Płetwa ogonowa diugoniowatych ma półksiężycowate wycięcie w środku. Kończyny przednie są przekształcone w płetwy bez szczątków kopytek. W szkielecie występuje 7 kręgów szyjnych.Uzębienie różni się u poszczególnych gatunków. Diugonie, w przeciwieństwie domanatów, które odżywiają się zarówno trawą morską jak i mieszaniną prawdziwych traw (Graminae), spasają wyłącznie podmorskie łąki trawy morskiej, która z trawąsensu stricto nie ma nic wspólnego. Jest to mieszanka wodnych roślinokrytozalążkowych o małej zawartości krzemionki. Diugonie poruszają się wolno w ciepłych i płytkich wodach, dzięki czemu oszczędzają energię i odżywiają się pędami wodnych roślin, które są bogate w węglowodany. Żerują nocą, na głębokości 1–12 m. Ich przednie kończyny są krótsze niż kończyny manatów, nie występują na nich charakterystyczne dla manatów szczątkowe kopytka. Różnią się również kształtem płetwy ogonowej.
Diugonie do późnegomiocenu występowały u zachodnich wybrzeżyAtlantyku iMorza Karaibskiego, zwykle jednak nie zasiedlającestuariów, gdzie o prawdziwą trawę morską było trudniej. W tym samym czasie manaty posiadły już prawdopodobnie umiejętność korzystania z różnych roślin przybrzeżnych (traw) i zaczęły wypierać słabiej dostosowane diugonie. Być może była to jedna z przyczyn wymarcia diugoniów karaibskich z Atlantyku i Karaibów. Obecnie występują wyłącznie w tropikalnej strefieOceanu Indyjskiego iSpokojnego.
↑abNazwy polskie za:W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 24.ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Family Dugongidae. [w:]Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-10-30].
↑N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:]ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-08-24]. (ang.).
↑J.J. Kaup. [Notka bez tytułu]. „Neues Jahrbuch für Mineralogie, Geognosie, Geologie und Petrefaktenkunde”. Jahrgang 1838, s. 536, 1838. (niem.).
↑G.H.R. von Koenigswald. Fossil sirenians from Java. „Proceedings of the Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen”. Series B. 55 (5), s. 611, 1952. (ang.).
↑M. Voss, B. Berning & E. Reiter. A taxonomic and morphological re-evaluation of „Halitherium” cristolii Fitzinger, 1842 (Mammalia, Sirenia) from the late Oligocene of Austria, with the description of a new genus. „European Journal of Taxonomy”. 256, s. 6, 2016.DOI:10.5852/ejt.2016.256. (ang.).
↑P.E.P. Deraniyagala. Some aspects of the Tertiary Period in Ceylon. „Journal of the Ceylon Branch of the Royal Asiatic Society”. New series. 12, s. 97, 1969. (ang.).
↑J. Vélez-Juarbe & D.P. Domning. Fossil Sirenia of the West Atlantic and Caribbean region: X. Priscosiren atlantica, gen. et sp. nov. „Journal of Vertebrate Paleontology”. 34 (4), s. 951, 2014.DOI:10.1080/02724634.2013.815192. (ang.).
↑D.P. Domning & B.L. Beatty. Fossil Sirenia of the West Atlantic and Caribbean region. XII. Stegosiren macei, gen. et sp. nov. „Journal of Vertebrate Paleontology”. 39 (3), s. 2, 2019.DOI:10.1080/02724634.2019.1650369. (ang.).
R.H. Reinhart. A review of the Sirenia and Desmostylia. „University of California Publications in Geological Sciences”. 36 (1), s. 1–146, 1959. (ang.).
Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971. Brak numerów stron w książce
Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971. Brak numerów stron w książce
Zwierzęta : encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 166-167.ISBN 83-01-14344-4.
Caryn Self-Sullivan, Evolution of the Sirenia, Sirenian International(format pdf) (en)