Wspinał się od 1951, najpierw będąc pod wpływem starszego o kilka latJoe Browna zLlanberis, a potem zChrisem Boningtonem, tworząc z nimi bardzo silne zespoły w Alpach.
Annapurna, 1970, nowa droga południową ścianą (ok. 2600 m wysokości), największy sukces wyprawowy Whillansa. Szczyt osiągnęli 27 maja wraz zDougalem Hastonem (wyprawą kierował Bonington). Wejście to stanowiło olbrzymi przełom jakościowy whimalaizmie, otwierając epokę wejść wielkim trudnymi ścianami wHimalajach
Mount Everest, 1971, próba nowej drogi ścianą północno-zachodnią w wyprawie międzynarodowej (w dwójce z Dougalem Hastonem osiągnął wysokość ok. 8350 m)
Tiricz Mir, wejście i zejście drogą hiszpańską 1975 (wyprawa straciła wcześniej istotną część sprzętu)
Don Whillans stał się postacią legendarną także ze względu na swój styl życia, charakter i specyficzne poczucie humoru (przy czym nawet źródła angielskie zaznaczają, że nie wszystko z tych legend musi być prawdą). Jednak szeroko znany jest jego powrót na motocyklu z Karakorum po wyprawie w 1960, co zajęło mu ok. 6 tygodni, jedynie z mapą naszkicowaną w zeszycie[1].
Wspinacze polscy poznali Whillansa w lecie 1961, gdy wraz z Boningtonem oczekiwał on miesiąc na pogodę podEigerem, planując pierwsze angielskie przejście ściany. Tego samego celu próbował wtedy 4-osobowy zespół polski zJanem Długoszem, z którym potem Brytyjczycy pokonali nową drogę na Filarze Frêney i który zawarł kilka anegdot w swym ostatnim opowiadaniuŚwiecznik Filara Frêney – m.in. o dziurawym namiocie Boningtona i Whillansa bez podłogi, zwanym "chatką-szmatką", czy o uzasadnieniu przez Whillansa, dlaczego wspina się bez kasku w kruchej ścianie:bo wtedy wpinaczka jest bardziej podniecająca[2].
Był też postacią kontrowersyjną, skromną i niezależną, ale z czasem zbyt kłopotliwą (miał opiniębitnika inie wylewał za kołnierz). Jego wielka kariera alpinistyczna zakończyła się, gdy miał ok. 42 lata. Zmarł w wieku 52 lat na atak serca.
Don Whillans był też wynalazcą sprzętu, m.in. zaprojektował pierwszą uprząż biodrową, zwanąpasem Don Whillansa (ang.Whillans Harness), najbardziej rozpowszechnioną na przełomie lat 1960. i 1970. i dającą większą swobodę alpinistom na długich drogach i wyprawach.Zaprojektował też odporny namiot wyprawowy (Whillans-box).
Jego imieniem nazwano schronisko górskie w pobliżu Roaches wPeak District w północnej Anglii (utrzymywane przez brytyjskie zrzeszenie wysokogórskie,BMC).
Jim Perrin:The Villain: the life of Don Whillans, "Hutchinson", London 2005,ISBN 0-09-179438-2, s. 354, wyd. II, "Arrow", 2006,ISBN 0-09-941672-7, s. 304
Don Whillans & Alick Ormerod:Don Whillans: Portrait of a mountaineer. Heinemann, London, 1971, s. 266,ISBN 0-434-86251-7 (Harmondsworth, Penguin Books, 1973,ISBN 0-14-003627-X).
Don Whillans – Myth and Legend (2006) – filmLeo Dickinsona
Ivan Dieška a kolektív.Horolezectvo – encyklopédia, Wydawn. "Šport", Bratislava, 1989,ISBN 80-7096-015-9, hasło: Don Whillans, s. 316-317,(słow.) [źródło szeroko stosowane przez wspinaczy w Polsce]
Jan Długosz:Świecznik Filara Frêney, [w:] Jan Długosz:Komin Pokutników, wyd. I pełne z komentarzem historyczno-edytorskim Ewy Dereń i Grzegorza Głazka, "Text", Warszawa 1994,ISBN 83-86144-01-7, s. 177-201, i komentarz s. 246-263 (wyd. II pełne, "Ati", Kraków 1995,ISBN 83-86219-14-9, s. 175-211 i 260-278)
