Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych –dziennik urzędowyMinisterstwa Spraw Wojskowych służący do urzędowego ogłaszania dekretówNaczelnego Wodza (od 14 grudnia 1922 rokudekretów, rozporządzeń i zarządzeńPrezydenta RP) orazrozkazów,rozporządzeń Ministra Spraw Wojskowych i „wszelkiego rodzajupostanowień w sprawach personalnychoficerów, duchownych i urzędników wojskowych”[1].
Administracja dziennika mieściła się wWarszawie przy ulicy Przejazd 10. Dziennik był tłoczony w Zakładach Graficznych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Pierwszy numer dziennika ukazał się 17 stycznia 1920 roku. Dziennik został podpisany przez ówczesnego Ministra Spraw Wojskowych, generała podporucznikaJózefa Leśniewskiego i potwierdzony za zgodność z oryginałem przez szefa Departamentu Personalnego, w zastępstwie majora przydzielonego do Sztabu GeneralnegoZygmunta Platowskiego. W pozycji pierwszej umieszczona została informacja o mianowaniu pułkownikaStanisława Hallera z dniem 1 stycznia 1920 roku generałem podporucznikiem „z jednoczesnym poruczeniem mu pełnienia obowiązków Szefa Sztabu Generalnego”[2]. Kolejne numery dziennika ukazywały się raz w tygodniu, w sobotę. Od numeru 44 z 18 listopada 1922 roku dziennik ukazywał się jako dodatek urzędowy do„Polski Zbrojnej”, w formie oddzielnej wkładki[3]. Na przełomie lat 20. i 30. XX wieku daty wydania Dziennika Personalnego nie pokrywały się z sobotnimi wydaniami numerów „Polski Zbrojnej”. Dziennik Personalny Nr 14 datowany na sobotę 20 września 1930 roku został opublikowany we wtorek 23 września 1930 roku. Najważniejsze informacje zawarte w Dzienniku Personalnym Nr 14 zostały opublikowane w „Polsce Zbrojnej” nr 259 z 21 września 1930 roku[4].
W latach 1936–1937 zostały opublikowane tylko cztery numery dziennika, dwa z datą 19 marca i kolejne dwa z datą 11 listopada. Dzienniki zawierały wyłącznie informacje o:
Informacje o nadaniu żołnierzom i urzędnikom wojska polskich orderów i odznaczeń były wtórnymi wobec publikacji wMonitorze Polskim. Ostatnie numery dziennika były drukowane przezSpółkę Akcyjną „Dom Prasy” z siedzibą w Warszawie przyulicy Marszałkowskiej 3/5.
Od 15 października 1935 roku zaprzestano podawania publicznie informacji o:
Z tym dniem „wszelkie inne zmiany personalne, które były dotychczas ogłaszane w Dz. Pers., będą regulowane odtąd tylko w drodze zarządzeń pisemnych z podpisem ministra spraw wojskowych (kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych) lub w jego imieniu szefa Biura Personalnego MSWojsk.” Jednocześnie Minister Spraw Wojskowych, gen. bryg.Tadeusz Kasprzycki zniósł wydawanie „Rocznika oficerskiego”, którego ostatnie wydanie ukazało się w 1932 roku[5].
Tak znaczne ograniczenie ilości podstawowych informacji o sprawach personalnych korpusu oficerów WP wynikało z zaostrzenia rygorówtajemnicy wojskowej będącego skutkiem zmieniającej się sytuacji w relacjach Polski zIII Rzeszą iZSRR.
Minister spraw wojskowych rozkazem B. Pers. 2034 tj. I–3, ogłoszonym 31 grudnia 1937 w Dodatku Tajnym Nr 12 do Dziennika Rozkazów, ustalił podział Dziennika Personalnego na:
oraz ustalił zasady ogłaszania zmian personalnych[6].