Donacja Pepina – akt darowizny terytorialnej z 754 r. i potwierdzonej w 756 r., który dałpapieżowi status świeckiego niezależnego władcy i stanowił podstawę prawną do powstaniaPaństwa Kościelnego.
W 751 r.Longobardowie pokonaliEgzarchat Rawenny, a ich królAistulf zażądał, abyRzym złożył muhołd. PapieżStefan II zwrócił się o pomoc do królaFrankówPepina Krótkiego, który został królem dzięki poparciu papieżaZachariasza. Papież Stefan II osobiście przybył doFrancji (był to pierwszy raz w historii, kiedy papież przekroczyłAlpy), a na jego spotkanie wyjechał 11-letni syn Pepina,Karol, który poprowadził papieża do ojca. Zgodnie z tradycją rzymskokatolicką właśnie podczas tego spotkania Pepin obiecał papieżowi poddanie władzy papieskiej wielu terytoriów, zdobytych na Longobardach[1].
28 lipca 754 r. Stefan dokonał namaszczenia Pepina i jego syna Karola w katedrze opactwaSaint Denis. W 756 r. w odpowiedzi na list rzekomo cudownie napisany przez samegośw. Piotra, Frankowie najechaliWłochy i pokonali Longobardów[1].
W ciągu dwóch lat król Franków Pepin zdobył 22 miasta (m.in.Rawenna,Perugia,Parma,Reggio iMantua), a takżePentapolis z miastamiAnkona,Rimini,Pesaro,Fano[1].
Ponieważ papież poprosił króla Franków o pomoc nie we własnym imieniu, ale w imieniu św. Piotra, tak więc darowiznę terytoriów zdobytych na Longobardach, na mocy umowy między królem a papieżem określono jako darowiznę dla św. Piotra.Donację Pepina potwierdzili jego następcy: Karol iLudwik Pobożny, w 778 i 817 r. Powoływano się potem na tę donację jako na dowód autentycznościDonacji Konstantyna[1].