To jest wersja przejrzana tej strony
| Data i miejsce urodzenia | 2 kwietnia 1954 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dragomir "Dragan" Okuka (ur.2 kwietnia1954 wPoriji – w dawnejJugosławii, obecnieBośni i Hercegowinie) –serbski[1] piłkarz występujący na pozycjipomocnika, a następnie trener piłkarski.
Przez większą część piłkarskiej kariery – jedenaście lat – związany był z czołową drużyną ligijugosłowiańskiejVeležem Mostar. Z zespołem, w którym występowali wówczas m.in.Vahid Halilhodžić,Blaž Slišković,Džemal Hadžiabdić,Enver Marić iDušan Bajević, zdobył wicemistrzostwo (1974) i Puchar kraju (1981), Puchar Bałkanów (1981) oraz – w sezonie 1974/1975 – dotarł do ćwierćfinałuPucharu UEFA. Łącznie w Veležu rozegrał 450 meczów. Wówczas także ukończył studiaprawnicze naUniwersytecie w Mostarze.
W połowie lat 80., kiedy wielu zawodników ligi zaczęło wyjeżdżać do klubów zachodnich, Okuka wyemigrował doSzwecji. Przez pięć lat, bez większych sukcesów, występował w barwachÖrebro SK orazMotola FF. Po powrocie do kraju w 1990 zakończył piłkarską karierę i został dyrektorem generalnym Veležu.
Po wybuchuwojny w Bośni na początku 1992 został zmilitaryzowany i – jako że miał stopieńporucznika – przydzielony do ochrony starszych oficerów sztabowych[2]. Po półtorarocznym pobycie wMostarze ze względów etnicznych (jestSerbem wyznaniaprawosławnego) został zmuszony do ucieczki. Przez cztery miesiące ukrywał się u matki, mieszkającej niedaleko Mostaru, a następnie u przyjaciół w nadmorskiej miejscowościHercegovia[2]. W pewnym momencie rozważał wyjazd na stałą emigrację doSzwecji, jednak ostatecznie zdecydował się pozostać w kraju[2].
Kolejny raz polityka i działania wojenne wpłynęły na jego życie pod koniec lat 90. W 1999 jako trenerBudućnosti Podgorica przyjechał doBelgradu w czasie, kiedy miasto było bombardowane przez wojskaNATO. W czasie nalotów Okuka należał do oddziałówobrony cywilnej.
Moja rola polegała na pilnowaniu, by każdy mieszkaniec bloku, który miałem pod opieką, po ogłoszeniu alarmu natychmiast udał się do najbliższego schronu. Do tego dochodziła służba przy telefonie, z pośrednictwem którego uczyłem się jak postępować w sytuacjach ekstremalnych. A takich mieliśmy sporo. [...] To były najdłuższe trzy miesiące w moim życiu. Kiedy przypomnę sobie płacz dzieci i kobiet – wciąż przeszywają mnie zimne dreszcze[3].
W 1994 rozpoczął karierę szkoleniową w broniącym się przed spadkiem do drugiej ligiFK Bečej. W pierwszym sezonie doprowadził klub do piątego, a w kolejnym do czwartego miejsca w ekstraklasie, dzięki czemu – jako pierwszy zespół zJugosławii – Bečej mógł zagrać w rozgrywkacheuropejskich (Puchar Intertoto)[2]. Efektywna praca z Bečejem sprawiła, że Okuka niedługo potem otrzymał propozycje od znacznie silniejszych klubów zBelgradu, najpierw odPartizana, gdzie jednak ostatecznie postanowiono przedłużyć umowę z ówczesnym treneremLjubišą Tumbakoviciem[2], a następnie zČukaričkiego.
Mimo iż podpisał z nim trzyletni kontrakt, zrezygnował już po kilku miesiącach; jeszcze korzystniejsza okazała się oferta od trzeciego belgradzkiego zespołu,Obilicia, gdzie prezesem był wówczas miliarder i kontrowersyjny polityk serbskiŽeljko Ražnatović[3]. W sezonie 1997/1998 Obilić, nie przegrywając żadnego meczu ligowego, zdobył pierwszy w historii tytuł mistrza Jugosławii. Okuka, który odszedł z klubu po porażce zBayernem Monachium w drugiej rundzie eliminacjiLigi Mistrzów, przyczyn sukcesu dopatrywał się w wojskowej atmosferze, stworzonej w klubie przez jego właściciela.
Kiedy Ražnatović był właścicielem Obilicia, w klubie panowała absolutna dyscyplina. Piłkarze nie mogli pić alkoholu, palić papierosów, a nawet mieć w uszach kolczyków. Zupełnie jak w wojsku... Dlatego w Obiliciu – łatwiej niż w innym klubie – mogli pokusić się o dobry wynik sportowy. Dodatkowo nie mogli narzekać na brak pieniędzy[4].
