Uznawany za prekursora wielu awangardowych kierunków artystycznych oraz za najbardziej ekscentrycznego kompozytora czasówfin de siècle. Jego prowokacyjne kompozycje w duchu mrocznej, modernistycznejdekadencji, w równym stopniu fascynowały współczesnych, co bulwersowały opinię publiczną. Nazywany był przez krytykówgenialnym błaznem. Charakterystyczne dla twórczości Erika Satiego są terminy muzyczne i nazwy kompozycji wymyślone przez niego samego (Gnossiennes), słowa które nie miały żadnego powiązania z muzyką (Ogives, czyli fr. „ostrołuki”) lub nawiązujące doantycznej Grecji (Gymnopédies).
Przełomowy charakter twórczości młodego Erika Satiego wynikał z wyzbycia się przez niego swoistego piętna przesadnie dramatycznych, romantycznych elementów w duchuRicharda Wagnera, pod których silnym wpływem pozostawała ówczesna muzyka europejska.
Ideałem Satie była muzyka mogąca służyć za tło do życia codziennego, będąca niejako dodatkowym meblem domowym, czyli taka, która mogłaby wpływać na nastrój człowieka, ale nie absorbować go na tyle, aby odrywać od innych zajęć. Taka muzyka była określana przez samego artystę hasłemmusique d’ameublement, a obecnie uważana jest za prototypmuzaka.
Komponował dramaty sceniczne, utwory orkiestralne, instrumentalne i wokalne. Jego najbardziej znane kompozycje to:
Miał opinię ekscentryka.Igor Strawinski napisał o nim, że byłnajokropniejszą osobą, jaką kiedykolwiek znał – i zarazem najrzadszą. Studia w paryskim konserwatorium rozpoczął Satie w 1879. Najbardziej znany jako Erik Satie (wymienił w 1884 w swoim imieniu literę „c” na „k”), przez krótki czas (pod koniec lat 80. XIX wieku) publikował artykuły pod pseudonimem „Virginie Lebeau”. Szczycił się tym, że zawsze podpisywał swoje dzieła własnym nazwiskiem.
UtwórGnossienne 1 na fortepian został wykorzystany w filmieThe Painted Veil (Malowany Welon) w reżyserii Johna Currana (2006), w filmieNiebo nad Paryżem (Paris) w reżyseriiCédrica Klapischa (2008), w filmieRysaMichała Rosy (tu takżeGnossienne 4), a także w filmowej adaptacji powieści Agathy ChristiePięć małych świnek. UtwórGnossienne 3 na fortepian wykorzystano w filmieIluzija (Iluzja) w reżyserii Svetozara Ristovskiego oraz w serialuKryminalni (Tryptyk śląski) i filmieMr. NobodyJaco Van Dormaela; w filmieElegia (Elegy) w reżyseriiIsabel Coixet (2008) wykorzystanoGnossienne 3 orazGnosienne 4.
Na cześć Erika Satiego, jedno z laboratoriów wÉcole normale supérieure de Cachan, Laboratoire d’Electricité Signaux et Robotique (LESiR), zostało w 2002 roku przemianowane na Systèmes et Applications des Technologies de l’Information et de l’Energie (SATIE)[1].Cachan jest miejscowością sąsiadującą zArcueil, gdzie artysta mieszkał do śmierci.
Alan Gillmor,Erik Satie (Twayne Pub., 1988, wznowienie 1992)ISBN 0-393-30810-3.
Rollo H. Myers,Erik Satie. (Dover Publications, New York, 1968)ISBN 0-486-21903-8.
Robert Orledge,Satie Remembered (London: Faber and Faber, London, 1995)
Robert Orledge,Satie the Composer Cambridge University Press: 1990, [w:]Music in the Twentieth Century, Arnold WhittallISBN 0-521-35037-9.
Pierre-Daniel Templier,Erik Satie (The MIT Press, 1969; wznowienie: 1971)ISBN 0-262-70005-0and (wznowienie: Da Capo Press, New York, 1980)ISBN 0-306-76039-8.
Ornella Volta, Simon Pleasance,Erik Satie (The Pocket Archives Series, Hazan, 1997)ISBN 2-85025-565-3.
Ornella Volta,Satie Seen Through His Letters (Marion Boyars, 1989)ISBN 0-7145-2980-X.
Whiting, Steven,Satie the Bohemian: from Cabaret to Concert Hall (Clarendon Press, Oxford, 1999).
.jpeg)
