 | |||||||||
| trzeciobazowy | |||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Edwin Lee Mathews | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 13 października 1931 | ||||||||
| Data i miejsce śmierci | 18 lutego 2001 | ||||||||
| Odbijał | lewą | ||||||||
| Rzucał | prawą | ||||||||
| Debiut | 15 kwietnia 1952 | ||||||||
| Ostatni występ | 27 września 1968 | ||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||
| |||||||||
| Kariera menedżerska | |||||||||
| |||||||||
 Baseball Hall of Fame | |||||||||
| Rok wprowadzenia | 1978 | ||||||||
| Głosów | 79,4% | ||||||||
| Metoda elekcji | |||||||||
Edwin Lee Mathews (ur.13 października1931, zm.18 lutego2001) –amerykański baseballista, który występował na pozycjitrzeciobazowego, dwunastokrotny uczestnikMeczu Gwiazd, członekBaseball Hall of Fame.
Przed rozpoczęciem sezonu 1949 podpisał kontrakt zBoston Braves[1]. Po występach wniższych ligach, najwyżej na poziomieTriple-A wMilwaukee Brewers[2], 12 kwietnia 1952 zadebiutował wMajor League Baseball w meczu przeciwkoBrooklyn Dodgers. W pierwszym sezonie występów zdobył 25home runów, a w głosowaniu do nagrodyNL Rookie of the Year zajął 3. miejsce[1].
W 1953 kiedy Braves przenieśli swoją siedzibę doMilwaukee[3], Mathews zanotowałśrednią 0,302 i zdobył najwięcej home runów w MLB (47). Ponadto po raz pierwszy zagrał wMeczu Gwiazd, a w głosowaniu nanajbardziej wartościowego zawodnika zajął 2. miejsce zaRoyem Campanellą z Brooklyn Dodgers[1]. 16 sierpnia 1954 pojawił się na okładce magazynuSports Illustrated[3]. 6 października 1957 w meczu numer 4World Series, w którym Braves mierzyli się zNew York Yankees, w drugiej połowie dziesiątejzmiany zdobył zwycięskiego home runa, co dało wyrównanie w rywalizacji 2–2. Ostatecznie Braves zwyciężyli w serii 4–3 i zdobyli tytuł mistrzowski[3].
W latach 1953–1961 zdobywał przynajmniej 30 home runów w sezonie[1]. W sezonie 1959 zdobył ich 46, najwięcej w MLB, a w głosowaniu na MVPNational League zajął 2. miejsce zaErniem Banksem zChicago Cubs[1]. Podczas gry w Braves dwunastokrotnie reprezentował klub w All-Star Game[1].
W grudniu 1966 w ramach wymiany zawodników przeszedł doHouston Astros[1], gdzie występował głównie na pierwszej bazie i pełnił rolępinch hittera[3]. 14 lipca 1967 w meczu przeciwkoSan Francisco Giants został 7. zawodnikiem w historii Major League Baseball, który osiągnął pułap 500 home runów[3]. W sierpniu 1967 w ramach wymiany przeszedł doDetroit Tigers[1]. W 1968 zdobył drugi tytuł World Series w karierze. Tigers pokonaliSt. Louis Cardinals, a Mathews wystąpił w dwóch meczach[3]. W całej karierze zdobył 512 home runów i zajmował wówczas 6. miejsce w klasyfikacji wszech czasów pod tym względem[3].
W 1969 numer 41, z którym występował w Braves, został zastrzeżony przez klub. W 1971 został członkiem sztabu szkoleniowego Atlanta Braves, a w sierpniu 1972 menadżerem tego zespołu, zastępując na tym stanowiskuLumana Harrisa. W 1974 został zwolniony z tej funkcji, a w późniejszym okresie był trenerem wTexas Rangers,Milwaukee Brewers iOakland Athletics[3]. W 1978 został uhonorowany członkostwem wBaseball Hall of Fame[4].
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 12×All-Star | 1953,1955,1956,1957,1958,1959¹,1959²,1960¹,1960²,1961¹,1961²,1962² | [1] |
| 2× zwycięzca wWorld Series | 1957,1968 | [3] |
| Baseball Hall of Fame | od 1978 | [4] |
| # 41 zastrzeżony przezBraves | 1969 | [3] |