Następnie krótko pracował wBudućnosti Podgorica, gdzie przeżył nalotyNATO naKosowo w 1999, oraz wVojvodinie Nowy Sad, z której odszedł – jak sam twierdził – z powodu przesadnego zaangażowania działaczy i zawodników w sprawy polityczne[3].
W marcu 2001, mimo propozycji zKuwejtu iZjednoczonych Emiratów Arabskich[5], został szkoleniowcemLegii Warszawa. Kilka miesięcy później zajął z nią trzecie miejsce w tabeli, zaWisłą Kraków iPogonią Szczecin. Już wsezonie 2001/2002 Legia pod wodzą Okuki, mimo dwóch porażek z rzędu na inaugurację rozgrywek, zdobyła pierwsze od siedmiu lat mistrzostwo kraju.
Komentatorzy[kto?] podkreślali, że zwycięstwo nie byłoby możliwe, gdyby nie: przejście na ustawienie 3-5-2, udane transfery (Stanko Svitlica,Aleksandar Vuković iRadostin Stanew), skuteczne posunięcia kadrowe Okuki, takie jak przywrócenie z drugiego zespołuCezarego Kucharskiego i powierzenie mu opaski kapitańskiej, a także wystawianie w pierwszej drużynie dotychczasowych rezerwowychWojciecha Kowalewskiego iSiergieja Omeljańczuka, wysoka formaBartosza Karwana,Jacka Zielińskiego iSylwestra Czereszewskiego, ale również słabsza postawa obrońcy mistrzowskiego tytułu, Wisły Kraków[6].
Serb pracował w Legii jeszcze przez jeden sezon, ale brak awansu doLigi Mistrzów (porażka zFC Barceloną, a następnie odpadnięcie w II rundziePucharu UEFA po meczach zFC Schalke 04) oraz dopiero czwarte miejsce na koniecrozgrywek 2002/2003 sprawiły, że latem 2003 nowym szkoleniowcemwarszawskiego klubu został asystent Okuki,Dariusz Kubicki. Mimo to osiągnięcia z czasów pracy w Warszawie wystarczyły, aby kibice Legii wybrali Serba na najlepszego trenera dekady 2000–2010[7].
Półtora roku później Okuka otrzymał propozycję prowadzeniareprezentacji Serbii i Czarnogóry U-21. Awansował z nią namłodzieżowe mistrzostwa Europy 2006, gdzie dzięki grupowemu zwycięstwu nad gospodarzami turniejuPortugalczykami, jego podopieczni dotarli do półfinału. Przegrali w nim, dopiero porzutach karnych (0:0, k. 4:5), zUkrainą.
Wśród piłkarzy prowadzonych wówczas przez Okukę znajdowali się przyszli reprezentanciSerbii orazCzarnogóry, m.in.:Vladimir Stojković,Milan Stepanov,Dušan Basta iSimon Vukčević.
W 2006 został treneremWisły Kraków zastępującDana Petrescu. Został zwolniony po zakończeniu rundy jesiennejsezonu 2006/2007 na dziewiątym miejscu.
Od maja do grudnia 2007 prowadziłcypryjskąOmonię Nikozja
W czerwcu 2008 został szkoleniowcembułgarskiegoŁokomotiwu Sofia. W pierwszym sezonie zajął 5. miejsce wekstraklasie, ponadto jego podopiecznyMartin Kamburow zostałkrólem strzelców ligi. W kwietniu 2010 szefowie klubu ogłosili, że po zakończeniu sezonu nie przedłużą kontraktu z Okuką[8]. Jednak trener został zwolniony już wcześniej, po ligowej porażce 1:2 zCzerno More Warna[9]. Kiedy odchodził, klub zajmował trzecie miejsce i miał zapewnioną grę weuropejskich pucharach.
W czerwcu 2010 został zatrudniony przez działaczygreckiejKavali, której zawodnikiem był wówczas m.in.Euzebiusz Smolarek. Już pięć miesięcy później został jednak zastąpiony przezPolakaHenryka Kasperczaka.
W 2011 roku został treneremJiangsu Shuntian, grającego w ekstraklasieChin. W drugim sezonie swojej pracy zajął z tą drużyną drugie miejsce w lidze, a także zdobył tytuł najlepszego trenera w kraju[10]. Tytuł mistrzowski trafił do zespołuGuangzhou Evergrande, prowadzonego przezWłochaMarcella Lippiego. Pracę Okuki doceniono w Serbii, gdzie również został wybrany na najlepszego trenera roku[11].
Kariera szkoleniowa
|
|
|
|
|
|
|
|
.svg)