E-sa(n)gil(a) (sum. é.saĝ.íl/íla, tłum. „Dom, którego szczyt jest wysoko”[1]) –świątynia bogaMarduka wBabilonie, wzniesiona przy Drodze Procesyjnej, naprzeciwkozigguratuEtemenanki, zwana „Pałacem nieba i ziemi, siedzibą władzy królewskiej”; najważniejsze sanktuariumBabilonii.
Zgodnie z przekazemHerodota, odnoszącym się najprawdopodobniej do Esagili, wsanktuarium tym oddawano cześć wykonanemu z litegozłota posągowi boga (przez greckiego historyka nazywanegoZeusem), wyobrażającego Marduka w pozycji tronującej. Posąg ten został wywieziony przez króla perskiegoKserksesa I po zdobyciu przez jego wojska Babilonu. Świetność świątyni przywrócił dopieroAleksander Wielki. Znajdować się miał tu również szczerozłotyołtarz. Łączną wagę kruszcu, z którego wykonano wizerunek boga oraz stół szacowano na 800talentów (ok. 5,5 tony). W świątyni tej składano bogu bogate ofiary oraz palonokadzidło w ilości 1000 talentów rocznie.
W okresie po podboju państwa perskiego przez Aleksandra świątynia ta stała się jednym z ostatnich ośrodków ginącej cywilizacji starożytnejMezopotamii.
Budowla o powierzchni 6700 m² składała się z wejściowego podwórca i centralnego dziedzińca, dookoła którego umieszczono liczne pomieszczenia ikaplice, w tymcellę Marduka (zwaną Ekua) i kaplice jego małżonkiSarpanitu, oraz bogówEa iNabu. Umiejscowione było tu również niewielkie jeziorko, nazywaneAbzu, na cześć siedziby boga Ea. W kompleksie E-sagili nie znajdował się ziggurat.