Dynastia hanowerska (ang. House of Hanover,niem. Haus Hannover) – ród królewski pochodzenia niemieckiego, który rządziłelektoratem a późniejkrólestwem Hanoweru,Wielką Brytanią iIrlandią w różnych okresach od XVII do XX wieku.
Ród powstał w 1635 roku jako boczna linia rodu Brunszwiku-Lüneburga (gałęziWelfów) i rósł w prestiżu aż do momentu, gdy Hanower stał się elektoratem w 1692 roku.Jerzy I został pierwszym hanowerskim monarchą Wielkiej Brytanii i Irlandii w 1714 roku. Po śmierci królowejWiktorii w 1901 roku tronZjednoczonego Królestwa przeszedł na jej najstarszego synaEdwarda VII, członka roduSachsen-Coburg i Gotha. Ostatni panujący członkowie rodu utraciliKsięstwo Brunszwiku w 1918 roku, kiedy Niemcy stały się republiką.
Jerzy, książęBrunszwiku-Lüneburga był pierwszym przedstawicielem rodu. Gdy w 1635 r. księstwo Brunszwiku-Lüneburga zostało podzielone, Jerzy odziedziczył księstwo Calenberg i przeniósł swoją rezydencję doHanoweru. Jego syn,Chrystian Ludwik, odziedziczył po bracie Jerzego księstwo Lüneburga. Calenberg i Lüneburg były następnie dzielone między synów Jerzego, do czasu zjednoczenia w 1705 roku pod rządami jego wnuka, również noszącego imię Jerzy, który następnie zostałJerzym I, królem Wielkiej Brytanii.
Starsza linia rodu Brunszwiku-Lüneburga, która władała Brunszwikiem-Wolfenbüttel, wymarła w 1884 roku. Ród hanowerski jest obecnie jedyną zachowaną gałęziąWelfów, który jest starszą gałęziąrodu d’Este. Obecną głową rodu hanowerskiego jestErnst August von Hannover.
- Henryk Zins:Historia Anglii. Wrocław: Ossolineum, 2001.
