Ekspatriacja – opuszczeniekraju ojczystego. Określenie stosowane jest zarówno do dobrowolnego opuszczenia ojczyzny, jak i przymusowego wydalenia[1], także w połączeniu z utratą obywatelstwa; wygnanie,banicja[2].Etymologicznie termin wywodzi się ze średniowiecznejłaciny:expatriare – „opuszczać ojczyznę” (ex oznacza „z”, apatriā „ojczyzna”)[1].
Termin „ekspat”, ew. „expat” jest używany jako określenie wysokiej klasy specjalisty, który podążając za zatrudnieniem opuszcza ojczyznę[3]. Na skutekglobalizacji i znacznego obniżenia kosztów podróży międzykontynentalnych ekspatriacja została w drugiej połowie XX wieku zdominowana przezmigracje zarobkowe. Dotyczyła głównie specjalistów wysoko wykwalifikowanych. Powstał nowy segment rynku pracy, bowiem pracownicy dużych firm coraz częściej byli wysyłani do zagranicznych oddziałów bądź podległych spółek. Rozpoczęły się procesy rekrutacyjne, które zakładały migracje na skalę światową[4].
Trend opuszczania własnego kraju ojczystego w celach zarobkowych ma odmienne oddziaływanie kulturowe niż wcześniejsza tradycyjna ekspatriacja, podczas której ekspatrianci integrowali się wyłącznie z elitą danego kraju. Współcześni ekspatrianci, zwykle zatrudniani w międzynarodowych korporacjach, współtworzą nową, globalną klasę średnią, w której następują już większe wzajemne wpływy kulturowe[4].
Wśród krajówOECD najwyższy odsetek ekspatów odnotowujeWielka Brytania (3 mln obywateli poza granicami własnego kraju). Kolejne miejsca w rankingu zajmująNiemcy iWłochy. Z kolei liczba ekspatriantów mieszkających w Wielkiej Brytanii jest od 10 lat stała i utrzymuje się na poziomie około 400 000 osób[4][5].
 | Zobacz hasłaekspata i expat w Wikisłowniku |