 Symbol Estońskich sił powietrznych | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Data sformowania | 21 listopada1918, | ||
| Data rozformowania | |||
| Dane podstawowe | |||
| Obecny dowódca | Toomas Susi | ||
| |||
Estońskie Siły Powietrzne (Eesti Õhuvägi) zostały założone21 listopada1918 jako samodzielna formacja bojowa. Do1930 estońskie siły powietrzne liczyły 130 samolotów. Po zaanektowaniu przezZSRR w1940 estońskie siły powietrzne zostały rozwiązane.
Estońskie Siły Powietrzne założone zostały 21 listopada 1918 roku na rozkaz dowódcy batalionu saperów, Voldemar Victor Riiberga, który nakazał Augustowi Roosowi utworzenie jednostki lotniczej, nieopodalTallinna. W styczniu 1919 roku na stan jednostki trafił pierwszy samolot, był to były sowiecki dwupłatowy myśliwiec Farman HF.30. Dopiero po zakończeniuwojny estońsko-bolszewickiej nastąpił rozwój sił lotniczych tworząc kompanię lotniczą. Została ona zreformowana w pułk lotniczy z dywizjonem samolotów lądowych i morskich. Połączono jednostkę ze zgrupowaniami obrony powietrznej, w tym artylerii przeciwlotniczej[potrzebny przypis].
Do 1930 roku Estonia dysponowała ponad 130 samolotami. Włączenie kraju w składZSRR zakończyło wszelką wojskową działalność Estonii[1].
20 sierpnia1991 roku kraj ponownie odzyskał niepodległość a16 grudnia tego samego rokuEstonia reaktywowała swoje siły powietrzne, będące obecnie częścią siłNATO i biorące udział w programieBaltic Air Policing. W maju 1997 roku sformowano ich lotniczą część. W 1998 roku zakupiono samoloty PZL-104 Wilga 35a[2]. W 2001 roku dokupiono Antonowy An-2[3].
W skład Estońskich Sił Powietrznych wchodzą trzy jednostki organizacyjne:
13 kwietnia 1994 roku Dowództwo Sił Powietrznych w Tallinnie dostało prerogatywę dowodzenia siłami powietrznymi. System obserwacji przestrzeni powietrznej jest połączony z systemami wewnątrz sojuszu NATO i przekazują aktualne informacje o Połączonego Centrum Operacji Powietrznych oraz naprowadzają sojusznicze myśliwce[4].
Większość poradzieckich baz wojskowych została zlikwidowana, z powodu ich zbywalności dla kraju. Najważniejszą bazą została Baza Lotnicza Amari, której umiejscowienie zapewniało dostęp do portu i linii kolejowych, Baza jest wyznaczona do przyjęcia sił wsparcia sojuszu i została w 2004 roku tym celu zmodernizowana przez budowę: pasa startowego, dróg kołowania i płyt postojowych, składu paliwa, ILS-u, NDB-emu, TACAN-u, hangary, dom pilota, służby ratownicze i internat. W 2007 roku wybudowano skład amunicji, stację paliw, terminal pasażerski, drogi transportowe[5][6].
| Samolot | Zdjęcie | Kraj pochodzenia | Typ | Wersje | W służbie[7] | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Aero L-39 Albatros | .jpg) |  Czechosłowacja | samolot treningowy | 2 | ||
| PZL M28 Skytruck |  |  Polska | samolot transportowy | 1/2 | ex-amerykańskie C-145A[8] | |
| An-2 |  |  ZSRR Polska | samolot wielozadaniowy | 2 | w trakcie wycofania ze służby | |
| PZL-104 Wilga |  | Polska | samolot wielozadaniowy | Wilga 35 | 1 | |
| LET L-13 |  | Czechosłowacja | szybowiec treningowy | 2 | ||
| Robinson R44 | .jpg) |  Stany Zjednoczone | śmigłowiec wielozadaniowy | 4 |
