Raeder urodził się w rodzinie nauczycielskiej wWandsbek wNiemczech. Do szkoły morskiej marynarki cesarskiej (Kaiserliche Marine) wstąpił w 1894, a już 3 lata później, w 1897 osiągnął stopień oficerski. W tym okresie brał również udział w wojnie na Bliskim Wschodzie. Ukończył Akademię Morską w latach 1903-1904. W roku 1912 został kapitanem okrętu. 15 kwiatnia 1911 roku awansowany na stopieńkomandora podporucznika (niem. Korvettenkapitän)[1]. W czasieI wojny światowej służył na różnych stanowiskach, uczestniczył wbitwie na Dogger Bank w 1915 oraz wbitwie jutlandzkiej w 1916. Awansowany na stopieńkomandora porucznika (niem. Fregattenkapitän) 26 kwietnia 1917 roku[2] Po wojnie Raeder w dalszym ciągu szybko awansował uzyskując stopieńkontradmirała w 1922, a następniewiceadmirała w 1925. W październiku 1928 Raeder otrzymał stopieńadmirała i został mianowany szefem sztabu marynarki wojennej Rzeszy, zaś w roku 1935 naczelnym dowódcą marynarki wojennej. Pomimo swojej niechęci dopartii nazistowskiej Raeder wspierałAdolfa Hitlera w próbach przebudowy niemieckiej floty. Za zasługi 20 kwietnia 1936 Hitler awansował Raedera do stopnia admirała generała. W swoich planach rozbudowy floty, Raeder musiał często konkurować zHermannem Göringiem i jego wizją rozbudowyniemieckiego lotnictwa.
Pomimo tej trudnej rywalizacji otrzymał awans do stopnia wielkiego admirała w 1939. Pod koniec tego roku zaproponowałinwazję na Danię orazNorwegię w celu uzyskania portów poza zasięgiem lotnictwa brytyjskiego umożliwiających dostęp doMorza Północnego. Operacje te skończyły się sukcesem, aczkolwiek straty, które poniosła marynarka niemiecka były relatywnie wysokie.
Raeder nie był przychylnie nastawiony dooperacjiLew morski, czyli planowanej inwazji Wysp Brytyjskich. Uważał, że flota może działać lepiej jako formacja wspomagająca, chciał zwiększenia flotyokrętów podwodnych, budowy małych jednostek. Był zwolennikiem silnych wpływów Niemiec w rejonieMorza Śródziemnego, również w Afryce Północnej, był zwolennikieminwazji na Maltę.
Raeder uważał, że dopóki Niemcy nie będą panować w powietrzu nadkanałem La Manche, inwazja na Anglię będzie niemożliwa. PonieważLuftwaffe przegrało lotnicząbitwę o Anglię, plan inwazji na Wyspy Brytyjskie został odłożony, a na skutekataku Niemiec na Związek Radziecki, co spowodowało utworzenie drugiego frontu, całkowicie odrzucony. Ciosem dla jego pozycji byłozatopienie pancernika "Bismarck" w maju 1941, po którym Hitler odebrał mu wolną rękę w planowaniu operacji ofensywnych dużymi okrętami nawodnymi. Raeder był przeciwny niemieckiemu atakowi naZwiązek Radziecki, ponieważ uważał, że taki atak należy wykonać dopiero po pokonaniu Wielkiej Brytanii[3].
Po tym okresie seria nieudanych operacji (m.in.bitwa na Morzu Barentsa) wraz z dużymi sukcesami floty podwodnej dowodzonej przezKarla Dönitza doprowadziły do odejścia Raedera na stanowisko Admirała Inspektora niemieckiej floty w styczniu 1943, a następnie do jego odejścia na emeryturę w maju 1943. Na stanowisku dowódcy marynarki wojennej Rzeszy zastąpił go 30 stycznia 1943 admirałKarl Dönitz, dotychczasowy dowódca floty okrętów podwodnych.
W momencie kapitulacji przebywał w szpitalu, aresztowany 23 czerwca 1945.Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze skazał Raedera na karę dożywotniego więzienia za udział we wspólnym planowaniu wojny napastniczej, w jej przygotowaniu, prowadzeniu oraz za łamanie praw wojennych ustanowionych wHadze. Z powodu choroby został zwolniony z więzienia wSpandau 26 września 1955. W 1957 wydał swoją biografięMoje życie (Mein Leben). Zmarł 6 listopada 1960 wKilonii.
Gordon Williamson, Malcolm McGregor: German commanders of World War II.: Waffen-SS, Luftwaffe & Navy (2). Oksford: Osprey Publishing, 2006, s. 27-29.ISBN 1-84176-597-X.
Andrew Nagorski: Największa bitwa Moskwa 1941-1942. Stalin, Hitler i rozpaczliwa walka o Moskwę, która zmieniła bieg drugiej wojny światowej. Poznań: Rebis, 2008.ISBN 978-83-7510-100-3.
.svg)