 Egon Krenz (1984) | |||
| Data i miejsce urodzenia | 19 marca 1937 | ||
|---|---|---|---|
| Przewodniczący Rady Państwa NRD | |||
| Okres | od 24 października 1989 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Sekretarz generalny Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec | |||
| Okres | od 18 października 1989 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Przewodniczący Rady Obrony Narodowej | |||
| Okres | od 18 października 1989 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| I sekretarz rady centralnej Wolnej Młodzieży Niemieckiej | |||
| Okres | od 1974 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Przewodniczący Wolnej Młodzieży Niemieckiej w Izbie Ludowej | |||
| Okres | od 1971 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Przewodniczący Pionierskiej Organizacji Ernsta Thalmanna | |||
| Okres | od 1971 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
 | |||
| |||
| |||
Egon Krenz (ur.19 marca1937 wKołobrzegu) – niemiecki działaczkomunistyczny, ostatni przywódcaNRD i sekretarz generalnyNSPJ w 1989 roku[1].
Urodził się w rodzinie krawca w Kołobrzegu, wrejencji koszalińskiej, gdzie w 1943 r. rozpoczął naukę w szkole. W 1944 r. wraz z rodziną musiał jednak opuścić miasto. W latach 1953–1957 studiował w Instytucie Kształcenia Nauczycieli wPutbus na wyspieRugia, zdając egzamin końcowy. W 1953 r. wstąpił do komunistycznej organizacji młodzieżowejFreie Deutsche Jugend (FDJ). Dwa lata później, jako dobrze zapowiadający się działacz, uzyskał członkostwo w SED. W latach 1957–1959 służył w niemieckiej armii (Nationale Volksarmee) na Rugii. Szybko piął się po szczeblach kariery w FDJ: w 1959 r. został sekretarzem powiatowym na Rugii, w 1960 tę samą funkcję objął wokręgu Rostock, a rok później został sekretarzem Centralnej Rady FDJ. W latach 1964–1967 studiował wWyższej Szkole Partyjnej KC KPZR wMoskwie (Высшая партийная школа КПСС). W latach 1967–1974 był sekretarzem CR FDJ, odpowiedzialnym za agitację, propagandę oraz współpracę FDJ z uczelniami. W latach 1971–1974 przewodniczył organizacji pionierskiejErnst Thälmann.
Od 1971 r. aż do upadkuNRD był członkiemIzby Ludowej, przez dziesięć lat (do 1981) zasiadał w jej prezydium. W 1973 r. awansował, zostając członkiem KCSED. Cieszył się wtedy olbrzymim zaufaniemEricha Honeckera. W latach 1981–1984 był członkiemRady Państwa NRD. W 1983 r. został członkiempolitbiura i sekretarzem KC NSPJ. Rok później został wybrany zastępcą przewodniczącego Rady Państwa (de facto drugim po Honeckerze człowiekiem w republice). W czerwcu 1989 ze zrozumieniem dla władz chińskich wypowiadał się omasakrze na placu Niebiańskiego Spokoju wPekinie („należało coś uczynić, w celu przywrócenia porządku”). W październiku 1989, jako następcaHoneckera, przejął funkcje sekretarza generalnego SED oraz przewodniczącego Rady Państwa i szefa Narodowej Rady Obrony. 3 grudnia 1989 zrzekł się wszystkich stanowisk w państwie i partii[2]. W styczniu następnego roku na własną prośbę został wykluczony z członkostwa w SED-PDS.Z racji sprawowanych funkcji był „skoszarowany” w partyjno-rządowym osiedlu kierownictwa NRD –Osiedlu Leśnym pod Bernau, następnie na osiedluMajakowskiring w Berlinie-Pankow.
Od tego czasu często wypowiadał się na tematy związane z łamaniem praw człowieka w NRD (broniąc ówczesnych decyzji kierownictwa jako „mniejszego zła” i „wyniku ówczesnej sytuacji geopolitycznej” przed zarzutami mediów). Zaprzeczał także, by jako osoba odpowiedzialna za przeprowadzenie wyborów wNRD ponosił odpowiedzialność za ich fałszowanie.
W 1993 r. rozpoczął sięproces przeciwko Krenzowi: w sprawie śmierci uciekinierów nagranicy wewnątrzniemieckiej oraz w sprawie fałszerstw wyborczych. W 1999 r.Federalny Trybunał Sprawiedliwości utrzymał wyrok Berlińskiego Sądu Krajowego z 28 sierpnia 1997 o karze sześciu lat więzienia dla oskarżonego (co on sam określił jako „Siegerjustiz”, czyli „sprawiedliwość zwycięzców”[3]). W latach 1999–2003 Krenz odbywał karę w zakładzieBerlin-Hakenfelde (później Berlin-Plötzensee). 18 grudnia 2003 wyszedł na wolność, wykonanie pozostałej części kary zawieszono. W 2009 r. wydał wspomnienia pt.Gefängnis-Notizen (Notatki więzienne), które spowodowały wzrost jego popularności[4]. Do aktywnej polityki jednak już nie powrócił.
| Prezydenci Republiki |
|
|---|---|
| Przewodniczący Rady Państwa |
|
| Przewodnicząca Izby Ludowej |
|
| Przewodniczący SPJN |
|
|---|---|
| Sekretarze generalniKC |
|
| PrzewodniczącyKC |
|
