Doktryna Cartera – doktryna polityki zagranicznejUSA ogłoszona przez prezydentaJimmy’ego Cartera w orędziu o stanie państwa 23 stycznia 1980 roku, w którym stwierdził on, że „jakakolwiek próba przejęcia kontroli nad regionem Zatoki Perskiej przez siłę zewnętrzną będzie traktowana jako atak na żywotne interesy Stanów Zjednoczonych i taki atak będzie odparty wszelkimi niezbędnymi środkami, w tym siłą militarną”. Doktryna Cartera, będąca rozwinięciemdoktryny Eisenhowera z 1957 roku, stanowiła reakcję na niekorzystne z punktu widzenia USA wydarzenia roku 1979:rewolucję islamską w Iranie w styczniu orazinwazję radziecką na Afganistan w grudniu. InterwencjaZSRR była postrzegana w USA jako możliwy pierwszy krok w kierunku zajęcia surowców energetycznych regionuZatoki Perskiej, a obalenieszacha wIranie oznaczało utratę kluczowego sojusznika w regionie. Najważniejszą konsekwencją doktryny Cartera była permanentna obecność militarna USA w regionieBliskiego Wschodu: realizacja doktryny opierała się na zwiększeniu obecnościUS Navy w rejonie Zatoki Perskiej iOceanu Indyjskiego oraz rozbudowie sił szybkiego reagowania (Rapid Deployment Joint Task Force, oficjalnie aktywowanych w marcu 1980 roku), na bazie których w 1983 roku powstało Dowództwo Centralne Stanów Zjednoczonych (Centcom) nadzorujące wszystkie amerykańskie operacje militarne w regionie Bliskiego Wschodu. Doktryna Cartera oznaczała też zwiększenie pomocy militarnej dla sojuszników regionalnych USA takich jakArabia Saudyjska,Egipt iIzrael.
Na podstawie tej doktryny m.in. podjęto decyzję o zaangażowaniu USA w kwestięinwazji Iraku na Kuwejt, co doprowadziło w końcu dopierwszej wojny w Zatoce Perskiej.