Dougong (chiń.斗拱; pinyindǒugǒng) – tradycyjny element architekturychińskiej,japońskiej ikoreańskiej, stosowany powszechnie w konstrukcji obiektów publicznych i sakralnych. Jego stosowanie w budynkach o mniejszym znaczeniu i domach mieszkalnych było niedozwolone.
Dougong jest zespołem podpór, najczęściejdrewnianych, które spoczywają nakolumnach, przenosząc na nie równomiernie obciążeniekonstrukcji dachowej budynku. Pełni rolę elementu amortyzującego między belką a podporą, stanowiąc odpowiednik zachodniegokapitelu lubwspornika. Dougong pełnił także funkcje dekoracyjne – im większy i ważniejszy budynek, tym dougong był bardziej skomplikowany i ozdobny.
Umożliwia on tworzenie skrajnego wysunięcia dachu poza podpory ścian, charakterystycznego dla dalekowschodniej architektury.
Jego pojawienie się wChinach datuje się naOkres Wiosen i Jesieni (770-480 p.n.e.). Pierwotnie miał funkcje czysto użytkowe, jednak w późniejszych wiekach najważniejsza stała się funkcja ozdobna.
Do końca rządówdynastii Song dougong miały monumentalną formę. Po tym okresie stały się bardziej smukłe, zwiększono też liczbę kolumn i samych dougong, co nadało budowlom lekkości.
 | Zobacz multimedia związane z tematem:Dougong |