Efekt SNARC (skrót od:Spatial Numerical Association of Response Codes[1][2] –zależność przestrzenna między liczbą a rodzajem odpowiedzi[1]) – efekt czasu reakcji ujawniający się podczas ocenyparzystościliczb[1], stanowiący sztandarowy dowód potwierdzający istnienie oraz przestrzenną orientacjęumysłowej osi liczbowej[1][2].
Klasyczny eksperyment potwierdzający efekt SNARC polega na wskazywaniu, czy dana liczba jednocyfrowa (zapisana przy pomocycyfry arabskiej) jest parzysta, czy nieparzysta, przy czym badany ma podnieść prawą rękę jeśli jest parzysta i lewą jeśli jest nieparzysta (lub na odwrót)[2]. Okazuje się, że przy liczbach małych (a więc umieszczonych przy lewym końcu umysłowej osi liczbowej) widoczny był szybszy czas reakcji lewą ręką[2]. Przy dużych liczbach (a więc umieszczonym po prawej stronie umysłowej osi liczbowej) widoczny był szybszy czas reakcji prawą ręką[2]. Na umysłowej osi liczbowej człowieka małe liczby umieszczone są po lewej stronie, co powoduje, iż bliższa przestrzennie ręka może w tej sytuacji reagować szybciej niż w przypadku liczb większych, które na osi liczbowej przestrzennie znajdują się bliżej prawej ręki[2].
Efekt SNARC występował nie tylko przy zapisie liczby cyframi arabskimi, ale także przy zapisie słownym, przy słuchaniu wypowiedzianej nazwy liczebnika, a także przy wizualnych układach punktów (np. jak na kości do gry)[3].
Istnienie efektu SNARC potwierdziło kilkaset eksperymentów przeprowadzonych na kilku tysiącach osób w wieku od 9 do 66 lat[3].