Urodził się 28 maja 1884 w miasteczkuKožlany, wAustro-Węgrzech, na terenie obecnychCzech. Pochodził zchłopskiej rodziny[1], był dziesiątym dzieckiem Matěja Beneša i Anny Beneš[2][3]. Większość swojej młodości spędził w Pradze. W latach 1896–1904 uczęszczał do gimnazjum w dzielnicyVinohrady[4].
Swoją przyszłą żonę,Annę Vlčkovą, poznał w Paryżu. Zaręczyli się w 1906 roku. Planowali wspólnie studiować naSorbonie. W 1908 roku, Edvard uzyskał doktorat w zakresie nauk prawnych[5], a w 1912 – habilitację z filozofii[6]. Poślubił Annę w listopadzie 1909 roku. Zmieniła wtedy swoje imię i nazwisko – na Hanę Benešovą[7].
W 1918 roku został mianowanyministrem spraw zagranicznych[10]. Funkcję tę pełnił nieprzerwanie do 1935 roku. W latach 1921–1922 Beneš pełnił stanowisko szefa Rady Ministrów. Jako dyplomata zacieśniał stosunki z Zachodem, jednak utrzymywał również kontakty dyplomatyczne z ZSRR. Był również aktywnym działaczem Ligi Narodów i był radnym w tej organizacji. Zacieśniał także stosunki z państwami Europy Środkowej, odpowiadał za bliskie relacje z Rumunią i Jugosławią w ramach koncepcji Małej Ententy[11].
W 1935 roku prezydent Masaryk ustąpił ze stanowiska. Jego następcą jako jedyny kandydat został Beneš, wskazany przez Masaryka[12]. Podczas sprawowania funkcji prezydenta w polityce zagranicznej utrzymywał dawne relacje i dalej opierał politykę zagraniczną na kontaktach z Zachodem i Rumunią oraz Jugosławią. Uważał, że Czechosłowacja powinna oprzeć swe bezpieczeństwo na Lidze Narodów i utrzymywaniu postanowień Traktatu Wersalskiego. We wrześniu 1938 roku III Rzesza wysunęła roszczenia wobec terenów zamieszkałych przezludność niemiecką[11]. W obliczu żądań niemieckich znaczna część czeskiej generalicji zwróciła się do Beneša z żądaniem zaproponowania Polscefederacji z Czechosłowacją. Beneš jednak odmówił. Po zawarciuukładu monachijskiego (wrzesień 1938) Beneš podał się do dymisji. 22 października tegoż roku ponownie znalazł się na wygnaniu, tym razem wlondyńskiej dzielnicyPutney. Niektórzy historycy (m.in.Zenowiusz Ponarski) na podstawie wspomnieńgen. Sudopłatowa utrzymują, że w przeniesieniu się do Wielkiej Brytanii miał pomóc Benešowi Piotr Zubow, były przyjaciel szefaNKWDŁawrentija Berii, zaś jego wyjazd był możliwy dzięki pomocy siatki NKWD, w tym pomocy finansowej[13].
Podczas pobytu na wygnaniu swój czas dzielił między pobyty w Londynie i Paryżu. Bardzo aktywnie angażował się w jednoczenie ośrodka emigracyjnego, który szybko stał się politycznym zapleczem dla sprawy niepodległej Czechosłowacji. W listopadzie 1939 utworzyłCzechosłowacki Komitet Narodowy, który później przekształcono w emigracyjny rząd. Objął przy nim stanowisko prezydenta, stając się odpowiednikiem gen. Władysława Sikorskiego, który kierował polityką polskiego Rządu Emigracyjnego. Mimo prób porozumienia między obydwoma krajami, na wzajemnych stosunkach odbijały się spory z przeszłości, w tym kwestiaZaolzia zajętego przez polskie wojsko w 1938 roku. Czechosłowacy sabotowali pomysł utworzenia silnego frontu państw Europy Środkowej stanowiącego przeciwwagę dla aliantów zachodnich. Benešowi zależało przede wszystkim na porozumieniu z ZSRR, w którym upatrywał lidera dla obszaru Europy Środkowej i Wschodniej. W 1943 roku sygnował w Moskwie układ o wzajemnej pomocy i współpracy, który wobec napiętych relacji między Polską a ZSRR ostatecznie przekreślił plany porozumienia na linii Warszawa–Praga[11].
Po zakończeniuwojny, w 1945 powrócił do Pragi i został zatwierdzony na zajmowanym dotychczas stanowisku przez Zgromadzenie Narodowe. 19 czerwca 1946 został ponownie wybrany na stanowisko prezydenta Republiki. Na mocy jegodekretów pozbawiono obywatelstwa i mieniaNiemców oraz Węgrów wysiedlanych z Czechosłowacji. Pozamachu stanu w lutym 1948 zaakceptował nowy skład rządu, przedstawiony przezKlementa Gottwalda. W maju 1948 nie podpisał nowej konstytucji, 7 czerwca zaś złożył urząd i wycofał z życia publicznego[4].
Trzy miesiące po złożeniu urzędu zmarł. Na łożu śmierci poprosił o odwiedziny arcybiskupaJosefa Berana, który zastał go już nieprzytomnego wagonii, wobec czego udzielił Benešowi jedynie warunkowegorozgrzeszenia iostatniego namaszczenia[14]. Jego pogrzeb odbył się 10 września 1948 roku.
Od roku 2005 przed Ministerstwem Spraw Zagranicznych wPradze znajduje się jego pomnik.
Pomnik prezydenta Edwarda Benesza na pl. Loretańskim praskichHradczan
↑Zbynek Zeman i AntonínZ.Z.A.KlimekZbynek Zeman i AntonínZ.Z.A.,The Life of Edvard Benes 1884-1948: Czechoslovakia in Peace and War, 1997. Brak numerów stron w książce
.JPG)
.png)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)