Entente cordiale (fr.serdeczne porozumienie złac.intentio ‘natężenie, napięcie, usiłowanie’ icordialis ‘serdeczny’, odcor dpn.cordis 'serce')[1] – nazwa układu pomiędzyFrancją iWielką Brytanią, zawartego 8 kwietnia 1904.Sygnatariuszami byliminister spraw zagranicznych Wielkiej BrytaniiHenry Petty-Fitzmaurice iambasador Francji wLondyniePierre Paul Cambon.
Poprzez zawarcie tego porozumienia rządy obydwu krajów doprowadziły do załagodzenia dotychczas istniejących sporów i umożliwiły sformowaniesojuszu przeciwkoNiemcom. Traktat ten, w połączeniu z wcześniejsząumową francusko-rosyjską z 1892 i późniejszymporozumieniem rosyjsko-angielskim z 1907 r., był podstawąTrójporozumienia.
Na mocy porozumienia Francja i Wielka Brytania zakończyły odwieczne sporykolonialne. Jednym z najważniejszych postanowieńentente cordiale było pozostawienie wolnej ręki wpływom angielskim wEgipcie i wpływom francuskim wMaroku. Oprócz tego doprecyzowano granice pomiędzy koloniami obu państw wAfryce (m.in. wGwinei,Nigerii) oraz strefy wpływów wAzji (Syjam iBirma). Porozumienie nie zobowiązywało Wielkiej Brytanii do przystąpienia do wojny po stronie Francji. Narastające napięcie międzynarodowe skłoniło obie strony do zacieśnienia współpracy.
Podczasdrugiego kryzysu marokańskiego szef francuskiego Sztabu GeneralnegoAuguste Dubail i dyrektor wydziału operacji wojskowych wWar OfficeHenry Wilson(inne języki) uzgodnili plany współdziałania w razie wojny. Memorandum podpisane wParyżu 20 lipca 1911 zaznaczało, iżrozmowy, pozbawione urzędowego charakteru, nie mogą w żaden sposób wiązać żadnego z Rządów, miały jedynie na celuzbadanie pewnych podstawowych zagadnień orazzapewnienie niezbędnych środków przygotowawczych[2]. 22 i 23 listopada 1912 brytyjski minister spraw zagranicznychEdward Grey i ambasador francuski w Londynie Pierre Paul Cambon wymienili pisemne oświadczenia, iżjeśli któryś z Rządów miałby poważny powód, by oczekiwać niesprowokowanejnapaści ze strony trzeciego mocarstwa lub czegoś, co zagrażałoby powszechnemupokojowi, powinien natychmiast omówić współdziałanie z drugim, zaśplany Sztabów Generalnych byłyby od razu wzięte pod uwagę[3].
Po zakończeniu wojny porozumienie próbowano odnowić i zacieśnić. W trakcie rozmów o zawarciu anglo-francuskiego sojuszu w styczniu 1922 r. strona francuska nalegała na rozszerzeniecasus foederis na groźbę wojny bądź zgromadzenie wojsk niemieckich na granicy Francji, co strona brytyjska uznała za zobowiązanie zbyt daleko idące[4].
Jako odnowienie porozumienia z 1904 pomyślany byłTraktat z Dunkierki w 1947 r.
 | Zobacz multimedia związane z tematem:Entente cordiale |
