 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 16 maja 1938 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 21 stycznia 2011 | ||
| Zawód, zajęcie | polityk, menedżer | ||
| |||
Enrico Luigi Micheli (ur. 16 maja 1938 wTerni, zm. 21 stycznia 2011[1] tamże[2]) –włoski polityk, menedżer i pisarz, parlamentarzysta, w latach 1998–1999 minister.
Ukończył studia prawnicze naUniwersytecie w Sienie. Pracował na stanowiskach menedżerskich w Alitalia, następnie przeszedł do pracy w Istituto per la Ricostruzione Industriale (IRI), najważniejszym włoskim holdingu państwowym, nadzorującym mienie państwowe i procesy prywatyzacji. W latach 80. był zastępcą dyrektora, w 1993 objął stanowisko dyrektora generalnego tej instytucji[2].
Bliski współpracownikRomana Prodiego od czasów pracy w IRI. Gdy ten w 1996 objął stanowisko premiera, Enrico Micheli został sekretarzem rządu w randze podsekretarza stanu[2]. Od 21 października 1998 do 22 grudnia 1999 sprawował urząd ministra robót publicznych w pierwszym gabinecieMassima D’Alemy[3]. W drugim rządzie tego premiera i następnie w gabinecie kierowanym przezGiuliana Amato ponownie pełnił funkcję sekretarza rządu (1999–2001)[2].
W międzyczasie, w 1999, uzyskał mandat posła doIzby Deputowanych XIII kadencji, utrzymał go w 2001 na okres XIV kadencji parlamentu i wykonywał do 2006[1]. Był działaczemWłoskiej Partii Ludowej[2], z którą współtworzył ugrupowanieMargherita[1], a z tym ostatnim w 2007Partię Demokratyczną[2]. W okresie drugiego rządu Romana Prodiego (2006–2008) był podsekretarzem stanu w urzędzie premiera[4].
Był także aktywnym pisarzem, autorem m.in. takich powieści jakLo stato del cielo (1993),Il ritorno di Andrea (1995),La gloria breve (1997),L'uomo con il Panama (1998),Federico ed i colori della giovinezza (2000) czyL'Annunziata (2001)[2].
| W dniu powstania |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
_cropped.jpg)
