Elba (wł. Isola d'Elba) – trzecia co do wielkościwłoska wyspa, położona naMorzu Tyrreńskim, międzyPółwyspem Apenińskim aKorsyką. Największa zArchipelagu Wysp Toskańskich. Jest zamieszkana przez 31 592 mieszkańców (dane z 2019).[1]
Wyspa ma starszą historię odstarożytnego Rzymu. Należała doEtrusków,Kartagińczyków, Rzymian. Po X wieku władała niąPiza,Piombino (w XVI w. niezależne państwo),Florencja,Hiszpania,Królestwo Neapolu,Królestwo Etrurii, od początku XIX wiekuFrancja. Już w VI wieku p.n.e. na wschodnim wybrzeżu (obecna miejscowość Cape Colomita) wydobywano rudę żelaza (kopalnię tę zamknięto dopiero w 1984).
3 maja 1814 na Elbę zesłany zostałNapoleon Bonaparte, który przebywał na wyspie do lutego 1815 wraz z resztkami swoich oddziałów – 600 żołnierzamiGwardii Cesarskiej (w jej skład wchodziłybataliongrenadierów iszwadron polskichlansjerów). Oddziały te stały się zalążkiem nowej armii napoleońskiej. W czasie swojego pobytu Napoleon fundował nowe budowle, drogi i wodociągi, zmienił flagę i zreformował miejscowe podatki, zostawiając po sobie opinię dobrego gospodarza[2].
Elba jest częściąprowincji Livorno w regionietoskańskim, podzielona na osiemgmin:Portoferraio,Campo nell’Elba,Capoliveri,Marciana (najstarsza miejscowość na wyspie, z ruinami dawnego grodu),Marciana Marina,Porto Azzurro,Rio Marina iRio nell’Elba.
Od portuPiombino we Włoszech oddziela ją cieśnina o tej samej nazwie, o szerokości 12 km. Wyspa ma 223 km² (długość: 29 km, szerokość: 18 km). Najwyższy szczyt toMonte Capanne(inne języki) (1019 m n.p.m.; kolejka gondolowa).
