Nie wyklucza się[1], że biologicznym ojcem malarza nie byłCharles Delacroix, leczMaurice Talleyrand (ojciec chrzestny), którego – jako dojrzały mężczyzna – przypominał z wyglądu i charakteru.
Delacroix, jako sztandarowy malarz francuskiego romantyzmu, był często porównywany doIngres'a, uważanego za głównego malarzaklasycyzmu. W 1855, przy okazjiwystawy światowej, stało się oczywiste, że Delacroix został odnowicielem malarstwa francuskiego, który nie tyle „pokonał” klasycyzm, co otworzył drogę nowemu spojrzeniu na sztukę – bez niego być może nie narodziłby sięimpresjonizm.
Delacroix był przede wszystkim kolorystą, artystą malującym ze swobodą, co po okresie bardzo oszczędnej kolorystyki i sztywnej kompozycji czasu klasycyzmu wniosło element żywiołu już samą formą.
W zakresie tematyki okazał się nowatorem, gdyż wiele jego dzieł dotyczyło ważnych wydarzeń jego czasów, głównie politycznych – Delacroix był twórcą „zaangażowanym” (dotąd współczesne wydarzenia pojawiały się w postaci alegorii lub panegiryków na konkretne zamówienie, ewentualnie jakoryciny isatyra prasowa). Był także twórcądzieł religijnych, mimo że sam czasem deklarowałateizm.
Po śmierci Delacroix artyści jego epoki oddali mu liczne hołdy (np.Gustave Courbet). Twórczość Delacroix inspirowała wielu jego następców, m.in.Vincenta van Gogha.
1832 – wyjazd do północnej Afryki, który zaowocował późniejszymi dziełami wyróżniającymi się kolorystyką.
1838 – wyjazd do Holandii, który zaowocował wpływem twórczościRubensa na dalsze malarstwo Delacroix.
1849 – 21 października Delacroix, przebywający wówczas wNormandii, otrzymuje wiadomość o śmierciFryderyka Chopina. Natychmiast udaje się do Paryża, aby wziąć udział w uroczystościach pogrzebowych. Na przełomie lat 1849 i 1850 powstaje rysunek głowy Chopina w wieńcu laurowym, zatytułowany „Cher Chopin”[2].
1855 – na wystawie światowej w Paryżu wystawiono 36 obrazów Delacroix, a on sam zostaje odznaczony wielkim złotym medalem.
↑Narodziny gwiazdy, s. 234–238, [w:]JeanJ.OrieuxJeanJ.,Talleyrand czyli Niezrozumiany sfinks, Warszawa: Państ. Instytut Wydawniczy, 1989,ISBN 83-06-01604-1,OCLC830081100 [dostęp 2020-06-14]. Brak numerów stron w książce
↑Kuno Mittelstädt: Eugène Delacroix. Wydawnictwo Arkady, 1980.ISBN 83-213-2968-3. Brak numerów stron w książce
.jpg)
.jpg)
