 | |||
| Dane podstawowe | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Producent | |||
| Typ | samolot prototypowy i eksperymentalny | ||
| Konstrukcja | metalowa | ||
| Załoga | 2 | ||
| Historia | |||
| Data oblotu | |||
| Liczba egz. | 1 | ||
| Dane techniczne | |||
| Napęd | |||
| Wymiary | |||
| Rozpiętość | 17,06 m | ||
| Długość | 18,28 m | ||
| Wysokość | 4,88 m | ||
| Masa | |||
| Własna | 5.170 kg | ||
| Startowa | 7.938 kg | ||
| Osiągi | |||
| Prędkość maks. | 373 km/h | ||
| Pułap | 7.010 m | ||
| Dane operacyjne | |||
| Liczba miejsc | |||
| 12 | |||
| Użytkownicy | |||
| Trans World Airlines | |||
| |||
DC-1 (Douglas Commercial 1) – amerykańskiprototypowysamolot pasażerski. Pierwszy samolot z liniiDouglas Commercial. Wyprodukowano tylko 1 egzemplarz. Na jego bazie zbudowano wersję produkcyjnąDC-2.
31 marca 1931 roku, należący do linii lotniczej Transcontinental and Western Air (późniejszeTrans World Airlines) Fokker F-10 z sześcioma pasażerami na pokładzie i dwuosobową załogą, rozbił się tuż po starcie z lotniska wKansas City wMissouri. Wszyscy obecni na pokładzie zginęli. Przyczyną katastrofy było urwanie się drewnianego skrzydła samolotu w trakcie lotu. Katastrofa odbiła się szerokim echem w ówczesnej amerykańskiej prasie. Na pokładzie znajdował się ceniony gracz a następnie trenerdrużyny futbolowejUniwersytetu w Notre Dame, Knute Rockne. Efektem katastrofy było wydanie przez amerykański nadzór lotniczy przepisów, nakładających na przewoźników obowiązek częstej kontroli drewnianych struktur skrzydeł ówczesnych samolotów pasażerskich. Kontrole były na tyle czasochłonne i kosztowne, iż doprowadziły do niemal całkowitego wycofania z obsługi pasażerskich połączeń lotniczych maszyn o drewnianej konstrukcji, takich jak np. Fokker F-10. Ich miejsce zajęły pasażerskie maszyny o wytrzymalszej, metalowej konstrukcji. Chcąc ratować swoją reputacje i będąc zmuszonym do odnowienia swojej floty, TWA rozpoczęła poszukiwania następców maszyn o drewnianej konstrukcji, głównie był to modelFokker F.VII. W kręgu zainteresowań znalazł się metalowyBoeing 247. Jednak z powodu przejęcia całej produkcji przez Boeing Air Transport, późniejsze linieUnited Airlines, samolot był poza zasięgiem TWA[1].
Brak możliwości pozyskania istniejącej już konstrukcji, skłoniły TWA do rozpisania konkursu na całkowicie nowy samolot pasażerski. Wymagania jakie stawiały przed nową maszyną TWA obejmowały metalową konstrukcję skrzydeł i kadłuba, trzy silnik Wasp o mocy 500 - 550 KM, maksymalną masę startową rzędu 6440 kg. Zdolność do lotów nocnych, pojemność zbiorników paliwa umożliwiająca lot na odległość 1737 km z prędkością 241 km/h. Prędkość maksymalna miała wynosić 297 km/h a przelotowa 235 km/h. Samolot z dwuosobową załogą miał zabierać na pokład dwunastu pasażerów. Wyposażenie miało obejmować chowanepodwozie. TWA wymagała również aby samolot mógł się utrzymać w powietrzu i bezpiecznie wylądować z niesprawnym jednym silnikiem. Dostarczony przezDouglasa prototyp przewyższał te wymagania, mimo wyposażenia w jedynie 2 silniki. Samolot wyposażony był wśmigła z łopatami o zmiennymskoku. Komfort pasażerów zwiększony był przez wytłumienie kabiny[1].
Podczas półrocznego testowania samolot odbył ponad 200 lotów, które wykazały wyższość DC-1 nad popularnymi samolotami tamtego okresu (Fokker F.VII,Ford Trimotor). DC-1 był w stanie przeleciećStany Zjednoczone, z zachodniego na wschodnie wybrzeże, w 13 godzin i 5 minut. W kwietniu 1935 pobił rekord prędkości na trasie zLos Angeles doNowego Jorku, pokonując ją w czasie 11 godzin i 5 minut[2].
TWA zaakceptowało prototyp, z pewnymi modyfikacjami (zwiększenie liczby miejsc do 14, mocniejsze silniki) i złożyło zamówienie na 20 sztuk[3]. Doprowadziło to do powstania DC-2[4].
W1935 samolot został sprzedanyhiszpańskim liniomLíneas Aéreas Postales Españolas. W1940 uległ wypadkowi i nie został naprawiony[5].
