konserwatorskich w kwietniu 1942 (rysunek Eugeniusz Budlewski)Z ramieniaNaczelnej Dyrekcji Muzeów Ministerstwa Kultury i Sztuki wykonał wiele inwentaryzacji zabytków, a także projekty rekonstrukcji obiektów zabytkowych w Piotrkowie,Sulejowie iBykach. Kierował odbudowąZamku Królewskiego i murów obronnych w Piotrkowie.
.jpg)
Po wojnie kontynuował studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, której absolwentem został w 1948. Od 1948 członekStowarzyszenia Architektów Polskich Oddział w Łodzi. W latach 1949 do 1964 był pracownikiem na wyższych stanowiskach w Centralnym Biurze Projektów Budownictwa i Architektury (późniejszy Miastoprojekt Łódź).
W 1963 na wniosekMinisterstwa Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych został wytypowany na stypendystę Ministerstwa Spraw Zagranicznych Francji. Odbył ponad półroczny staż urbanistyczno-architektoniczny w urzędach wParyżu i departamentach wschodnich i południowych.
Po powrocie z Francji w latach 1963 do 1971 był Głównym Architektem m. Łodzi, kierownikiem Wydziału Budownictwa, Urbanistyki i Architektury przy PrezydiumRady Narodowej m. Łodzi. Odpowiadał między innymi za przygotowanie nowej wersji planu ogólnego miasta obowiązującego od 1972. Członek Rady Naukowej ds. Komunikacji przy Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi (1964-1971)[1].
W latach 1972 do 1978 po odwołaniu – na własną prośbę – ze stanowiska kierownika Wydziału Budownictwa, Urbanistyki i Architektury objął stanowisko Kierownika Zespołu Sprawdzającego w Inwestprojekt Łódź. Po przejściu na emeryturę pozostał specjalistą przy Zespole Sprawdzającym (1979-1988).
Za osobisty wkład i osiągnięcia przy planowaniu i rozbudowie miasta Łodzi został uhonorowany kostką wPomniku Łódzkiej Tożsamości[4].
W latach 1949 do 1951 był wykładowcą historii architektury polskiej oraz prowadzącym zajęcia z projektowania architektury monumentalnej wWyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi.
W latach 1965 do 1972 był wykładowcą budownictwa przemysłowego na Wydziale Budownictwa LądowegoPolitechniki Łódzkiej[1].
Syn Bronisławy i JózefaBudlewskich herbu Rogala. Od 1939 żonaty zJadwigą Budlewską (ur. 1920) z domu Ostruszka (artysta plastyk). Ojciec dwóch córek, Ewy Bożeny (ur. 1944) i Marii Mileny (ur. 1951).
| 1864-1914 zabór rosyjski |
|
|---|---|
| I WŚ - okupacyjni miejscy radcy budowlani |
|
| II RP 1919-1939 |
|
| po 1945 |
|
